ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΙΚΟ "ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ"

 Τον ισπανό Carlos Vermut τον είχαμε γνωρίσει το 2014 με το "Magical Girl". Το 2018 γυρίζει το "Ποιος θα σου τραγουδήσει" (Quién te cantará), μια ταινία που θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω "αλμοδοβαρική" (αν και ο Vermut έχει προσθέσει ένα περίεργο, αμφίσημο και ανοιχτό τέλος).

Μια διάσημη τραγουδίστρια που έχει αποσυρθεί κουρασμένη από τη διασημότητα και την επιτυχία, παθαίνει μετά από ατύχημα αμνησία. Το γεγονός έρχεται τη χειρότερη δυνατή στιγμή, καθώς - για καθαρά οικονομικούς λόγους - έχει αρχίσει να προετοιμάζει την πολυαναμενόμενη επιστροφή της με μια σειρά συναυλιών. Η μοναδική που γνωρίζει την αλήθεια είναι μια μεσήλικας γυναίκα, η μόνη που σπάει την απόλυτη μοναξιά της ντίβας και είναι συγχρόνως μάνατζερ και καλύτερή της φίλη. Στην απόγνωσή τους (η ντίβα δεν θυμάται ούτε τα τραγούδια της ούτε πώς να κινηθεί στη σκηνή), θα ανακαλύψουν μια γυναίκα που ζει μάλλον φτωχικά με την ασταθή κόρη της, είναι μια από τις μεγαλύτερες φαν της τραγουδίστριας και ζει κάνοντας επαγγελματικά καραόκε με τα τραγούδια της και μιμούμενη απόλυτα το ίνδαλμά της. Θα τη φέρουν στη βίλα της σταρ κι η άσημη θαυμάστρια θα προσπαθήσει να της μάθει από την αρχή τα ίδια της τα τραγούδια...

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή. Το φιλμ, που μου άρεσε ιδιαίτερα, αγγίζει αρκετά θέματα: Τη διασημότητα και τη διαχείρισή της, τη μοναξιά, τη σχέση ινδάλματος - "οπαδού" (ο δεύτερος υπάρχει εξ αιτίας του πρώτου, αλλά ο πρώτος δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να γίνει αυτό που είναι αν δεν υπήρχε ο δεύτερος), που μπορεί να είναι και σχέση (εναλλασσόμενης) εξουσίας, τις δυσκολίες μετά τη διάλυση μιας οικογένειας (αφορά την "φαν"), τις απάτες που μπορεί να κρύβονται πίσω από μια αστραφτερή δημόσια εικόνα και άλλα, και συγχρόνως μας δίνει ένα δυνατό, διπλό πορτρέτο δύο ουσιαστικά μοναχικών γυναικών. Το τέλος, το προανέφερα, μένει ανοιχτό σε ερμηνείες, ωστόσο πριν απ' αυτό θα υπάρξουν πολλές ανατροπές και αποκαλύψεις, καθώς η σχέση των δύο γυναικών θα περνά από διάφορες φάσεις. 

Πολύ καλή κατά τη γνώμη μου ταινία, πλημμυρισμένη μάλιστα από τραγούδια του Alberto Iglesias (που υποτίθεται ότι είναι οι επιτυχίες της ντίβας), μου θύμισε αναπόφευκτα, όπως επίσης είπα, Αλμοδοβάρ, κυρίως λόγω της εξερεύνησης της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, αλλά και λόγω της συμπάθειας με την οποία πλησιάζει τις δύο ηρωίδες του. Το συνιστώ.

ΤΑ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ "MAGICAL GIRL"

Το "Magical Girl" (2014) είναι η δεύτερη ταινία του ισπανού πρώην δημιουργού κόμικς Carlos Vermut και δείχνει για πολλοστή φορά την άνοδο του ισπανικού σινεμά. Βασισμένη σε ένα πολύπλοκο και στέρεο σενάριο, είναι δραματική, γκροτέσκα σε κάποια σημεία και συγχρόνως δεν παραλείπει να μιλά για τη σύγχρονη πραγματικότητα της κρίσης.
Παρακολουθούμε τις ιστορίες τριών διαφορετικών ανθρώπων, φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους: Ενός πρώην καθηγητή και νυν άνεργου, του οποίου η κόρη πάσχει από ανίατη ασθένεια. Εκείνος αποφασίζει να φτάσει μέχρι τα άκρα για να βρει λεφτά και να της δωρίσει αυτό που επιθυμεί περισσότερο (και που πιθανόν θα είναι η τελευταία της επιθυμία): Μια πανάκριβη κούκλα από γιαπωνέζικο manga ή anime, το ομώνυμο "Μagical girl". Μιας όμορφης, αλλά διαταραγμένης ψυχικά κοπέλας με σκοτεινό παρελθόν, συζύγου ενός ψυχίατρου, που ζει κυρίως κλεισμένη στο σπίτι της. Ενός μοναχικού ηλικιωμένου που συμπληρώνει γιγάντια παζλ, και κάποια σχέση φαίνεται να έχει με την κοπέλα... Όλες αυτές οι ιστορίες δένουν με απροσδόκητο τρόπο και με σίγουρα δραματικά αποτελέσματα.
Το δραματικό και ταυτόχρονα φορτωμένο σεναριακά κλίμα του Αλμοδοβάρ είναι παρόν, η βία είναι έντονη και καθισταται δυνατότερη καθώς ποτέ δεν δείχνεται αυτούσια στην οθόνη (στο στιλ του Χάνεκε), η πλοκή κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, η λογική και το συναίσθημα, οι επιθυμίες και οι ανάγκες συγκρούονται. Επίσης η πλοκή αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που λέμε "buterfly effect": Του πώς δηλαδή άσχετα γεγονότα μπορεί να πυροδοτήσουν μια αλυσίδα γεγονότων με επιπτώσεις απόλυτα απρόβλεπτες. Σημειωτέον ότι κατά βάθος οι περισσότεροι χαρακτήρερς δεν έχουν κακά κίνητρα, κι ας συμβαίνου τόσο πολλά και τραγικά. Ταυτόχρονα η οικονονική κρίση αποτελεί ένα σταθερό background (πολλά οφείλονται σ' αυτήν), οπότε μέσα από το ακραίο σενάριο η ταινία μπορεί να μας μιλά και για την παγματικότητα που όλοι βιώνουμε.
Κάποιες αντιρρήσειςπάντως τις έχω. Δεν κατάφερα να ανακαλύψω το μαύρο χιούμορ για το οποίο μιλούσαν οι κριτικές. Είδα μόνο ένα σχεδόν ακραίο δράμα, που ναι μεν θυμίζει τις τραβηγμένες καταστάσεις του Αλμοδοβάρ, μάλλον όχι όμως το υπόγειο χιούμορ του. Επίσης μου φάνηκαν αδικαιολόγητες οι πράξεις του ηλικιωμένου ήρωα στο τέλος του φιλμ. Συγνώμη, αλλά δεν κατάφερα να ψυχολογήσω τις τόσο βίαιες αντιδράσεις του. Πέραν αυτών όμως βρίσκω πολύ δυνατό το φιλμ. Και πολύ σκοτεινό ταυτόχρονα.