Η "ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΜΠΕΤΙ" ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΕΣ

Ο Neil LaBute είναι ένας πολύ ενδιαφέρων ανεξάρτητος (μέχρι κάποιου σημείου τουλάχιστον) αμερικάνος σκηνοθέτης, του οποίου τις πρώτες τουλάχιστον ταινίες εκτιμώ. Το 2000 γυρίζει τη συμπαθέστατη "Nurse Betty", μια γλυκόπικρη κωμωδία, που συγχρόνως ενσωματώνει και κάποια άλλα είδη. Η καλόκαρδη Μπέτι δεν είναι, αλλά θα ήθελε πολύ να γίνει νοσοκόμα. Ταυτόχρονα παρακολουθεί μανιωδώς μια ηλίθια ιατρικού περιεχομένου σαπουνόπερα και είναι ερωτευμένη με τον πρωταγωνιστή γιατρό. Ο σύζυγός της είναι ένα καθίκι που έχει μάλιστα ύποπτες δοσοληψίες με ύποπτους τύπους. Ξαφνικά κάτι αληθινά σοκαριστικό θα συμβεί στη ζωή της, η Μπέτι θα πάθει αμνησία και θα φύγει στα καλά καθούμενα για την άλλη άκρη της Αμερικής αναζητώντας τον έρωτά της και πιστεύοντας ακράδαντα ότι όσα συμβαίνουν στο σίριαλ είναι απόλυτα αληθινά (άρα ψάχνει για έναν ωραίο γιατρό και όχι για έναν ηθοποιό που παίζει σε σίριαλ). Τα ίχνη της όμως ακολουθούν και δύο δολοφόνοι... Με πρωτότυπο σενάριο, συχνά κατάμαυρο χιούμορ, αστεία και συνειδητά αρκετά απίθανη πλοκή, η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα και αποτέλεσε (για μένα τουλάχιστον) μια καλοδεχούμενη έκπληξη. Το αισθηματικό - σχεδόν μελό - στοιχείο μπλέκεται με την κωμωδία και αυτή με το αστυνομικό φιλμ σε ένα μείγμα που θεωρώ απόλυτα πετυχημένο. Ταυτόχρονα ο LaBute βρίσκει την ευκαιρία να σατιρίσει αλύπητα τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες, που δημιουργούν στρατιές ηλιθίων (ή, ίσως, δεν δημιουργούν ακριβώς, αλλά σίγουρα απευθύνονται σε μάλλον χαμηλού πνευματικού επιπέδου άτομα) και να μιλήσει για τα (ανύπαρκτα) πρότυπα που αυτές προβάλλουν - και πιθανόν επιβάλλουν - και τον πλασματικό κόσμο που δημιουργούν. Η ταύτιση από την αφελή ηρωίδα του ζαχαρωμένου τηλεοπτικού κόσμου με τον πραγματικό και οι απογοητεύσεις που αυτή συνεπάγεται, αποτελούν νομίζω το καλύτερο σχόλιο για όλα αυτά. Οπότε με άγγιξε ιδιαίτερα, αφού μπορώ να σας εξομολογηθώ ότι μισώ την τηλεόραση (οι τυχόν εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Και, επιπλέον, η ταινία διαθέτει και καλό καστ, με επικεφαλής τους τη Ρενέ Ζελβέγκερ και τον Μόργκαν Φρίμαν σε ιδιαίτερη φόρμα. Έξυπνη ταινία, με γλαφυρή αφήγηση, παρακολουθείται με ενδιαφέρον, αφού υπάρχει και το απαραίτητο σασπένς και, συγχρόνως, ενώ παίζει με διάφορα κλισέ, καταφέρνει να είναι πρωτότυπη. Ο LaBute έκανε στη συνέχεια της καριέρας του κάποια "ατοπήματα", αλλά πάντοτε περιμένω κάτι καλό απ' αυτόν.