ΝΕΑΝΙΚΕΣ "ΜΑΓΙΣΣΕΣ"

 Το 1996 ο Andrew Fleming (συμπαθής σκηνοθέτης, αλλά όχι και τίποτα σπουδαίο ) γυρίζει το "The Craft" (Οι Μάγισσες) με τη Νιβ Κάμπελ (μεταξύ άλλων), τη γνωστή από τα "Scream",  σε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Μια τινέιτζερ πηγαίνει σε νέο σχολείο (πόσες φορές το έχετε δει αυτό στο αμερικάνικο σινεμά;) Εκεί θα σχετιστεί με τρεις άλλες μαθήτριες που κάνουν μόνο μεταξύ τους παρέα, δε μιλούν σε κανένα και κάποιοι τις θεωρούν μάγισσες. Θα γίνει μέλος της παρέας τους... και φυσικά θα αποδειχτεί ότι όντως είναι μάγισσες κι ότι η νεοφερμένη έχει και αυτή ιδιαίτερες ικανότητες...

Αρχίζει ως μάλλον διασκεδαστικό, νεανικό "γυμνασιακό" φιλμ, σύντομα όμως "σοβαρεύει" και μετατρέπεται σε ταινία τρόμου και, βεβαίως, σε έναν εφιάλτη για το νέο μέλος της αδελφότητας. Διάφορα παραφυσικά συμβάντα, επικλήσεις σατανικών θεών, εφαρμογή της μαγείας για καθημερινούς σκοπούς και άλλα τέτοια... ξέρετε. Και ένα μικρό σχόλιο, αν ψάχνετε ντε και καλά και για κάτι υψηλότερο, για την απληστία και τη μέθη που δημιουργεί η δύναμη.

Εντάξει, το είδα σχετικά ευχάριστα, δεν το θεώρησα όμως και τίποτα σπουδαίο.

 

Η... ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΜΛΕΤ ΚΑΙ Η ΔΙΧΩΣ ΤΑΜΠΟΥ ΠΛΑΚΑ

Ε, λοιπόν, με το "Hamlet 2. Η Ανάσταση" (2008) του Andrew Fleming διασκέδασα περισσότερο απ' όσο περίμενα. Όχι μόνο με τις πολλές αστείες φάσεις της ταινίας, αλλά και με το συνολικό ελευθεριάζον πνεύμα της, που δεν διστάζει να κάνει άφθονη πλάκα με διάφορα ταμπού, ιερά και όσια της τέχνης, της θρησκείας κλπ., και μάλιστα στη σύγχρονη Αμερική του Μπους και να σατιρίσει τη λογοκρισία, τη θρησκοληψία, τους... δικηγόρους και άλλα δεινά. Και είναι και ο Στιβ Κούγκαν, που είναι ξεκαρδιστικός ακόμα και ως φάτσα, οπότε το γέλιο ρέει άφθονο (ενώ ανέλπιστα εμφανίζεται και η Ελίζαμπεθ Σου παίζοντας ακριβώς τον εαυτό της).
Ο Κούγκαν λοιπόν είναι αποτυχημένος θεατρικός ηθοποιός και μεγάλο ψώνιο με το θέατρο και διδάσκει (θέατρο, τι άλλο) σε τάξη σχολείου, έχοντας 2 (!) φανατικούς μαθητές και ανεβάζοντας κάθε χρόνο με πλήρη αποτυχία... χολιγουντιανά φιλμ διασκευασμένα για τη σκηνή. Ώσπου κάποια χρονιά η τάξη του γεμίζει (κατά λάθος) από άγριους λατίνους, τους οποίους πείθει να ανεβάσουν ένα δικό του έργο, που είναι μια συνέχεια του Άμλετ, όπου, μεταξύ άλλων, ο ομώνυμος ήρωας, ο Ιησούς, ο Αϊνστάιν και άλλοι ξαναζούν και βρίσκονται όλοι μαζί χάρη σε μια μηχανή του χρόνου. Και μια που είμαστε στην Αμερική οι λογοκριτικοί μηχανισμοί τίθενται άμεσα σε εφαρμογή, οι αγανακτισμένοι πολίτες (θρησκόληπτοι, πατριώτες και φανατικοί κάθε είδους) ζητούν το αίμα τους πίσω και ο χαβαλές δεν έχει τελειωμό.
Η ταινία θέλει να ισορροπήσει (σε μερικά σημεία της τουλάχιστον) ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, δεν νομίζω ότι τα καταφέρνει όμως, αφού η πρώτη έχει συνεχώς το επάνω χέρι. Και, φυσικά, κορυφώνεται με το ανέβασμα της παράστασης στο τέλος, η οποία είναι βεβαίως πραγματικός αχταρμάς, και χτυπάει κόκκινο περιφρονώντας κάθε πολιτική ή άλλη ορθότητα όταν επί σκηνής εμφανίζεται ημίγυμνος ο Ιησούς τραγουδώντας "Rock me sexy Jesus" - και με φωνητικά από την Gay Ανδρική Χορωδία της πόλης - σκορπίζοντας, υποθέτω, "ιερή αγανάκτηση" σε εκατομμύρια αμερικανών και όχι μόνο.
Δεν είναι η ταινία της χρονιάς, πιστεύω όμως ότι θα διασκεδάσετε πολύ, τουλάχιστον αν δεν σας ενοχλούν οι κάθε είδους ασέβειες.