"ROCKETMAN": Ο ΕΛΤΟΝ ΤΖΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ...

Οι μουσικές βιογραφίες είναι μόδα. Το "Rocketman" του βρετανού ηθοποιού κυρίως, αλλά και σκηνοθέτη, Dexter Fletcher του 2019 είναι μια "πειραγμένη" βιογραφία του σούπερ σταρ Έλτον Τζον. Και είναι κατά τη γνώμη μου και έξυπνη σκηνοθετικά και συγκινητική.
Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή του Έλτον από τα παιδικά του χρόνια, την κακή σχέση με τους γονείς (κυρίως με τον πατέρα), τη γνωριμία με τον μόνιμο στιχουργό του Bernie Taupin, με τον οποίο έκαναν τους καλύτερους και πιο επιτυχημένους δίσκους, και την εφ' όρου ζωής φιλική σχέση μαζί του,  τη συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλίας του, την καλπάζουσα επιτυχία, την ερωτική σχέση με τον μανατζέρ του, την "κατρακύλα" του με αλκόολ, ναρκωτικά και άλλες καταχρήσεις και, εν τέλει, την τελική ηρεμία του σταρ.
Η βιογραφία δεν μοιάζει να κρύβει τίποτα, επιμένοντας αρκετά στην άσχημη, παρακμιακή φάση της ζωής του Τζον. Επίσης τον παρουσιάζει ως έναν άνθρωπο βαθύτατα ανασφαλή, που πάσχει από εσωτερική μοναξιά και, σε όλη του τη ζωή, ψάχνει απεγνωσμένα για αγάπη, αυτή που δεν του έδωσαν αρχικά οι γονείς του. Αυτό δε που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν η σκηνοθετική, σουρεαλιστική ενίοτε ματιά: Το φιλμ συχνά παίζει με τον σουρεαλισμό και τη φαντασία: Τραγούδια του Έλτον που ταιριάζουν με την εκάστοτε φάση ερμηνεύονται από άλλα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο στη ζωή του εν είδη μιούζικαλ, συχνά ο ενήλικος και το παιδί Έλτον συνυπάρχουν, η αφήγηση πάει μπρος - πίσω στο χρόνο, οι εικόνες γίνονται ξαφνικά μη ρεαλιστικές κλπ.
Ο Τάρον Έγκερτον είναι πολύ καλός στο βασικό ρόλο (και μοιάζει πολύ με τον Έλτον), τα τραγούδια πλημμυρίζουν το φιλμ, η αναζήτηση για αγάπη δημιουργεί συγκίνηση... και γενικά απόλαυσα το φιλμ, την ειλικρίνεια και την πρωτοτυπία του. Ίσως οι Queen να είναι πιο ξεσηκωτικοί, νομίζω όμως ότι ο Elton John πρόσφερε υλικό για μια καλύτερη ταινία.
ΥΓ: Για όσους το αγνοούν είναι μια από τις σπάνιες φορές στο ροκ που ένας σταρ χρησιμοποιεί μόνιμο στιχουργό για δεκαετίες και για πολλούς δίσκους. Ο ίδιος δεν μπορούσε να γράψει στίχους. Ο Bernie Taupin είναι από τους σημαντικότερους στο χώρο και όλα σχεδόν τα μεγάλα τραγούδια του Elton John ανήκουν και στους δύο.

ΤΟ ΠΟΛΛΟΣΤΟ ΡΙΜΕΪΚ ΤΟΥ "ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ" ΚΑΙ Η LADY GAGA

