ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΩΝ 60'ς, Η ΠΡΟΣΕΛΗΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ "MOONWALKERS"

Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60 υπήρξε μια εποχή ονείρων, ουσιών, σεξουαλικών πειραματισμών, πολιτικής αφύπνισης, αντικαταναλωτισμού και κάθε λογής αντικομφορμισμού, βεβαίότητας ότι κατακτούμε το διάστημα, μια εποχή που πολλοί πίστεψαν ότι επιτέλους ο κόσμος αλλάζει - και δυστυχώς διαψεύστηκαν οικτρά. Και μια εποχή που κάποιοι, όπως πάντα, προσπάθησαν να τα εκμεταλλευτούν όλα αυτά. Η κωμωδία "Moonwalkers" του 2015 του πρωτοεμφανιζόμενου Antoine Bardou-Jacquet μιλά για όλα αυτά - και για μερικά άλλα - με σπαρταριστό τρόπο.
Υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας - από τις πάμπολλες τέτοιες - που ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος δεν πήγε ποτέ στο φεγγάρι κι ότι όσα ξέρουμε δεν είναι παρά μια σκηνοθεσία των αμερικάνων για να επιβεβαιώσουν σε μια εποχή ψυχρού πολέμου ότι είναι οι ισχυρότεροι. Αυτή τη θεωρία εκμεταλλεύεται η ταινία. Όπου η NASA εκτοξεύει μεν το "Απόλλων 11, οι χοντροκέφαλοι, πολεμοκάπηλοι και φασίστες στρατηγοί όμως είναι πεπεισμένοι ότι η αποστολή θα αποτύχει και οι ΗΠΑ θα γίνουν διεθνώς ρεζίλι ("σιγά μην πάνε αυτοί στο φεγγάρι!"), οπότε, καλού - κακού, αποφασίζουν να γυρίσουν σκηνές ψευδοπροσελήνωσης για να τις μεταδώσουν στην υφήλιο την ώρα της σίγουρης κατ' αυτούς αποτυχίας. Ποιος όμως θα γύριζε με απόλυτη πειστικότητα τέτοιες σκηνές; Ο Κιούμπρικ, ένας εγγλέζος, λέει κάποιος στους ανίδεους στρατηγούς, που τώρα τελευταία έχει γυρίσει μια απίθανη ταινία με διάστημα και διατημόπλοια... Έτσι στέλνεται ένας σκληροπυρηνικός βετεράνος του Βιετνάμ πράκτορας της CIA με μια βαλίτσα δολάρια στο μαστουρωμένο Λονδίνο, να βρει τον Κιούμπρικ και να τον πείσει να γυρίσει το υποτιθέμενο ντοκουμέντο. Κατά λάθος όμως θα πέσει σε έναν αποτυχημένο μάνατζερ ροκ συγκροτήματος, ο οποίος, βλέποντας τα λεφτά, θα παρουσιάσει τον μονίμως μαστουρωμένο και "χαμένο στο διάστημα" συγκάτοικό του ως... Κιούμπρικ στον άσχετο πράκτορα... κι από εκει και πέρα θα γίνει - επιεικώς - το σώσε.
Δεν θα σας πω πολλά. Θα σας πω μόνο ότι για μένα το φιλμ αποτελεί μια από τις καλύτερες και πιο έξυπνες κωμωδίες που έχω δει τελευταία, με γοργό ρυθμό, ξεκαρδιστικές σκηνές και ευφάνταστη πλοκή. Και καταφέρνει, δίχως σε καμιά περίπωση να τα κάνει αχταρμά, να εμπλέξει έξυπνα το κλίμα της φευγάτης αυτής εποχής με τους χίπις , τα κοινόβια, τις μουσικές, το Βιετνάμ, τους πειραματισμούς στα πάντα, τους ηλίθιους στρατοκράτες - γεράκια του Πενταγώνου, με τις θεωρίες συνωμοσίας και με μια απίθανη ίντριγκα. Και βέβαια να κάνει έμμεσα κριτική σε πολλά πράγματα και συγχρόνως να βγάλει όσο γέλιο χρειάζεται, δίχως μάλιστα χοντράδες. Και έσα σ' όλα αυτά να τρέχει και μια σαν αστυνομική ιστορία με επίκεντρο μια πολύτιμη βαλίτσα γεμάτη λεφτά. Και βέβαια ο επιβλητικός Ρον Πέρλμαν να κλέβει την παράσταση ως βίαιος και βαρεμένος πράκτορας της CIA...
Διασκέδασα πολύ και γούσταρα την αναπαράσταση του απόλυτου χασίματος και του κλίματος της εποχής - μιας εποχής που, παρά το πλήθος των αφελειών που την χαρακτήρισαν, θα ήθελα να ζήσω και που λυπάμαι που έχασα... Πέραν αυτού όμως νομίζω ότι όλοι θα το διασκεδάσουν. Κυρίως αν είναι φαν της επιστημονικής φαντασίας (η ταινία δεν είναι, αλλά εφάπτεται του είδους) και αν ξέρουν κάποια πράγματα για τα 60ς. Όσο για μένα, θα παρακολουθήσω τα μελλοντικά βήματα του άγνωστου σκηνοθέτη.