"FACTORY GIRL" Ή Η ΚΟΥΦΙΑ ΔΙΑΣΗΜΟΤΗΤΑ

 

Το Factory καταλάμβανε έναν ολόκληρο όροφο ενός παλιού κτιρίου στη Νέα Υόρκη. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1962 και ως το 1984 άλλαξε συνολικά 3 τοποθεσίες, πάντοτε στο ίδιο στιλ. Ήταν το εργαστήριο - χώρος υποδοχής φίλων κάθε είδους του Άντι Γουόρχολ. Εκεί σύχναζαν εικαστικοί, σκηνοθέτες, φωτογράφοι, ροκ σταρς και κάθε είδους καλλιτέχνες και διασημότητες (και μη) που μπορείτε να φανταστείτε. Εκεί ο Γουόρχολ και η εκάστοτε αλλοπρόσαλλη παρέα του δούλευαν, ζωγράφιζαν, άραζαν, μαστούρωναν, έκαναν έρωτα, γύριζαν ταινίες, ηχογραφούσαν, έκαναν πάρτι... και δεν ξέρω τι άλλο. 

Το φιλμ του George Hickenlooper "Factory Girl"  του 2006 αφηγείται την ιστορία της Edie Sedgwick, μιας από τις πολλές ῾῾σούπερ σταρς῾῾ του Γουόρχολ. Πρόκειται για μια πλούσια, όμορφη, μάλλον αφελή και καλοπροαίρετη κοπέλα, που εγκαταλείπει το σπίτι και τον καταπιεστικὄ πατέρα της, φτάνει στη Νέα Υόρκη των 60ς, γνωρίζει και γοητεύεται από τον Γουόρχολ (όχι ερωτικά βεβαίως, ο Γ. ήταν γκέι) και γίνεται η ῾῾σούπερ σταρ῾῾του. Που σημαίνει ότι φωτογραφίζεται συχνά, παίζει σε κάποιες από τις πειραματικές του ταινίες και κυρίως απλώς συχνάζει καθημερινά στο Factory. Εκεί θα εθιστεί στα ναρκωτικά και η κατάληξη θα είναι τραγική. Η σύντομη σχέση της με τον Ντίλαν (το όνομα δεν αναφέρεται στο φιλμ, αλλά είναι σαφές ότι πρόκειται γι᾽αυτόν) δεν θα καταφέρει να τη σώσει από το γοητευτικό αλλά ολέθριο Factory.

Η ιστορία είναι βεβαίως αληθινή. Μη με ρωτησετε πόσο κοντά στην αλήθεια είναι τα όσα βλέποπυμε και αν ήταν όντως έτσι οι χαρακτήρες. Δεν το γνωρίζω. Πάντως καταφέρνει να πιάσει το κλίμα της εποχής, την ατμόσφαιρα ηδονικής τρέλας που βασίλευε στο Factory, αλλά και το τίμημα για όλα αυτά (που εδώ αποδίδεται στην μνησίκακη και ψυχρή προσωπικότητα του Γουόρκχολ, δίχως να ξέρω και πόσο αυτό αληθεύει). Αν σας ενδιαφέρει η καλλιτεχνική παράνοια μιας εποχής που δοκίμασε τα άκρα, η ταινία σας ενδιαφέρει. Όταν μάλιστα παρελαύνουν προσωπικότητες όπως οι Velvet Underground, η Nico, ο Ντίλαν κ.ά. Παράλληλα δείχνει την κενότητα της διασημότητας, την ολισθηρότητα και την καταστροφή που μπορεί να επιφέρει αν δεν συνοδεύεται από κάτι βαθύτερο. Εννοώ αν είσαι δημιουργικός και ξέρεις τι κάνεις τότε η διασημότητα μπορεί να είναι απολαυστική και, κυρίως, να διαρκέσει. Αν απλώς πρόκειται για μια φούσκα, το απότομο σπάσιμό της μπορεί να σημαίνει καταστροφή. Σημειωτέον ότι ανάμεσα στις πολλές, συχνά αμφιλεγόμενες, πρωτοπορίες Γουόρχολ ήταν κι αυτή: Ήταν ο πρώτος που έκανε κάποιους διάσημους με μόνο λόγο διασημότητας... το ότι ήταν διάσημοι. Προδρομοι δηλαδή των σύγχρονων διασημοτήτων στιλ Πάρις Χίλτον, Καρντάσιαν κλπ., που δεν διαθέτουν απολύτως τίποτα, δεν έχουν κανένα ταλέντο και καμιά ουσιαστικά δραστηριότητα, απλώς είναι διάσημοι/ες. Ο θρτίαμβος του απόλυτου κενού...