Ο "ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ" ΚΑΙ Η ΑΦΕΛΕΙΑ ΤΩΝ 50'ς

Ο H.J. Wells γράφει τον περίφημο "Πόλεμο των Κόσμων", ένα από τα πρώτα βιβλία καθαρής επιστημονικής φαντασίας, στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Όρσον Ουέλες τρομοκρατεί τους αμερικάνους με μια ραδιοφωνική του εκπομπή στις αρχές της δεκαετίας του 40 διαβάζοντας το έργο και πείθοντας τους συμποτριώτες του ότι συμβαίνει στ΄αλήθεια εξωγήινη εισβολή. Ο Byron Haskin (1899–1984) γυρίζει το 1953 την ομώνυμη ταινία φτιάχνοντας κάτι εντυπωσιακό για την εποχή του. Αν και βασισμένο, όπως είπαμε, σε προϋπάρχον και ήδη διάσημο έργο, η ταινία καταφέρνει να ενταχθεί - ίσως άθελά της - στο γνωστό ψυχροπολεμικό κλίμα των 50'ς με τα b-movies που παντοιοτρόπως προειδοποιούν για "εισβολές", υπονοώντας βέβαια τους ανά τον κόσμο σατανικούς "κόκκινους" και παρακινώντας τους αμερικανούς να προσέχουν και να ανησυχούν, αφού οι προαναφερθέντες κόκκινοι μπορεί να βρίσκονται κάπου εκεί έξω και να καραδοκούν, αλλά και μέσα στην ίδια τη χώρα. Ας γυρίσουμε όμως στην ταινία. Ο Haskin είναι γνωστός τόσο ως σκηνοθέτης b-movies ως επί το πλέιστον, όσο και ως δημιουργός ειδικών εφέ, από τους πλέον πετυχημένους μάλιστα. Οι δύο ιδιότητες συνδυάζονται στο εν λόγω φιλμ, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στο σασπένς και ενίοτε τον τρόμο και την αβάσταχτη σεναριακή αφέλεια. Στη δεύτερη εντάσονται το σχετικά αστείο και κεραυνοβόλο love story, καθώς και διάφορες επί μέρους σκηνές, με αποκορύφωμα τη ρίψη ατομικών βομβών κατά των αρειανών εισβολέων, την οποία ρίψη παρακολουθεί με πρωτοφανή άνεση απο κάνα - δυο χιλιόμετρα απόσταση πλήθος κόσμου ελαφρώς προφυλαγμένου πίσω από... φράχτες και φορώντας γυαλιά!!! Ωστόσο υπάρχουν και οι πραγματικά ανησυχητικές σκηνές, όπως αυτή με το άγγιγμα του εξωγήινου στον ώμο της κοπέλας, η πορεία μέσα στα ερείπια, η ασταμάτητη επέλαση των εισβολέων, ο εν ψυχρώ θάνατος του παπά κλπ. Γενικότερα είναι η απάνθρωπη ψυχρότητα των αρειανών, που απλώς σκοτώνουν δίχως τίποτα άλλο να τους ενδιαφέρει, που παγώνει το αίμα. Το φιλμ υπήρξε θεαματικότατο για την εποχή του, αν και σήμερα, όπως είναι φυσικό, τα εφέ μας φαίνονται ξεπερασμένα. Οι εξωγήινες μηχανές, που έχουν στοιχειώσει μέχρι σήμερα το συλλογικό ασυνείδητο, η μορφή των εξωγήινων, οι σκηνές των μαχών, πρέπει να έκαναν τότε εξαιρετική εντύπωση. Καθώς εντύπωση προκαλούν και τα έντονα χρώματα που κυριαρχούν στο φιλμ. Απογοητευτικό πάντως βρίσκω το τέλος, όπου όλα συμβαίνουν εντελώς ξαφνικά και άδοξα και... νοιώθεις σα να έμεινες κάπως στα κρύα του λουτρού. Τελικά νομίζω ότι η ταινία μπορεί σε αρκετούς να προκαλέσει έντονη νοσταλγία για την αφέλεια άλλων εποχών, να γίνει εντυπωσιακή σε κάποια σημεία της και, ίσως, να προκαλέσει ακούσια γέλια σε κάποια άλλα (όχι σε πολλά πάντως). Όπως και να το κάνουμε πρόκειται για κλασικό δείγμα επιστημονικής φαντασίας των 50΄ς, με το τυπικό μείγμα αφέλειας και ανησυχητικής ατμόσφαιρας που συναντάμε σε πολλά φιλμ της εποχής και, ξαναλέω, εντυπωσιακά για τότε εφέ. Οπότε, αν είστε λάτρης τους είδους, αποτελεί must.