O MAX PAYNE ΚΑΙ Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΒΑΡΕΜΑΡΑ ΤΩΝ COMPUTER GAMES ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑΙΝΙΕΣ

Ο Max Payne είναι πετυχημένο παιχνίδι υπολογιστή, που τώρα, φυσικά, γίνεται και ταινία από τον John Moore. Και διαθέτει όλα τα κακά των προηγούμενων σχετικών προσπαθειών (απ' όσες τουλάχιστον ξέρω): Δράση για τη δράση, βία για τη βία, προσχηματικό σενάριο, εντυπωσιακά εφφέ, ελάχιστη πρωτοτυπία και, πάνω απ' όλα, απίστευτη βαβούρα που σε ξεκουφαίνει και γι' αυτό η αίθουσα (Villagοειδής συνήθως) είναι πολύ περήφανη για τα μηχανήματά της. Λες και η νέα μονάδα μέτρησης για το αν μια ταινία είναι καλή ή κακή είναι τα ντεσιμπέλ...
Η... πρωτοτυπία του φιλμ αρχίζει από το βασικό σεναριακό κόνσεπτ: Μπάτσος αναζητά απελπισμένα εκδίκηση για το φόνο της οικογένειάς του από τους Κακούς. Αν νομίζετε ότι στα 32 καίγεσαι, ε, τότε το θέμα έχει καεί πολύ περισσότερο απ' όσο πιστεύατε. Δεν μπορω να σκεφτώ πόσα φιλμ έχουν αυτό το κόνσεπτ από την εποχή του Τσαρλς Μπρόνσον (τουλάχιστον). Και οι απιθανότητες συνεχίζονται. Εννοείται ότι ο Μαξ δεν πεθαίνει με τίποτα, εννοείται ότι τον πυροβολεί ολόκληρος στρατός αλλά ποτέ δεν τον πετυχαίνει, εννοείται ότι πέφτει σε παγωμένη λίμνη και βγαίνει σώος και αβλαβής (στο μείον τόσους βαθμούς, ξέρετε, όι άνθρωποι στο νερό πεθαίνουν από το κρύο) και πολλά άλλα τέτοια.
Να πούμε και τα καλά; Ναι, υπάρχει εντυπωσιακή εικόνα και αρκετή ατμόσφαιρα. Φωτισμοί, "βρώμικη" πόλη (κάτι μεταξύ Γκόθαμ και Sin City), υποβλητικές σκιές και μερικά καλά εφφέ, κυρίως με τους φτερωτούς τύπους (των οποίων η παρουσία, που εικαστικά είναι από τα καλά σημεία της ταινίας, ελάχιστα αξιοποιείται. Μάλλον βρίσκονται εκεί για εντυπωσιασμό και μόνο). Αυτά. Κατά τα άλλα χιονίζει διαρκώς (όπως βρέχει στο Sin City, αλλά ας μη μπερδεύουμε την π...α με τη βούρτσα), πράγμα που χρησιμοποιείται για την δημιουργία ατμόσφαιρας και πάλι, αλλά κάποιος πρέπει να τους πει ότι "το πολύ το κυρελέησον το βαριέται κι ο παπάς..." Κι όλα αυτά, το είπαμε, μέσα σε μια απίστευτη φασαρία, όπου κάθε γροθιά ηχεί σαν τύμπανο και η μονότονη, ρυθμική μουσική χειροτερεύει τα πράγματα.
Δεν περίμενα βέβαια κάτι καλύτερο από τον John Moore. Αρκεί να σας θυμίσω ότι το προηγούμενο φιλμ του ήταν το παντελώς άνευ λόγου ριμέικ της "Προφητείας".

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΚΑΡΜΠΟΝ

Εντάξει, ας ξεχάσουμε το αφελές, τρομοθρησκευτικολαγνικό σενάριο με τα 666 και τον αντίχριστο που έφτασε (οι Δίδυμοι Πύργοι, το Απόλλων που έσκασε στα ουράνια, το τσουνάμι κ.ά. είναι τα σημάδια που το αποδεικνύουν!!!). Πέστε ότι αυτά είναι συμβάσεις που δεχόμαστε και παρ' όλες αυτές τις συμβάσεις μπορεί να γίνει μια καλή ταινία τρόμου. Πώς να χωνέψουμε όμως το γεγονός ότι η νυν "Προφητεία" του John Moore είναι ολόιδια, καρμπόν, με την προ τριακονταετίας "Προφητεία" του Ρίτσαρντ Ντόνερ; Τελικά τι νόημα είχε και γιατί γυρίστηκε αυτό το πιστότατο ριμέικ, που τίποτα απολύτως δεν προσθέτει στο πρωτότυπο; Για να βγει στα σινεμά στις 6 6ου του 2006; Και μη βιαστείτε να απαντήσετε "Μα για τα λεφτά, φυσικά". Η ταινία πάτωσε και στην Αμερική. Τι να πω. Άβυσος η ψυχή των χολυγουντιανών παραγωγών...
Μένουν κάποιες ατμοσφαιρικές σκηνές, κάποιοι εντυπωσιακοί θάνατοι... Αν έχετε δει την πρώτη ταινία μην κάνετε τον κόπο.
ΥΓ: Σιγά μην πάει σήμερα, με την παρούσα κατάσταση, υψηλός αμερικάνος διπλωμάτης μόνος, με έναν φίλο του τέλος πάντων, στην Ιερουσαλίμ, να γυρνά σε περίεργες αραβικές συνοικίες, να περνά από ισραηλινές περιπόλους δείχνοντας ταυτότητα, και να μη κουνιέται φύλλο...