Το "A Star is Born" πρωτογυρίστηκε στη δεκαετία του 30. Κι επειδή ζούμε στην εποχή του αναμασήματος, με το Χόλιγουντ να ψάχνει μανιωδώς στο χρυσοφόρο παρελθόν του για έμπνευση, το 2018 έγινε το 4ο ριμέικ του, σε σκηνοθεσία μάλιστα του πρωταγωνιστή του Bradley Cooper, με ατραξιόν βεβαίως τη Lady Gaga στο βασικό ρόλο, αυτόν που παλιότερα είχαν ερμηνεύσει η Judy Garland και η Barbara Streisand.
Κλασικό ερωτικό δράμα με μουσικό background, η (τωρινή) ιστορία αφηγείται τον έρωτα ενός ροκ σταρ που βρίσκεται σε παρακμή και δημιουργικά, αλλά κυρίως σε προσωπικό επίπεδο, καθώς παλεύει ενάντια στον αλκοολισμό και τις άλλες εξαρτήσεις και μιας νεαρής τραγουδοποιού, την οποία εκείνος ανακαλύπτει και προωθεί και η οποία ανέρχεται ραγδαία και σύντομα γίνεται σούπερ σταρ.
Δεν έχω δει τις παλιότερες βερσιόν και δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις. Πάντως και οι δύο πρωταγωνιστές είναι πειστικοί στους ρόλους τους. Φυσικά το φιλμ μιλά κυρίως για τι τίμημα της δόξας και των εκατομμυρίων. Μπορούν οι σούπερ σταρ, ιδιαίτερα οι νεαροί και με ραγδαία εξέλιξη, να διαχειριστούν την τεράστια επιτυχία τους; Μήπως νομοτελειακά πλούτος / φήμη οδηγούν σε βαθύτερη μοναξιά; Μήπως όλο αυτό το κλίμα αφθονίας στα πάντα καταστρέφει τελικά τις προσωπικές τους σχέσεις και τη δυνατότητά τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν; Γενικά ως (πολύ) δραματική ταινία δεν είναι κακή. Προσωπικά πάντως μου άρεσε (και με ενδιέφερε) περισσότερο το focus που κάνει το φιλμ στην καριέρα της κοπέλας, που ξεκινά με δυνατά, αφτιασίδωτα και γι' αυτό πιο γνήσια κομμάτια, για να προσχωρήσει σταδιακά στο ανεγκέφαλο glamorous, στις μελετημένες από μάνατζερ ηχογραφήσεις και εμφανίσεις, στους απαραίτητους χορευτές που συνοδεύουν τα live, στα θεαματικά βιντεοκλίπ, όπου το βάρος  πέφτει στην εικόνα και όχι στη μουσική... γενικά στην ελαφρά ποπ βλακεία. Όλα αυτά που ασφυκτικά κυριρχούν δηλαδή στη μουσική σήμερα. Βρήκα λοιπόν ενδιαφέρουσα όλη αυτή την πορεία προς την επιφανειακότητα, την κακογουστιά και το "κυριλέ".
Πέραν αυτού θα ομολογήσω ότι το φιλμ με κούρασε αρκετά, καθώς η δραματική ιστορία δεν με κράτησε όσο θα έπρεπε. Γενικά λοιπόν δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ξέρω βέβαια πολλούςπου θα διαφωνήσουν και θα συγκινηθούν βαθύτατα, αλλά... είπαμε, γούστα είναι αυτά.

"BOHEMIAN RHAPSODY" ΚΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ QUEEN

Όπως θα ξέρετε φαντάζομαι, το "Bohemian Rhapsody" του 2018, η ιστορία δηλαδή του Freddie Mercury και των Queen, αποτέλεσε πραγματικά απρόσμενη παγκόσμια επιτυχία. Το γύρισε ο γνωστός Bryan Singer, ο οποίος ωστόσο φαίνεται ότι απολύθηκε πριν την ολοκλήρωση του φιλμ. Πάντως η ταινία καταχωρείται σ' αυτόν.
Βιογραφία ουσιαστικά του ινδικής καταγωγής βρετανού Freddie Mercury, τον παρακολουθεί από τα νεανικά του χρόνια και κυρίως από τη γνωριμία του με τους υπόλοιπους Queen, το σχηματισμό του γκρουπ, το δρόμο προς τη σταδιακή - και τελικά καταιγιστική - επιτυχία, την προσωρινή διάλυση του συγκροτήματος, την προσωπική παρακμή του Mercury και τελικά την επανένωση και τη θριαμβευτική τους εμφάνιση στο Live Aid το 1985.
Η σκηνοθεσία είναι γραμμική και προβλεπόμενη. Είναι μια κλασική ιστορία ροκ σούπερ σταρ: Σκληρή προσπάθεια και φιλοδοξίες αρχικά, ιλιγγιώδης άνοδος, διαμόρφωση της τελικής gay περσόνας του απέναντι στο κοινό, πλήθος καταχρήσεων και σχεδόν κατάρρευση. Στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει υπάρχει ο τελικός θρίαμβος, πλην όμως για τον Freddie ήταν μάλλον αργά: Είχε ήδη προσβληθεί από AIDS και πέθανε το 1991 στα 45 του. Φυσικά στο φιλμ η ομοφυλοφιλία του δεν αποκρύπτεται, δεν αποτελεί όμως και τον πυρήνα της αφήγησης, αν και η όλη ερωτική και συναισθηματική του πορεία εξετάζεται σαφώς.
Ο Ράμι Μάλεκ είναι πολύ καλός στο ρόλο του Mercury. Η προσωπικότητα του ήρωα είναι ένα κράμα εκκεντρικότητας και έντονης αυτοπεποίθησης, πλην όμως παρουσιάζεται ως ευάλωτος και συχνά πληγωμένος, ως ένας άνθρωπος που κατά βάθος υποφέρει από μοναξιά. Ως ταινία τώρα δεν έχει κάτι σπουδαίο να επιδείξει (και οι πολύ φανατικοί του γκρουπ λένε ότι αποκρύπτει ή αλλάζει κάποια γεγονότα). Ωστόσο η ξεσηκωτική μουσική τους αρκεί νομίζω για να παρασύρει τον θεατή. Τουλάχιστον εγώ το ευχαριστήθηκα αρκετά, ξανάκουσα τα κομμάτια τους και το διασκέδασα. Επαναλαμβάνω όμως ότι αυτό είναι ουσιαστικά εξωκινηματογραφικό. Δεν πρόκειται για μεγάλη ταινία, εύκολα όμως μπορεί κανείς να αφεθεί και να την απολαύσει. Ιδιαίτερα αν είναι φαν.
ΥΓ: Ευτυχώς τονίζεται αρκετά ο ρόλος του σημαντικού κιθαρίστα και ενίοτε συνθέτη του γκρουπ Brian May.

"ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΚΟΡΑΚΙ": ΟΤΑΝ Ο ΝΟΥΡΕΓΙΕΦ ΑΥΤΟΜΟΛΗΣΕ

Ο Ralph Fiennes κατά καιρούς επιδίδεται και στη σκηνοθεσία. Το φιλμ "Νουρέγιεφ: Το Λευκό Κοράκι" (The White Crow) του 2018 είναι η ιστορία του μεγάλου ρώσου χορευτή Ρούντολφ Νουρέγιεφ. Όχι ακριβώς ολόκληρης της ζωής του, αλλά κυρίως στην περίοδο που, αρχίζοντας να γίνεται διάσημος, αποφασίζει (διστακτικά) να αφήσει τη Σοβιετική Ένωση και να αυτομολήσει στη Δύση (στη Γαλλία συγκεκριμένα). Ο χορευτής Oleg Ivenko ερμηνεύει το βασικό ρόλο και κοντά του ο ίδιος ο Φάινς και η Adele Exarchopoulos.
Η ταινία, μια ακόμα βιογραφία, ρίχνει ματιές και σε άλλες εποχές της ζωής του Νουρέγιεφ (σύντομα flash back στην παιδική του ηλικία, η σκληρή του προσπάθεια να βελτιωθεί και να ξεχωρίσει στη σχολή χορού, η παράξενη σχέση με τον δάσκαλό του και τη σύζυγό του, οι πρώτες περιοδείες στην Ευρώπη κλπ). Κυρίως όμως, στο τελευταίο ημίωρο, επικεντρώνεται στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τους αυστηρούς ρώσους "φύλακές" του και να ζητήσει άσυλο στη Γαλλία. Τότε το φιλμ μετατρέπεται σε ένα είδος θρίλερ και δημιουργείται κάποιο σασπένς.
Ο Νουρέγιεφ, ως χαρακτήρας, παρουσιάζεται ως σχεδόν αλαζονικός, με μεγάλη αυτοπεποίθηση, αλλά και με ευαίσθητα νεύρα (συχνά είναι έτοιμος να καταρρεύσει). Η ομοφυλοφιλία του αναφέρεται μεν, ωστόσο σε καμία περίπτωση το φιλμ δεν επικεντρώνεται στο στοιχείο αυτό.
Τη βρήκα μια μάλλον συμβατική βιογραφία. Όχι κακή, αλλά ούτε και τίποτα σπουδαίο κινηματογραφικά. Ενδιαφέρει περισσότερο τους φίλους του κλασικού χορού (και του ίδιου του Νουρέγιεφ). Οι υπόλοιποι απλώς θα την παρακολουθήσουν σχετικά ευχάριστα, καθώς κυλά μάλλον ρουτινιάρικα.

"ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ": ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ

Οι ταινίες της δεκαετίας του 80 του Pedro Almodovar χαρακτηρίζονται από ηθελημένο κιτς, απόλυτα χύμα καταστάσεις (και σενάρια) και πλήρη χλευασμό κάθε μορφής πολιτικής ορθότητας. Το "Μια Ζωή Ταλαιπωρία" (¿Qué he hecho yo para merecer esto?) του 1984, με την τότε μούσα του Κάρμεν Μάουρα, αποτελεί χαρακτηριστικότατο δείγμα.
Ηρωίδα μια αηδιασμένη από τα πάντα νοικοκυρά. Μαλάκας ταξιτζής σύζυγος, απίστευτη πεθερά που μένει μαζί τους σε ασφυκτικό διαμέρισμα, δύο έφηβοι γιοι, ο ένας γκέι και ο άλλος βαποράκι, δουλεύει ως καθαρίστρια, κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού (σιγά μην ασχοληθεί εκείνος), είναι διαρκώς ξεθεωμένη και έχει καλύτερη φίλη μια πόρνη που ζει στο διπλανό διαμέρισμα και θέλει να γίνει σταρ. Το μπάχαλο σε όλα τα επίπεδα είναι απίστευτο.
Παρωδία οικογενειακού μελό, "κακό" χιούμορ, ανατροπή κάθε καλού γούστου, επίθεση σε κάθε μορφής ταμπού και - το ξαναείπαμε - πολιτικής ορθότητας (από την ανακούφιση της οικογένειας όταν ο μικρός γιος... πωλείται σε παιδεραστή οδοντογιατρό, από την παραδόπιστη γιαγιά που έχει ως πετ μια μεγάλη σαύρα που μάζεψε στο δρόμο έως έναν φόνο με... χαμόν), η ταινία πραγματικά προσπαθεί να προκαλέσει με κάθε τρόπο, ενώ συγχρόνως είναι απόλυτα φεμινιστική, δείχνοντας με ακραίο και πλακατζίδικο τρόπο την καταπίεση της μικρομεσαίας, λαϊκής γυναίκας και την εξέγερσή της, την οποία φυσικά δικαιολογεί απόλυτα και... επαυξάνει.
Αν νοιώσετε ότι θα προσβληθείτε από όλα αυτά (και πολλά άλλα) μείνετε μακριά. Αλλιώς απολαύστε μια εντελώς ακραία σάτιρα της ασφυκτικής καθημερινότητας.

ΠΕΡΙ ΡΙΜΕΪΚ (ΠΑΛΙ;) ΚΑΙ "SLEUTH"

Το "Sleuth" (βασισμένο σε θεατρικό του Πίτερ Σάφερ και σενάριο για το σινεμά του Χάρολντ Πίντερ) υπήρξε μια πολύ καλή ταινία "δωματίου" του 1972 με τους Λόρενς Ολιβιέ και Μάικλ Κέιν στους ρόλους του ηλικιωμένου και του νεαρού αντίστοιχα. Στο ήδη ανέμπνευστο 2007 ο Kenneth Branagh αποφασίζει να το ξαναγυρίσει, αυτή τη φορά με τον Μάικλ Κέιν και πάλι, αλλά τώρα στο ρόλο του ηλικιωμένου (35 χρόνια έχουν περάσει...) και τον Τζουντ Λο ως νεαρό.
Ένας ηλικιωμένος, πλούσιος και αλαζονικός συγγραφέας που ζει σε πολυτελέστατο σπίτι δέχεται την επίσκεψη του νεαρού εραστή της γυναίκας του, η οποία τον έχει εγκαταλείψει. Ο νεαρός του ζητά να της δώσει διαζύγιο και, βεβαίως, το (υπέρ)εγώ του επιτυχημένου μεσήλικα θίγεται ανεπανόρθωτα. Ένα σατανικό και σαδιστικό παιχνίδι γάτας και ποντικού θα αρχίσει ανάμεσα στους δύο, με απροσδόκητες ανατροπές και συνέπειες.
Αν κάποιος αγνοεί το παλιό "Σλουθ" μάλλον θα εντυπωσιαστεί. Ωστόσο η γνώμη μου είναι ότι οι συγκρίσεις κλίνουν υπέρ της παλιάς ταινίας. Ο Μπράνα αντικαθιστά την παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα πύργου και βρετανικής αριστοκρατίας όπου ζει ο συγγραφέας με ένα υπερμοντέρνου ντιζάιν ψυχρό σπίτι γεμάτο οθόνες και αυτοματισμούς, όπου τα πάντα ελέγχονται από υπολογιστές και μηχανήματα και όλα λειτουργούν με το πάτημα κουμπιών. Προσθέτει επίσης ένα έντονα ομοφυλοφιλικό στοιχείο (εκεί που στο παλιό φιλμ, αν αυτό υπήρχε, ήταν απόλυτα λανθάνον), ίσως για να κάνει τα πράγματα πιο κραυγαλέα. Τέλος, αν κανείς έχει δει το παλιό φιλμ κάθε στοιχείο ανατροπής και σασπένς εξαφανίζεται. Σα να ξαναγυρίζεις την "6η Αίσθηση" ένα πράγμα και όλοι να πηγαίνουν να τη δουν γνωρίζοντας το φινάλε.
Από μόνο του δεν είναι κακό, η ανάλυση των δύο χαρακτήρων παραμένει ενδιαφέρουσα και τα ανθρώπινα παιχνίδια εξουσίας είναι πανταχού παρόντα. Ωστόσο προσωπικά θα σας συνιστούσα το πρώτο φιλμ (όπως άλλωστε συμβαίνει και με το 90% των ριμέικ).