OLIVER STONE ΚΑΙ ΟΨΙΜΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ "WORLD TRADE CENTER"

Κάποτε ο Oliver Stone ήταν ένας τολμηρός και ρηξικέλευθος σκηνοθέτης, ίσως λίγο συνωμοσιολόγος, αλλά πάντοτε έτοιμος να ρίξει φως στη μη επίσημη, την σκοτεινή πλευρά της Αμερικής και της ιστορίας της. Ωστόσο το 2006 θυμάται την προ πενταετίας ήδη καταστροφή των Δίδυμων Πύργων και αποφασίζει να κάνει μια ταινία γι' αυτό. Ωστόσο στο "World Trade Center" δεν υπάρχει καμία ιστορική ανάλυση, καμιά θεωρία για το "τι ακριβώς έγινε", καμία άποψη του στιλ "η Αμερική πληρώνει για όσα έκανε" (έστω και με τη σφαγή αθώων) ή κάτι παρόμοιο. Εδώ επιλέγει αυστηρά προσωπικές ιστορίες που σχετίζονται με το ιστορικό γεγονός, και μάλιστα υιοθετεί μια απόλυτα ηρωική ματιά.
Είναι γνωστό ότι στα ερείπια των Δίδυμων Πύργων, όταν αυτοί κατέρρευσαν, παγιδεύτηκαν και έχασαν τη ζωή τους πολλοί πυροσβέστες που είχαν πάει να απεγκλωβίσουν επιζώντες από τις εκρήξεις και την πυρκαγιά που ακολούθησε. Δεν μπορούσαν φυσικά να φανταστούν ότι ολόκληροι ουρανοξύστες θα κατέρρεαν. Η ταινία παρακολουθεί την ιστορία μιας ομάδας πυροσβεστών που παγιδεύτηκαν. Άλλοι απ' αυτούς επέζησαν κι άλλοι όχι. Ξεκινά σκιαγραφώντας τις προσωπικές τους ζωές (οικογένεια, σχέσεις, δουλειά κλπ.). Την μοιραία μέρα η ομάδα παίρνει εντολή να πάει στους Πύργους για να βοηθήσει επιζώντες απο την επίθεση. Μετά την κατάρρευση δύο απ' αυτούς, ο λευκός (Νίκολας Κέιτζ) και ο λατίνος (Michael Pena), παγιδεύονται ζωντανοί και βαριά τραυματισμένοι στα ερείπια, πολύ κάτω από την επιφάνεια. Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε την αγωνία των θαμένων ζωντανών, την πάλη τους να κρατηθούν στη ζωή, την κάτι παραπάνω από βασανιστική αναμονή για τον ερχομό της σωτηρίας...
Το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ διαδραματίζεται στα μισοσκότεινα υπόγεια ερείπια και παρακολουθεί τις συνομιλιες των δύο όλο και πιο εξαντλημένων (ο ένας σχεδόν ετοιμοθάνατος) συναδέλφων και στις παράλληλες προσπάθειες των διασωστών. Κι επειδή όλο αυτό κρατά πάνω από 2 ώρες, οφείλω να σας ομολογήσω ότι βαρέθηκα αρκετά. Επίσης με κούρασε το μονοδιάστατο της αντιμετώπισης. Ουσιαστικά όλοι οι πυροσβέστες είναι ήρωες. Όλα γίνονται από την επιθυμία τους να κάνουν το καλό. Το όλο πράγμα γίνεται σχεδον δοξαστικό για τον "συνηθισμένο άνθρωπο, αυτόν της διπλανής πόρτας, που ανυψώνεται σε ήρωα". Στο τέλος μάλιστα υπάρχουν κορώνες του στιλ "μπροστά στο κακό όλοι είμαστε απόλυτα ενωμένοι και κάθε διαφορά παραμερίζεται". Καμιά αμφισβήτηση, καμιά έστω λιγάκι σκοτεινή πτυχή. Ο Στόουν, μάλλον για πρώτη φορά, δοξάζει απλώς τους ήρωες που θυσιάστηκαν. Τελεία.
Όπως καταλάβατε δεν ενθουσιάστηκα. Κάθε άλλο. Όταν μάλιστα το συγκεκριμένο φιλμ ήταν το επόμενο από τον ανεκδιήγητο ¨Αλέξανδρο", πιστεύω ότι την περίοδο αυτή ο Στόουν βρισκόταν στο ναδίρ της καριέρας του.

