Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΘΑΜΜΕΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝΝΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ


Η ζωή στα "ήσυχα" αμερικάνικα προάστεια φαίνεται να κυλά δίχως εξάρσεις. Ειδυλλιακά για πολλούς, βαρετά για άλλους. Ο κινηματογράφος, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μας έχει δείξει ουκ ολίγες φορές ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Ότι κάθε λογής πάθη, κάθε είδους καθημερινοί φασισμοί και μια υποβόσκουσα βία (πιθανότατα απόρροια των παραπάνω) βασιλεύουν κάτω από την ακύμαντη επιφάνεια. Οι "Κρυφές επιθυμίες" (Little Children) του Todd Field είναι από τις καλές ταινίες που καταπιάνονται με το θέμα αυτό.
Οι παράλληλες ιστορίες των ανθρώπων που κατοικούν στα ευημερούντα, ενίοτε πολυτελή για τα δικά μας καθημερινά δεδομένα, πλην όμως απίστευτα συντηρητικά και βαρετά αυτά υπνωτήρια, δίνονται ανάγλυφα και με δύναμη από τον σκηνοθέτη που πριν λίγα χρόνια είχε κάνει τα "Μυστικά της κρεβατοκάμαρας" (ταινία καλή μεν, ιδιαιτέρως καταθλιπτική όμως). Τα πάθη λοιπόν, απαγορευμένα ως επί το πλείστον, σιγοκαίνε κάτω από την καθώς πρέπει εξωτερική εικόνα και, όταν βρεθεί η κατάλληλη στιγμή, η "ρωγμή", ξεσπάνε σαν λάβα που βγαίνει και δημιουργεί τα ηφαίστεια. Μη φανταστείτε όμως ρομαντισμούς και ηρωισμούς και πανευτυχή χάπι εντ. Τα πάθη υπάρχουν, οι επαναστάσεις πάνε να γίνουν, ξεκινάνε αν θέλετε... και μένουν εκεί. Σιγά μην ολοκληρώνονταν κιόλας, δηλαδή... Η "παράνομη" ερωτική μπλέκεται με την τραγική ιστορία ενός παιδόφιλου, το δράμα ξεσπά, και ο συντηρητισμός, που όπως είπαμε αγγίζει ενίοτε τα όρια του φασισμού, και η επιμελώς κρυμμένη σκληρότητα παίρνουν το πάνω χέρι.
Δυνατή ταινία, που θα σας αρέσει (ίσως μάλιστα να σας συγκλονίσει κιόλας) αν σας αρέσουν φιλμς όπως τα American Beauty, Magnolia κλπ. Αν πάλι βαριέστε τα πολλά πάθη - έστω και με άδοξη κατάληξη - αλλάξτε ταινία.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Ιανουαρίου 26, 2007

"ΜΙΚΡΕΣ ΗΛΙΑΧΤΙΔΕΣ" ΠΟΥ ΤΙΝΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ


Υπάρχουν πολλές ταινίες που σαρκάζουν / γελοιοποιούν / καυτηριάζουν / ανατινάζουν τα αμερικάνικα (κυρίως) πρότυπα, καθώς κι εκείνο το πολύπαθο "αμερικάνικο όνειρο", το οποίο, ούτως ή άλλως, ουδείς φαίνεται να πιστεύει πλέον στην εποχή του Μπους, των Δίδυμων Πύργων και του Ιράκ. Το Little Miss Sunshine πάντως, των πρωτοεμφανιζόμενων και μέχρι πρότινος δραστήριων βιντεοκλιπάδων Jonathan Dayton και Valerie Faris, μου φάνηκε από τις πιο πετυχημένες του είδους.
Επίκεντρο μια δυσλειτουργική, παλαβή οικογένεια (η οικογένεια εξ άλλου αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους των ταινιών που λέγαμε): Ένας ανεκδιήγητος πορνόπαπος, ένας πατέρας που πιστεύει ακόμα - ηλιθιωδώς - στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, ένας γκέι και καταθλιπτικός θείος, ένας γιος που διαβάζει Νίτσε και έχει πάρει... όρκο σιωπής, μια σαλταρισμένη μάνα που πασχίζει να ισορροπήσει ανάμεσα σ' όλα αυτά, μια 7χρονη κόρη που όνειρό της είναι να κερδίσει σε κάποια παιδικά καλλιστεία... Και συγχρόνως, ένα road movie που είναι σπαραχτικό και πολύ αστείο ταυτόχρονα, μέχρι την τελική, απόλυτα ανατρεπτική κατάληξη.
Τα όνειρα όλων καταστρέφονται με ποικίλους τρόπους. Κανείς από τα μέλη δεν θα πετύχει αυτό που θέλει, κι ωστόσο το ταξίδι θα τους φέρει κοντά με τρόπους αναπάντεχους. Η σύγχρονη, μικροαστική Αμερική βάλλεται πανταχόθεν, όχι μόνο λόγω της πλήρους αποτυχίας των μελών ατομικά και της οικογένειας συνολικά, αλλά και μόνο με την ανελέητη κατάδειξη της κακογουστιάς και του κιτς που κυριαρχούν, με αποκορύφωμα τα απίστευτα παιδικά καλλιστεία, που μόνο απόλυτη φρίκη μπορούν να προκαλέσουν σε κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Πιστεύω ότι ολόκληρη η τελική σκηνή, από τη στιγμή δηλαδή που φτάνουν στον τόπο των καλλιστείων και πέρα, θα σας αφήσει άναυδους με τα όσο θα δείτε, και θα έπρεπε να διδάσκεται ως μάθημα για το τι ΔΕΝ πρέπει να συμβαίνει (σημειωτέον ότι τέτοια καλλιστεία γίνονται όντως και δεν είναι προϊόν άρρωστης φαντασίας). Αυτό άλλωστε κάνει και το ανατρεπτικό φινάλε που προαναφέραμε απόλυτα λυτρωτικό και καλοδεχούμενο.
Ακούστηκαν σοβαρά και εφιαλτικά όλα αυτά; Καθόλου. Είναι δοσμένα με πολύ χιούμορ και σαρκασμό, οπότε ουδείς θεατής πρόκειται να τα βάψει μαύρα. Αντίθετα, νομίζω ότι θα διασκεδάσετε δεόντως.
