ΟΙ ΟΘΟΝΕΣ ΣΒΗΝΟΥΝ... ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ

Το "Adas" (προσωρινός ελληνικός τίτλος "Σβηστές οθόνες") είναι μια ουγγρική ταινία του 2009 του Roland Vranik. Ξεκινά από μια ιδέα που βρίσκεται κοντά στην επιστημονική φαντασία: Σε μια παραθαλάσια ουγγρική πόλη κάθε μορφή τηλεπικοινωνίας έχει μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Δεν λειτουργούν τηλεοράσεις, υπολογιστές, τηλέφωνα, ηλεκτρικό δεν υπάρχει παρά μόνο από μπαταρίες που φορτίζουν οι ίδιοι οι κάτοικοι. Η πόλη σιγά - σιγά παρακμάζει, πολλοί κάτοικοι την εγκαταλείπουν, άλλοι μένουν και ανακαλύπτουν άλλους τρόπους ζωής. Στη συνέχεια όμως το φιλμ επικεντρώνεται στις προσωπικές ζωές τριών αδελφών (ο ένας παντρεμένος, οι άλλοι όχι), το αρχικό εύρημα παραμένει απλώς σαν φόντο, ένας κατά λάθος φόνος περιπλέκει τα πράγματα, όλα όμως κυλούν αργά, νωχελικά, σαν τις ζωές των παραιτημένων ουσιαστικά από τη ζωή κατοίκων και, πολύ φοβάμαι, η βαρεμάρα είναι μεταδοτική.
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα πού το πήγαινε ή τι ήθελε να πει ο σκηνοθέτης. Δεν κατάλαβα γιατί και πώς από τη γενική κατάσταση επικεντρώνεται βαθμιαία στις προσωπικές περιπτώσεις των 3 αδελφών. Ο ένας αδελφός πάσχει από αϋπνία και κάποια άλλη αρρώστεια που δεν κατονομάζεται, ο άλλος σκοτώνει κατά λάθος τη γυναίκα του, ο τρίτος τα φτιάχνει με μια κοπέλα, οι μικρές κόρες του δεύτερου εξαφανίζονται χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις, και όλα αυτά μαζί μου φάνηκαν μάλλον ένας μικρός αχταρμάς που, επιπλέον, ήταν και αργός. Κάποιες στιγμές μάλιστα μου θύμιζε νέο ελληνικό σινεμά στις βαρετές του στιγμές. Οι εικόνες της εγκατάλειψης (αλλά όχι απόλυτης), των σχεδόν έρημων προαστείων, των νωχελικών και ουσιαστικά άδειων ζωών των κατοίκων που απομένουν είχαν κάποιο ενδιαφέρον, συνολικά όμως...
Ίσως ο Vranik να θέλει να πει ότι η τεχνολογία έχει γίνει η ουσία της ύπαρξής μας και δίχως αυτήν οι ζωές μας είναι άδειες. Ίσως να θέλει να καταγγείλει το γεγονός αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι το βρήκα βαρύ και τουλάχιστον εμένα με κούρασε και... έμεινα σ' όλα αυτά τα ίσως. Αν θέλει να πει αυτό (την τεχνολογία ως ουσία πλέον της ύπαρξής μας, που δίχως αυτήν τα πάντα καταρέουν, όχι μόνο εξωτερικά άλλά και μέσα μας) είναι πολύ ενδιαφέρον. Δεν νομίζω όμως ότι το λέει με καλό και εμπνευσμένο τρόπο.