ΘΑΝΑΤΟΙ, ΚΗΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ (ΚΥΡΙΩΣ) ΧΙΟΥΜΟΡ

Ξέραμε τον Frank Oz σαν έναν συμπαθητικό χολυγουντιανό σκηνοθέτη κωμωδιών (κυρίως) - αν και είχε προηγηθεί η θητεία του στα Muppets και η συνδημιουργία των animation ταινιών του Jim Henson. Με το "Ένας θάνατος σε μία κηδεία" επιστρέφει στην Αγγλία και κάνει μια ταινία περισσότερο βρετανική.
Στην κηδεία ενός πετυχημένου οικογενειάρχη ετερόκλητοι συγγενείς μαζεύονται, πλην όμως... όλα, μα όλα, πάνε στραβά. Και όχι μόνο όσον αφορά την τελετή καθ' εαυτή. Το χειρότερο είναι ότι έπτασφράγιστα οικογενειακά μυστικά αποκαλύπτονται, ταμπού καταρρίπτονται... και επικρατεί γενικό μπάχαλο.
Το χιούμορ είναι κυρίως βρετανικό, κι αυτό είναι καλό. Το άλλο καλό είναι ότι ο Oz δεν "σέβεται" τίποτα, δεν διστάζει να τινάξει στον αέρα κάθε ταμπού, δεν διστάζει να φτάσει τις ποικίλες "αποκαλύψεις" στα άκρα. Κι αυτά είναι ιδιότητες στις οποίες δεν μας είχε συνηθίσει. Από την άλλη, πρόβλημα είναι το ότι μερικές φορές τα αστεία παραείναι χοντρά, το όλο πράγμα γίνεται φάρσα, το χιούμορ δέχεται κάμποσες "ενέσεις" αηδίας.
Ανεξαρτήτως αυτών πάντων, η ταινία διαθέτει μερικές ξεκαρδιστικές στιγμές, αρκετούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες και μια διασκεδαστική ασέβεια. Από τα highlights ο ακούσια μαστουρωμένος σοβαρός δικηγόρος, ρόλος που είναι απόλυτα αντίστοιχος μ' αυτόν του περίφημου μεθυσμένου γκαρσονιού στο παλιό "Πάρτυ" με τον Πίτερ Σέλερς. Γενικά, αν εξαιρέσετε μερικές τραβηγμένες σκηνές και καταστάσεις, μάλλον θα διασκεδάσετε.