ΥΓ: "Γιατί να τα βάψω μαύρα;" θα μου πείτε. "Αφού όλα αυτά είναι εντελώς αμερικάνικα και ουδόλως μας αγγίζουν". Ίσως, θα απαντούσα. Όντως τα όσα ανεκδιήγητα συμβαίνουν είναι πολύ αμερικάνικα. Προσέξτε όμως. Έχουμε κι εδώ πετυχημένες Espresso και εξ ίσου πετυχημένα τηλεοπτικά σκατά. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά όλα αυτά ίσως να είναι πιο κοντά απ' όσο δείχνουν.

Ετικέτες , ,

Τρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007

ΟΛΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ "ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΟ"


Αν με ρωτούσαν αν είναι δυνατόν ένα μελό να είναι καλή ταινία, η ενστικτώδης απάντησή μου (όπως και πολλών από σας, φαντάζομαι) θα ήταν όχι. Και ξέρω κάμποσους που τρέφουν ενστικτώδη απέχθεια για το είδος. Να όμως που ταινίες όπως το δανέζικο Efter brylluppet της Suzanne Bier αποδεικνύουν ότι μελό δεν είναι μόνο ο Φώσκολος και ο Ξανθόπουλος, ούτε και ο καταθλιπτικότατος και τραβηγμένος στα άκρα von Trier του "Χορεύοντας στο σκοτάδι".
Τελικά δύο διαπιστώσεις προκύπτουν: 1. Το σκανδιναβικό (και ιδιαίτερα το δανέζικο σινεμά) εξακολουθούν να παράγουν εξαιρετικά φιλμ και 2. Ας μην απορρίπτουμε κανένα είδος. Όλα, μα όλα, περιέχουν και διαμάντια και σκουπίδια.
Η ταινία καθηλώνει τον θεατή δημιουργώντας ένα πρωτότυπο συναισθηματικό σασπένς, που δεν έχει βέβαια σχέση με αυτό των αστυνομικών ή τρομαχτικών ιστοριών, αλλά με τις ζωές, τις αποφάσεις και τις αποκαλύψεις σχετικά με τους ήρωες. Είναι και πολύ καλογυρισμένη, οπότε τα πράγματα βελτιώνονται κι άλλο. Και μη σας περάσει απ' το μυαλό ότι τα πολλά και πολύπλοκα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες είναι του στυλ "σύζυγο ή εραστή/ερωμένη;", "να θυσιαστώ ή όχι" και άλλα τέτοια. Είναι ηθικής κυρίως φύσης, ανατρέποντας συνεχώς τα στερεότυπα του είδους. Όπως καταλάβατε, πρόκειται βασικά για ταινία σεναρίου, που ανάμεσα στα αρκετά θέματα που θίγει, βρίσκεται κι αυτό της εντελώς διαφορετικής φύσης των προβλημάτων Τρίτου Κόσμου και Δύσης. Απολαύστε το. Κι αν, στο τέλος, χρειαστείτε επειγόντως μαντηλάκι για σκούπισμα, δεν πειράζει. Αφεθείτε. Αυτό άλλωστε είναι και η γοητεία του πράγματος.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

"ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ" ΣΕ ΣΤΙΛ ΓΚΙΜΠΣΟΝ


Η 3η ταινία του Mel Gibson είναι και πάλι ένα έπος. Έχει την πρωτότυπη ιδέα να διαδραματίζεται στην εποχή των Μάγια και μάλιστα να μιλά την αυθεντική γλάσσα τους, πράγμα που ανεβάζει το ενδιαφέρον και από εθνολογικής πλευράς. Ως παραγωγή είναι όντως εντυπωσιακή, οι ντόπιοι άγνωστοι ηθοποιοί είναι απόλυτα πειστικοί ως "πρωτόγονοι" που έζησαν 500 χρόνια πριν, η δε αναπαράσταση του αιμοσταγούς πολιτισμού των Μάγια μου φάνηκε εξ ίσου πειστική - και εφιαλτική.
To Apocalypto, παρά τις κάποιες, λίγες, κοιλιές που πιθανόν κάνει, νομίζω ότι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Χωρίζεται σε 3 μέρη: Τη ζούγκλα με τους φιλήσυχους ιθαγενείς, την είσοδο στην φρίκη της πρωτεύουσας και το κυνηγητό στη ζούγκλα και πάλι. Προσωπικά βρήκα συγκλονιστικό το 2ο μέρος, αυτό της πόλης. Όλο το σκηνικό έχει στηθεί εκπληκτικά. Η ατμόσφαιρα διαπνέεται από ανησυχητικό μυστήριο και βαθειά αίσθηση φρίκης. Η "κατανυκτική" λατρευτική αίσθηση συνδυάζεται με την απόλυτα αιμοσταγή πρακτική της λατρείας των Μάγια (τις μαζικές ανθρωποθυσίες και εκτελέσεις), την άγνωστη ασθένεια και τη βαθύτατα παρακμιακή "μυρουδιά" που αποπνέει η πόλη και διαποτίζει τα πάντα. Όλο αυτό το εφιαλτικό ντελίριο όμως, που δεν αφήνει καμιά διέξοδο στους δύστυχους αιχμάλωτους, θυμίζει υπερβολικά την αντίστοιχη συγκλονιστική είσοδο του ήρωα στο βασίλειο του τρόμου του παρανοϊκού συνταγματάρχη στο "Αποκάλυψη Τώρα", πράγμα που πιθανόν είναι απόλυτα συνειδητό, αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς και την ομοιότητα των τίτλων των δύο ταινιών.
Η πιθανή αντίρρησή μου έγκειται στο ότι ο Γκίμπσον έστησε όλο αυτό το απίστευτο σκηνικό (τόσο της ζούγκλας όσο και - κυρίως - της πόλης), μόνο και μόνο για να φτιάξει μια σεναριακά απλή - έως και απλοϊκή - περιπέτεια, με πλήθος κλισέ (ο ήρωας που τρέχει γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλον παρ' όλο που ένα κοντάρι έχει διαπεράσει το πλευρό του, το απόλυτο timing άφιξης του ήρωα - γέννας, η οικογένεια πάνω απ' όλα, ένας που μόνος του σταδιακά εξοντώνει πολλούς κλπ., κλπ.) Παρ΄ όλα αυτά αξίζει, νομίζω, να δείτε την ταινία, έστω και μόνο για το εντυπωσιακό, εξωτικότατο "περιτύλιγμα" - αφού προηγουμένως προειδοποιήσουμε τους ευαίσθητους θεατές για τους τόννους βίας, σε βαθμό σπλάτερ, που περιέχει.
ΥΓ. Δεν θέλω να φανώ συνωμοσιολόγος και υπερβολικά καχύποπτος, γνωρίζοντας όμως τις όχι και τόσο προοδευτικές θέσεις του Μελ σε διάφορα θέματα (ιδιαιτέρως χριστιανός μεταξύ άλλων) δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι όλος αυτός ο υπερτονισμός της φρίκης του πολιτισμού των Μάγιας, συνειρμικά μας κάνει να σκεφτούμε ότι "καλά έκαναν οι Ισπανοί που τα κατέστρεψαν όλα αυτά και έφεραν τον χριστιανισμό τους και τον ανώτερο πολιτισμό τους". Άσε που το μότο της αρχής (ότι "οι πολιτισμοί καταστρέφονται όταν είναι έτοιμοι να καταστραφούν, όταν δηλαδή έχουν ήδη διαβρωθεί εσωτερικά"), οδηγεί στο ίδιο πάνω - κάτω συμπέρασμα: Δεν φταίνε οι λευκοί εισβολείς τους εσφαξαν όλους, δίκαιους και άδικους, αλλά να, το φρούτο ήταν ήδη ώριμο και έπεσε σχεδόν από μόνο του. Αν τώρα οι εισβολείς κουβαλούσαν κυριολεκτικά υπερόπλα για την εποχή και διέλυσαν τα πάντα, αυτό είναι άλλη ιστορία... Ξαναλέω, δεν έχω ιδέα για το αν ο Γκίμπσον το έκανε συνειδητά, αν ήθελε να πει κάτι τέτοιο, ή αν ασυνείδητα ή έστω κατά λάθος βγαίνει τέτοιο συμπέρασμα, να όμως που εμένα μου πέρασε απ' το μυαλό...