Η "ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ" ΚΑΙ Ο ΣΤΟΟΥΝ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ

Είναι γνωστό ότι ο Oliver Stone παρακμάζει διαρκώς τα τελευταία πολλά χρόνια, δίχως να μπορεί να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία. Γυρίζει πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες, δίχως όμως, φοβάμαι, σημαντικό αποτέλεσμα. Η "Αγριότητα" (Savages) του 2012 είναι, κατά τη γνώμη μου, αν μη τι άλλο διασκεδαστική, όχι όμως τίποτα περισσότερο.
Εδώ ο Στόουν ξαναβρίσκει το παλαβό σκηνοθετικό στιλ των "Γεννημένων Δολοφόνων", προσπαθώντας να τα βάλει όλα στο φιλμ (απεγνωσμένη προσπάθεια να εντυπωσιάσει ή/και να προκαλέσει πάσει θυσία μου φαίνεται). Έτσι βρίσκουμε το "βρώμικο" αστυνομικό, την πρωτοπρόσωπη αφήγηση του φιλμ νουάρ (και μάλιστα από γυναίκα), τη σάτιρα τόσο των αστυνομικών ταινιών όσο και της αμερικάνικης κοινωνίας γενικότερα, κάμποση γραφική βία που ενίοτε αγγίζει τα όρια του καθαρού σπλάτερ, αφηγηματικά παιχνίδια με το εναλλακτικό τέλος (δανεισμένο ίσως από το "Funny Games" του Χάνεκε), τολμηρή ερωτική άποψη, απόλυτο αμοραλισμό, μπόλικη μαστούρα και κάμποσα άλλα πράγματα που θα εντοπίσετε. Α, και μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών σε δεύτερους κυρίως ρόλους (Τραβόλτα, Ντελ Τόρο, Σ.Χάγιεκ κλπ.)
Βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας δύο έμποροι (και παραγωγοί) μαριχουάνας, που είναι οι "καλοί". Ο ένας ειρηνιστής, ο άλλος μάλλον στρατόκαυλος, που όμως είναι οι καλύτεροι φίλοι στον κόσμο. Και, για περισσότερο αλατοπίπερο, διατηρούν και ένα αυνήθιστο ερωτικό τρίγωνο, αφού είναι ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα κι εκείνη... και με τους δύο. Δεν "κλέβουν" ο ένας τον άλλον. Ό,τι γίνεται είναι φανερό. Για να είμαστε ακριβέστεροι το κάνουν και οι τρεις μαζί. Κι όλα πάνε ειδυλλιακά και ρομαντικά, έως ότου έρχονται αντιμέτωποι με ένα αδίστακτο μεξικάνικο καρτέλ ναρκωτικών που θέλει να τους πάρει τη μικρή, πλην όμως υψηλότατης ποιότητας, παραγωγή. Έτσι η βία ξεκινά.
Αυτό που χτυπάει άμεσα στο μάτι είναι η απόλυτη σχεδόν επιροή του Ταραντίνο και του κινηματογραφικού του κόσμου. Κι αυτό είναι κάπως περίεργο, αφού ο Στόουν είναι παλιότερος σκηνοθέτης (κι αν ήταν πραγματικά σημαντικός, θα έπρεπε να επηρεάζει αυτός). Νομίζω όμως ότι τον Ταραντίνο δεν τον φτάνει. Ομολογώ λοιπόν ότι διασκέδασα (κάπως ένοχα) βλέποντας το φιλμ και το βρήκα συμπαθέστερο από αρκετές από τις προηγούμενες ταινίες του, τίποτα περισσότερο όμως.
ΥΓ και προσοχή, πρόκειται περί SPOILER!!!! Για να πω και κάτι υπέρ του Στόουν πάντως, κάτω από το μάλλον κατ' επίφασιν happy end κρύβεται αρκετή κριτική για το σύστημα: Ναι, κάποιοι "καλοί" τη γλύτωσαν, πλην όμως, αν το καλοσκεφτείτε, και το εγκληματικο καρτέλ πέτυχε ό,τι ήθελε και ο πιο γλοιώδης και άθλιος χαρακτήρας του φιλμ έγινε ήρωας και ο ειδυλλιακός ρομαντισμός του αρχικού τρίο πήγε περίπατο. Εκτιμώ, μέσα στην όλη πλάκα, αυτό το σκοτεινό όραμα που, δυστυχώς, είναι απόλυτα ρεαλιστικό. Έτσι δεν συμβαίνει και στην πραγματικότητα;