Η "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΕΡΑΥΝΟΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ

Αυτή τη φορά το κλασικό εξωτικό μέρος είναι οι Μπαχάμες, ενώ το κλου της ταινίας είναι οι υποβρύχιες μάχες, με ή χωρίς καρχαρίες. Βρισκόμαστε στο 1965 και ο τέταρτος αισίως Τζέιμς Μποντ προβάλλεται στις οθόνες. Στο "Thunderball" (Επιχείρηση Κεραυνός" στα ελληνικά) ο Terence Young (1915–1994), που είχε γυρίσει τις δύο πρώτες περιπέτειες του σούπερ πράκτορα, επιστρέφει στη σκηνοθεσία, μετά το διάλειμμα του "Χρυσοδάκτυλου". Φυσικά ο Μποντ δεν βγαίνει ποτέ εκτός φόρμας, έχει όσες πανέμορφες γυναίκες γουστάρει (τις οποίες φυσικά ρίχνει με την πρώτη ατάκα), διαθέτει ως σήμα κατατεθέν το φλεγματικό χιούμορ του, είναι όπως πάντα τυχερός και, πρακτικά, απέθαντος, αφού καταφέρνει να τη γλυτώσει όσες παγίδες κι αν του στήσουν, όσες φορές κι αν τον πυροβολήσουν (συνήθως αστοχούν). Εδώ προσπαθεί όπως πάντα να σώσει τον κόσμο από έναν σατανικό υπερ-κακό, ο οποίος έχει κλέψει δύο ατομικές βόμβες και απαιτεί υπέρογκα λύτρα για να μην τινάξει τον μισό κόσμο στον αέρα. Το χαρακτηριστικό, όπως είπαμε, του φιλμ είναι οι υποβρύχιες λήψεις. Υποβρύχια, αιματηρές μάχες στο βυθό, καρχαρίες που απειλούν τους πάντες, αλλά και που εκτρέφονται ως κατοικίδια στην πισίνα του κακού. Ο οποίος - πολύ κακός πρέπει να πω - τους ταϊζει με εχθρούς, αλλά και πρώην συνεργάτες/υφιστάμενους που απέτυχαν στην αποστολή που τους ανέθεσε. Τέτοια φριχτά πράγματα. Ίσως οι υποβρύχιες μάχες να είναι κάπως μακρόσυρτες και αργές και να επιμηκύνουν κάμποσο την ταινία, αλλά οι φίλοι δεν βαρυγκομούν. 007 είναι αυτός και θα τον απολαύσουμε σ' ό,τι κι αν κάνει, επιμένουν. Γενικά - ως μη φίλος της σειράς, όπως επαναλαμβάνω κουραστικά σε κάθε ταινία της για την οποία γράφω - έχω να παρατηρήσω (στα υπέρ) ότι στις 4 πρώτες ταινίες, με τον Σον Κόνερι φυσικά, παρά το ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου (ο οποίος αποτελεί μόνιμο φόντο των πρώτων αυτών περιπετειών) και οι σχέσεις της Δύσης με τους Σοβιετικούς είναι διαρκώς τεταμένες, οι κακοί δεν είναι αδίστακτοι ρώσοι πράκτορες, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά ανεξάρτητοι υπερ-κακοί, που καταστρώνουν μοχθηρά σχέδια κατά της ανθρωπότητας και τις περισσότερες φορές ανήκουν στη μυστική οργάνωση SPECTRE. Ίσα - ίσα μάλιστα, που πασχίζουν να πείσουν τους δυτικούς ότι τη λαδιά την έκαναν οι ρώσοι, ώστε να γίνει παγκόσμιος χαμός. Ενδιαφέρον στοιχείο, αν σκεφτεί κανείς ότι πολύ μεγαλύτεροι (φυσικά) σκηνοθέτες, όπως ο Χίτσκοκ ας πούμε, γύρισαν πολύ περισσότερο ψυχροπολεμικές ταινίες. Τέλος, μια προσωπική εξομολόγηση, που δεν σας ενδιαφέρει καθόλου βέβαια, αλλά δεν μπορώ να μην την πω: Ο κακός εδώ είναι ο απολαυστικός Αντόλφο Τσέλι (μονόφθαλμος μάλιστα για να φαίνεται ακόμα χειρότερος). Ε, λοιπόν εγώ δεν μπορώ να τον πάρω καθόλου στα σοβαρά και να τον μισήσω, όπως πρέπει, γιατί πολύ πριν τους πρώτους αυτούς Μποντ είχα δει τους ξεκαρδιστικούς "Εντιμότατους Φίλους μου". Έτσι ο πολύ καλός αυτός ηθοποιός μου προκαλεί πάντα ακούσιο γέλιο καθώς μου θυμίζει τον ρόλο του εκεί. Άντε τώρα να φοβηθείς...