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΗ ΑΚΤΣΟΓΛΟΥ


Δυστυχώς η δυσοίωνη ρήση "οι καλύτεροι φεύγουν πρώτοι" επιβεβαιώνεται. Ο Μπάμπης, εξαιρετικός άνθρωπος και πολύ καλός κριτικός κινηματογράφου, δεν είναι πια μαζί μας. Νομίζω ότι όλο και κάποια κείμενά του θα έχετε διαβάσει στο Αθηνόραμα και θα εκτιμήσατε το στυλ του, που ήξερε να κρατά ισορροπίες, δίχως ούτε στιγμή να πάψει να υποστηρίζει αυτό που πίστευε. Έτσι κάπως ήταν κι ο ίδιος.
Εκτός από φίλος, ήταν ο κριτικός που προτιμούσα. Όχι όμως επειδή ήταν φίλος. Επειδή, απλούστατα, συμφωνούσα με το 80% περίπου των απόψεών του.
Καλό του ταξίδι. Του αφιερώνω τα Aquarella Songs, που εκείνος μου είχε προτείνει και ποτέ δεν το μετάνοιωσα.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ


Ίσως το σενάριο να θυμίζει κάπως το Adaptation. Άλλωστε πρόκειται σαφώς για σενάριο της "σχολής Κάουφμαν". Ωστόσο το "Πιο παράξενο κι από παράξενο" (Stranger than Fiction) του Marc Forster με κέρδισε με το χιούμορ, τη γλυκύτητα και, φυσικά, την παραξενιά του. Η ιδέα του συγγραφέα που συναντά τον χαρακτήρα που δημιούργησε... κι από κει και πέρα πολλά μπορεί να συμβούν, λειτουργεί καλά, όχι προς την κατεύθυνση του θρίλερ, που κάλλιστα θα μπορούσε να ακολουθήσει μια τέτοια ιδέα, αλλά προς αυτή της κομεντί. Πέρα λοιπόν από μια απολαυστική περιπλάνηση στον κόσμο της λογοτεχνίας (συγγραφέων, κριτικών κλπ.), είναι ο ήρωας Will Ferrell που σε κερδίζει - αρχικά ως "φυτό", που ξαφνικά ανακαλύπτει την αληθινή ζωή. Έχουμε έτσι και την κριτική στον καθημερινό, άχρωμο και άοσμο μέσο άνθρωπο, στην αλλοτρίωση της δουλειάς, στην καθημερινότητα που πνίγει γενικότερα. Μ' αυτά τα δεδομένα, πιστεύω ότι η ταινία δεν θα ενοχλήσει ούτε κι αυτούς που απεχθάνονται το παράλογο, το σουρεαλιστικό στοιχείο, το φανταστικό (στους οποίους βεβαίως δεν συγκαταλέγομαι).
Ιδιαίτερη μνεία στις πολύ καλές ερμηνείες, τόσο του Φερέλ, όσο και μιας πινακοθήκης σπαρταριστών - και ιδιόρυθμων - χαρακτήρων που τον περιβάλλουν: Της Έμα Τόμσον κυρίως, στο ρόλο της νευρωτικής, μισότρελης συγγραφέα, αλλά και των Ντάστιν Χόφμαν, Μάγκι Τζίλενχαλ (πολύ καλή ως "ζωντανή", αναρχική φουρνάρισα), Κουίν Λατίφα.
Ο Forster, χωρίς ποτέ να κάνει το μεγάλο μπαμ, έχει μέχρι τώρα στο ενεργητικό του πολύ συμπαθητικές ταινίες, όπως το δυνατό "Χορό των Τεράτων" και το Finding Neverland.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Σ' ΕΝΑΝ ΚΟΙΝΟΤΟΠΟ ΕΦΙΑΛΤΗ


Με το "Ένας διαφορετικός άνθρωπος" ο Νορβηγός Jens Lien κάνει μια ιδιότυπη ταινία φανταστικού, απ' αυτές που δεν κατατάσσονται σε κανένα από τα 3 βασικά είδη του (Ε.Φ., τρόμος, fantasy): Ο ήρωας, μετά την αυτοκτονία του, βρίσκεται σε έναν "τέλειο", πλην όμως γκρίζο, άοσμο, άγευστο, άκαυλο και δίχως έντονα συναισθήματα κόσμο, στον οποίο καλείται να προσαρμοστεί και να γίνει κι αυτός, όπως και οι γύρω του, "ευτυχισμένος" και πανομοιότυπος. Από κει και πέρα τα πάντα κινούνται μεταξύ εφιαλτικού και γελοίου - με μερικές ξαφνικές σκηνές σπλάτερ και ψήγματα χιούμορ.
Η μουντή, χωρίς ίχνος φύσης, ατμόσφαιρα είναι πετυχημένη και κατορθώνει να πιάσει τον ψυχρό και "επίπεδο" χαρακτήρα του κόσμου που περιγράφει, ενός κόσμου που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες μοντέρνου περιοδικού προχωρημένου, μινιμαλιστικού ντιζάιν, στερείται όμως παντελός αληθινής ζωής και βάθους. Ωστόσο, όταν αντιλαμβανόμαστε το τι συμβαίνει - πράγμα που γίνεται πολύ σύντομα - η ταινία μοιάζει δίχως νεύρο, να επαναλαμβάνεται και να κολλάει κάπως, μέχρι το μετέωρο, σαφώς απαισιόδοξο φινάλε.
Ενδιαφέρον σίγουρα σαν πείραμα και σαν αλληγορία και κριτική του σύγχρονου, αποστειρωμένου δυτικού τρόπου ζωής (ιδιαίτερα του "τέλειου" αλλά ψυχρού σκανδιναβικού μοντέλου) ή, αν προτιμάτε, σαν πρωτότυπη εκδοχή της μετά θάνατον ζωής, ωστόσο δεν νομίζω ότι είναι μια πραγματικά μεγάλη ταινία. Θα μπορούσε να είναι ένα επεισόδιο από τη "Ζώνη του Λυκόφωτος". Αξίζει ωστόσο να δοκιμάσετε - με κίνδυνο να γοητευτείτε αλλά και να βαρεθείτε ταυτόχρονα.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Ιανουαρίου 13, 2007

