ΑΓΧΩΤΙΚΗ "ΔΙΟΡΙΑ"

Το "A Bout Portant" (που παίχτηκε με τον πρόχειρο τίτλο "Η Διορία", 2010) του Fred Cavayé είναι μια γαλλική αστυνομική ταινία με συνεχή δράση και σασπένς που κυριολεκτικά δεν σ' αφήνουν να ανασάνεις. Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος η δράση είναι καταιγιστική, ο χρόνος κυλά απόλυτα αγχωτικά, ο ήρωας είναι όλο και περισσότερο παγιδευμένος, ενώ οι ανατροπές δίνουν και παίρνουν.
Η έγκυος γυναίκα ενός νοσοκόμου απάγεται από αγνώστους και ο έντρομος σύζυγος παίρνει ένα τελεσίγραφο που του υπαγορεύει ότι πρέπει να κάνει κάτι εντός τριών ωρών, αλλιώς... Οπότε αντιλαμβάνεστε ότι και κάθε δευτερόλεπτο είναι πολύτιμο και η αδρεναλίνη ανεβαίνει κάθε λεπτό που περνά.
Αυτά σε πρώτο επίπεδο. Που το βρήκα απολαυστικό, καθώς είναι μια από τις πιο καλοκουρδισμένες ταινίες δράσης που είδα τελευταία (με "καλούς" και "κακούς" μπάτσους). Από εκεί και πέρα, βέβαια, αρχίζει ο χορός των σεναριακών απιθανοτήτων. Που δεν θα τις αναλύσω φυσικά μία - μία (δεν θα είχε και νόημα), αλλά σε γενικές γραμμές, πέραν όλων των επί μέρους και βλέποντας το φιλμ συνολικά... πώς να το πω... ε, δεν γίνονται όλα αυτά τα πράγματα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Ούτε μπορεί να τα κάνει όλα αυτά ένας άσχετος άνθρωπος που κάτι τόσο φοβερό του τυχαίνει στα καλά καθούμενα. Αυτή είναι η γενική αίσθηση. Όταν όμως βλέπουμε τέτοιου είδους ταινίες, νομίζω ότι από την αρχή έχουμε ουσιαστικά αποδεχτεί - έστω και ασυνείδητα - μια σειρά απο αντιρεαλιστικές συμβάσεις. Ξέρουμε ότι θα δούμε κάμποσες απιθανότητες, μπόλικες ταρζανιές, γεγονότα που συμβαίνουν ακριβώς το δευτερόλεπτο που πρέπει, και αρκετά άλλα τέτοια. Κρίνουμε λοιπόν ένα τέτοιο φιλμ από το σασπένς που διαθέτει και όχι (προς θεού) από το αν έχει οποιαδήποτε σχέση με ρεαλισμό. Ως τέτοιο λοιπόν, και με αυτές τις σιωπηρές προϋποθέσεις, η "Διορία" εκπληρώνει το στόχο της πρόκλησης αδρεναλίνης και του συνεχούς σασπένς και μάλιστα τη βρήκα καλύτερη από αρκετές αντίστοιχες αμερικάνικες περιπέτειες. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι οι υπερβολές από τις οποίες βρίθει δεν είναι ακριβώς του στιλ των Die Hard (ρίχνουμε ελικόπτερα, πηδάμε από ταράτσα σε ταράτσα, κυνηγιόμαστε με σχεδόν ιπτάμενα αυτοκίνητα και άλλα τέτοια), αλλά περισσότερο σεναριακής φύσης.
Τέλος πάντων, αν είστε φίλος τέτοιων ταινιών (εγώ μάλλον τις βαριέμαι πλέον), πρόκειται νομίζω για καλό δείγμα. Με όλες τις συμβάσεις, ξαναλέω.