Ο ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ LLEWYN DAVIS

Δηλωμένος φαν των αδελφών Joel και Ethan Coen, μου αρέσει σχεδόν ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα (εκτός του "Ladykillers"). Τα τελευταία χρόνια τα φοβερά αδέλφια έχουν κάπως απομακρυνθεί από τον παλαβό και ξεκαρδιστικό συχνά σουρεαλισμό που χαρακτήριζε τις παλιότερες ταινίες τους και έχουν στραφεί σε ένα πιο "σοβαρό" σινεμά, από το οποίο βέβαια δεν λείπει καθόλου το κυνικό και μαύρο χιούμορ, οι μπερδεμένες καταστάσεις και, φυσικά, οι ωδές στην ανθρώπινη βλακεία.
Σ' αυτό το κλίμα κινείται και το "Inside Llewyn Davis" του 2013, μια ταινία που μας μεταφέρει στην παγωμένη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 60, τότε που στη μουσική άκμαζε το κίνημα της φολκ (που επηρέασε πάμπολλους δημιουργούς μέχρι σήμερα). Τότε που στο προσκήνιο ήταν οι Peter, Paul & Mary, ο Pete Seeger, η Joan Baez, ξεκινούσε ο Bob Dylan, ο Donovan στην Αγγλία κλπ. Ο Llewyn Davis λοιπόν είναι ένας τέτοιος μουσικός - τροβαδούρος, που δεν μπορεί όμως να βρεθεί κι αυτός στο προσκηνιο, να απολαύσει το αμερικάνικο όνειρο της επιτυχίας. Λίγο ο άστατος και αυτοκαταστροφικός του χαρακτήρας, λίγο η σταθερή του άρνηση για οποιαδήποτε παραχώρηση, λίγο οι ατυχίες και οι αντίξοες συνθήκες, βρίσκεται πάντα άφραγκος και ουσιαστικά άστεγος, ψάχνοντας διαρκώς κάποιο σπίτι γνωστών για να φιλοξενηθεί. Κι έχει να νοιαστεί και για έναν γάτο, που του ήρθε κατά λάθος... Στο μεταξύ θα προλάβει να κάνει ένα απιστευτο ταξίδι στο Σικάγο και θα επιστρέψει σε χρόνο dt...
Η αναπαράσταση της εποχής, ακόμα και με το στιλ της φωτογραφίας, που θυμίζει φωτογραφίες εξωφύλλων δίσκων του είδους, είναι άψογη. Προσωπικά μάλιστα μ' αρέσει η μουσική αυτή, οπότε ένας λόγος παραπάνω να με ενδιαφέρει η ταινία και η σκηνή την οποία τόσο καλά αναπαριστά. Αν όμως η φολκ σάς είναι αδιάφορη ή και βαρετή; Τότε μένει να απολαύσετε τις χαλαρές περιπέτειες του Llewyn, τους απίθανους και καμιά φορά γκροτέσκους χαρακτήρες που πλημμυρίζουν το φιλμ (όλα τα λεφτά ο αξεπέραστος Τζον Γκούντμαν), το κυνικό χιούμορ, το απροσδόκητο, "κυκλικό" φινάλε, την road movie διάσταση του φιλμ, την κατά βάθος απελπισμένη οπτική, καθώς το "θαύμα", αμερικάνικο ή μη, δεν συμβαίνει ποτέ και ο ήρωάς μας βρίσκεται πάντοτε "στον άσσο"...Η επιτυχία, βλέπετε, δεν θα έρθει ποτέ και ας υπόσχεται το αντίθετο το αμερικάνικο πρότυπο. Όπως δεν ήλθε και στον αληθινό folk μουσικό, τον Ντέιβ βαν Ρονκ, στη ζωή του οποίου βασίζεται χαλαρά (πολύ - πολύ χαλαρά, μην πάτε δηλαδή να δείτε βιογραφία) η ταινία.
Είναι αλήθεια ότι δεν συμβαίνουν πολλά πράγματα στο φιλμ και κάποιοι θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν κάπως άνευρο. Ωστόσο διαθέτει πολύ απολαυστικές στιγμές και πολύ καλό κλίμα, οπότε προσωπικά μου άρεσε. Στοκάτω - κάτω η σφραγίδα των Κοέν είναι πάντοτε ορατή.