ΣΕΞΥ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ


Η νέα ταινία του Luc Besson "Angel-a", πρώτη ουσιαστικά μετά από αρκετά χρόνια - χωρίς να υπολογίζουμε δηλαδή τις παραγωγές και τα κινούμενα σχέδιά του - δεν μοιάζει καθόλου με τις παλιές. Ενώ αυτές ήταν πλημμυρισμένες από βία, εδώ το πάνω χέρι έχει η γλυκύτητα, το παραμύθι, ο "εσωτερικός καλός εαυτός" που μπορεί να κρύβεται κάτω από μια παραπλανητική εμφάνιση, η ηθική, η αναζήτηση αγάπης και άλλα τέτοια: Ένας άγγελος έρχεται να κάνει έναν ανασφαλή αλήτη να νοιώσει αυτοπεποίθηση και αγάπη για τον εαυτό του πρώτα - πρώτα και μετά για τους άλλους.
Ακούγονται λιγάκι βαρετά όλα αυτά, ε; Μεταξύ μας, είναι. Η ταινία από ένα σημείο και πέρα επαναλαμβάνεται, παραγίνεται ηθικοπλαστική και, τελικά, με έκανε όντως να βαρεθώ. Μάλλον ο Besson δεν τα κατάφερε πολύ καλά με το νέο προσανατολισμό που επέλεξε.
Μη νομίζετε όμως ότι δεν διαθέτει και αρετές. Υπάρχει ανατρεπτικότητα και χιούμορ στον τρόπο που αντιμετωπίζει το θέμα "άγγελος" και υπάρχει και η υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία: Όπως θα ξέρετε ίσως, ο άγγελος είναι μια δίμετρη, κατάξανθη θεογκόμενα σπάνιων σκανδιναυικών προδιαγραφών, η οποία τα δίνει όλα (μα όλα) στον αλήτη, που φτάνει με το ζόρι μέχρι το στήθος της. Στη γη, άλλωστε, έρχεται με αποστολή στην οποία την έστειλαν άνωθεν, που δεν επέλεξε η ίδια, κάτι σαν κατώτερος υπάλληλος του ουρανού που αναλαμβάνει ρουτινιέρικες αποστολές που δεν πολυγουστάρει. Αφείστε που για την παρούσα γήινη εμφάνισή της έχει επιλέξει το στυλ "τσούλας" και βγάζει λεφτά ως πόρνη. Όσο για την ασπρόμαυρη φωτογραφία που λέγαμε, κινηματογραφεί όμορφα ένα υπέροχο Παρίσι και γενικά προσφέρει πολλές θαυμάσιες εικόνες (πολύ Παρισολατρεία πέφtει τα τελευταία χρόνια, από την Αμελί ως το πρόσφατο Paris je t'aime).
Θετικά αυτά, άλλα νομίζω ότι δεν φτάνουν για να κρατήσουν τον θεατή μέχρι να φτάσει στο μάλλον προβλέψιμο, ρομαντικό φινάλε.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Ιανουαρίου 11, 2007

