"THE PALE BLUE EYE" ΚΑΙ Ο... ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΠΟΕ

 

Ο Scott Cooper είναι ένας ενδιαφέρον σκηνοθέτης (το "Antlers" πριν μερικά χρόνια μου είχε αρέσει αρκετά). Το 2022 γυρίζει το φιλόδοξο (και αρκετά πρωτότυπο) "The Pale Blue Eye" με τον Κρίστιαν Μπέιλ και τον Χάρι Μέλινγκ στους βασικούς ρόλους και μια πλειάδα γνωστών και καλών ηθοποιών σε δεύτερους (Τίμοθι Σπαλ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Γκίλιαν Άντερσον κλπ.)

Το 1830 μια σειρά φόνων αναστατώνει τη αυστηρή στρατιωτικά ακαδημία του West Point. Θορυβημένοι οι διοικούντες αναθέτουν την έρευνα σε έναν μονόχνωτο "ντετέκτιβ" που ζει απομονωμένος (αν και δεν υπήρχε ο όρος ντετέκτιβ τότε, ωστόσο ο τύπος είχε λύσει δύσκολες υποθέσεις παλιότερα). Οι έρευνές του θα είναι άκαρπες, ώσπου δέχεται την απροσδόκητη βοήθεια ενός νεαρού, ιδιόρρυθμου φοιτητή του West Point, που δεν είναι άλλος από το 20 και κάτι τότε χρονών και μετέπειτα διάσημο Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Καλή ιδέα, που "προβιβάζει" τον επινοητή της αστυνομικής λογοτεχνίας Πόε σε ντετέκτιβ τον ίδιο. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που διαδραματίζεται σε μόνιμα χιονισμένο τοπίο και στο οποίο κυριαρχούν τα σκοτεινά, μουντά χρώματα (και οι σκοτεινές καταστάσεις βεβαίως). Η ταινία διαθέτει αρκετό σασπένς, αρκετό μυστήριο, καλές ηθοποιίες και γενικά είναι πολύ προσεγμένη. Κατακρίνει μάλιστα την αρτηριοσκλήρωση των στρατιωτικών και την άνευ λόγου αυστηρότητά τους στη σχολή, αλλά και τα "κλειστά" ήθη της εποχής και, φυσικά, διαθέτει αρκετές ανατροπές. Ως ένα βαθμό ευπρόσδεκτες, αλλά η τελική λύση μου φάνηκε "τραβηγμένη" και προς εντυπωσιασμό και μόνο. Νομίζω μάλιστα ότι κάπου την έχουμε ξαναδεί.. 

Γενικά μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρά του, αλλά το βρήκα και κάπως υπερβολικό από σεναριακή άποψη.

"ANTLERS": ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΙΝΔΙΑΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

 

Μία δασκάλα επιστρέφει στην απομονωμένη μικρή πόλη της κάπου στο Όρεγκον, όπου σερίφης είναι ο αδελφός της. Στην τάξη της υπάρχει ένα παιδάκι που μοιάζει απόμακρο, κλειστό στον εαυτό του, χαμένο. Σιγά σιγά αποτρόπαια μυστικά, αλλά και μια τρομακτική, υπερφυσική οντότητα θα κάνουν την εμφάνισή τους...

Αυτά συμβαίνουν στην αρκετά καλή (για μένα τουλάχιστον) ταινία τρόμου "Antlers" του Scott Cooper του 2021. Και χαίρομαι επειδή τη βρήκα αρκετά καλή, όπως είπα, σε μια εποχή που το είδος βιώνει σαφή παρακμή. Ανησυχητική ατμόσφαιρα, τρομακτικά γεγονότα, αλλά και σύνδεση του τρομαχτικού στοιχείου με το κοινωνικό περιβάλλον, την (δύσκολη) καθημερινότητα, τα κοινωνικά προβλήματα. Για μια ακόμα φορά ένα φιλμ φέρνει στην επιφάνεια το ζοφερό υπόβαθρο μιας "ήσυχης" κοινωνίας (εδώ βεβαίως απομονωμένης και σχετικά μίζερης). Συγχρόνως έχουμε ένα φιλμ τρόμου που βασίζεται σε παγανιστικές παραδόσεις και ιδιαίτερα στην μυθολογία / θρησκεία των ινδιάνων, των αρχαίων δηλαδή κατοίκων των ΗΠΑ, οπότε υπάρχει και το φολκλορικό στοιχείο.

Καλοδεχούμενη λοιπόν ταινία. 

ΜΙΑ "ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ" ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΙΑΠΛΟΚΕΣ

Ο Τζέιμς "Γουάιτι" Μπόλτζερ υπήρξε διαβόητος γκάνγκστερ στη Βοστώνη των 70ς και 80ς. Ήταν μάλιστα ένας από τους πλέον βίαιους του σιναφιού του, υπέυθυνος, μεταξύ άλλων, για πολλούς φόνους. Την ιστορία του μεταφέρει στην οθόνη το 2015 ο Scott Cooper με την "Ανίερη Συμμαχία" (Black Mass), με έναν αγνώριστο, μεταμορφωμένο Τζόνι Ντεπ.
Το ενδιαφέρον με τον γκάνγκστερ αυτόν δεν είναι τόσο η εγκληματική του δράση όσο η απίστευτη ιστορία και οι διαπλοκές του με το κράτος. Ιρλανδικής καταγωγής, μεγάλωσε σε φτωχογειτονιά με τον αδελφό του και κάποιους "κολλητούς". Ε, λοιπόν, ο αδελφός έγινε γερουσιαστής (!), ενώ ο καλύτερός του φίλος πράκτορας του FBI! Ο τελευταίος πείθει τον Μπόλτζερ να γίνει πληροφοριοδότης ώστε να καταστραφεί η ιταλική μαφία της πόλης και, ταυτόχρονα, ανεξάρτητα από την αξία των πληροφοριών που δίνει εκείνος, τον προστατεύει απέναντι σε ανώτερούς του πράκτορες με νύχια και με δόντια, λόγω της παλιάς τους φιλίας (η οποία μάλιστα διατηρείται σε αρκετό βαθμό, ακόμα και μπάρμπεκιου κάνουν μαζί). Ο αδίστακτος Μπόλτζερ, απολαμβάνοντας μια τόσο ιδιότυπη ασυλία, αφήνει όντως την ιταλική μαφία να συντριβεί και, ταυτόχρονα, γιγαντώνει τις (παράνομες βεβαίως) επιχειρήσεις του και γίνεται πραγματικός άρχοντας της πόλης. Πρόκειται για απίστευτη κατάσταση!
Η ταινία στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον Ντεπ. Πολύ μακριά από το sui generis στιλ, με το οποίο τον έχουμε συνηθίσει τα αρκετά προηγούμενα χρόνια, είναι πολύ καλός στο ρόλο του... πολύ κακού. Πραγματικά, μόνο με την παρουσία του ή έστω με μια του λέξη, καταφέρνει να εμπνέει φόβο και να δημιουργεί κλίμα έντονης απειλής. Η ταινία διαθέτει ένταση, παρακολουθεί διεξοδικά και μεθοδικά τις συχνά βρώμικες μεθόδους της πολιτείας στην αντιμετώπιση του εγκλήματος, και, τελικά, ο θεατής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα πάντα διαπλέκονται με απιστευτο τρόπο. Κράτος, αστυνομία, έγκλημα, συνδιαλέγονται μεταξύ τους επί ίσοις όροις, φτιάχνουν κατά καιρούς όντως "ανίερες συμμαχίες" και, τελικά, μοιράζουν σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντά τους την πίτα.
Ίσως η διαπλοκή αυτή, αλλά και ο ρόλος καθαρά προσωπικών καταστάσεων (φιλία, παιδική ηλικία, φυλετική αλληλεγγύη) ναι μη θίγονται, νομίζω, τόσο βαθιά όσο θα έπρεπε, ωστόσο σίγουρα αναφέρονται.
Την παρακολούθησα με ενδιαφέρον, κυρίως χάρη στον Ντεπ, ωστόσο δεν την βρήκα και ιδιαίτερα "μεγάλη" ταινία.