ΜΑΓΟΙ, PRESTIGE ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΕΣ


Θα μπορούσε να είναι μια ταινία πάνω στις έμμονες ιδέες. Αυτή της εκδίκησης, για παράδειγμα, ή της παθιασμένης αγάπης για τη "μαγεία", τα τρυκ, τις ψευδαισθήσεις (ή, αν θέλετε, το πάθος για τη δουλειά σου, όποια κι αν είναι αυτή). Το Prestige του Christopher Nolan κατάφερε να με κρατήσει από την αρχή μέχρι το τέλος, παρά τις όποιες σεναριακές του απιθανότητες. Αν είσαι λάτρης του φανταστικού πάντως, αυτές δεν ενοχλούν και τόσο. Υπάρχει βέβαια και η υποβλητική σκηνοθεσία, το πρωτότυπο θέμα και η ατμόσφαιρα του παράδοξου που διαποτίζει ολόκληρη την ταινία. Η οποία, ας τονίσουμε εδώ, ξεκινά σαν ταινία εποχής με ιδιόρρυθμο θέμα, δηλαδή τον θανάσιμο, όπως εξελίσσεται, ανταγωνισμό δύο αντίζηλων "μάγων" (κάτι σαν Κόπερφιλντ της εποχής), για να μετατραπεί κάπου στο μέσον σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, που θίγει θέματα κλονισμού και τηλεμεταφοράς και εμπλέκει ένα "μυθικό" ή μυθοποιημένο, αν προτιμάτε, υπαρκτό πρόσωπο, τον ιδιοφυή φυσικό και εφευρέτη Tesla. Το καστ είναι κι αυτό εντυπωσιακό: Κρίστιαν Μπέιλ, Χιου Τζάκμαν, Σκάρλετ Γιόχανσον, ο πάντοτε εξαιρετικός Μάικλ Κέιν και ο Ντέιβιντ Μπόουι αγνώριστος, σε έναν ρόλο - έκπληξη.
Τελικά ο Nolan, μετά την εντυπωσιακή του είσοδο στις προτιμήσεις μας με το Memento, συνεχίζει να κάνει παράξενες ταινίες - από τις οποίες δεν εξαιρώ και το καλό ριμέικ του (καλύτερου ίσως) νορβηγικού πρωτότυπου Insomnia. Θα εξακολουθήσω να τον παρακολουθώ με ενδιαφέρον.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2007

ΦΟΝΙΚΟ ΑΡΩΜΑ


Το "Άρωμα" του Ζυσκίντ είναι ούτως ή άλλως από τα πιο εντυπωσιακά βιβλία, αλλά και από τα πιο δύσκολα να μεταφερθούν στην οθόνη. Διάβαζα πρόσφατα ότι μεγάλοι σκηνοθέτες (ο Κιούμπρικ και ο Μπάρτον ανάμεσά τους) εγκατέλειψαν τη σχετική προσπάθεια. Από την άλλη ο Tom Tykwer δεν βρίσκεται πια στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μου με τις τελευταίες του ταινίες - αν και παραμένει σχετικά ενδιαφέρων.
Στο "Άρωμα" κάνει μια πολύ εντυπωσιακή ταινία, με δυνατή αναπαράσταση εποχής και μερικές έως και συγκλονιστικές στιγμές (κυρίως στην αρχή), πλην όμως κάτι μου φάνηκε μη ολοκληρωμένο. Πιστεύω ότι δεν κατάφερε να δώσει πειστικά το τελευταίο και βασικό μέρος της ταινίας - και του βιβλίου. Έτσι, η απότομη μεταστροφή του κόσμου εξ αιτίας του περιβόητου αρώματος μένει μετέωρη, ανεξήγητη, ίσως και άγαρμπη θα έλεγα (ακούστηκαν και γελάκια στο σινεμά με όσα επακολούθησαν). Εκεί θεωρώ ότι ο Tykwer έχασε το παιχνίδι. Παιχνίδι ούτως ή άλλως φοβερά δύσκολο εξ ορισμού. Εξ αιτίας της δυσκολίας αυτής εξ άλλου κατέφυγε από την αρχή στον "εύκολο" τρόπο της off αφήγησης - αν και γι' αυτό δεν τον κατηγορώ, αφού πιθανόν να ήταν ο μόνος τρόπος να αποδοθεί το περιεχόμενο ενός βιβλίου που βασίζεται στην... όσφρηση και όχι στο λόγο.
Κατά τα άλλα η βαθειά "άρρωστη" ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος μεταφέρεται και στην ταινία, οι εικόνες, το ξαναλέω, είναι ενίοτε πολύ δυνατές, η αναπαράσταση των χώρων όπου κινείται ο απίστευτος αυτός σίριαλ κίλερ του 18ου αιώνα πολύ καλή. Να όμως μια χαρακτηριστική περίπτωση όπου μια σειρά από εντυπωσιακά επί μέρους στοιχεία δεν φτάνουν (κατά τη γνώμη μου) για να κάνουν μια άρτια και, τελικά, πειστική ταινία.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker