Ο "ΧΡΥΣΟΔΑΚΤΥΛΟΣ", Ο ΜΠΟΝΤ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Η επιτυχία των δύο πρώτων ταινιών του πράκτορα 007, του Τζέιμς Μποντ δηλαδή, ήταν τέτοια, ώστε επιβαλλόταν η συνέχιση του σίριαλ (του μακροβιότερου, υπενθυμίζουμε, στην ιστορία του σινεμά, που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας). Έτσι λοιπόν, το 1964, η τρίτη συνέχεια είναι έτοιμη: "Goldfinger", σε σκηνοθεσία Guy Hamilton, ο οποίος διαδέχεται τον Terence Young, και που είναι ίσως η πλέον cult ταινία της σειράς: Οι φίλοι του Μποντ τη θεωρούν αν όχι την αγαπημένη τους, σίγουρα μια από τις αγαπημένες τους, ενώ άλλες ταινίες του υπερπράκτορα την έχουν σαν μέτρο σύγκρισης. Μάλιστα. Όπου ο Μποντ, πιστός στον κοσμοπολιτισμό που διακρίνει τις περιπέτειές του, μεταφέρεται τώρα στις ελβετικές Άλπεις όπου κυνηγά τον σούπερ επιχειρηματία Χρυσοδάχτυλο (Golgfinger δηλαδή), ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, σχεδιάζει να χτυπήσει το ίδιο το Φορτ Νοξ, το κεντρικό θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ, και να καταστρέψει την (1964), παγκόσμια οικονομία (λες και αυτή δεν μπορεί να καταστραφεί από μόνη της, όπως αποδεικνύεται καμιά πενηνταριά χρόνια μετά). Και φυσικά ο πράκτοράς μας θα σώσει και πάλι τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι η ταινία περιέχει μια σειρά απο θεαματικές σκηνές έντονης δράσης (αεροπλάνα που οδηγούν μόνο σέξι γυναίκες - πιλότοι, αυτοκινητοκυνηγητά στα βουνά, εντυπωσιακές ληστείες και άλλα τέτοια), οι οποίες θα ήταν αναμφισβήτητα ακόμα πιο εντυπωσιακές στην εποχή τους. Γενικά πρόκειται σίγουρα γι' αυτό που αποκαλούμε "χορταστική περιπέτεια". Κατά τα άλλα, ο 007 είναι πάντα κομψότατος και κοσμοπολίτης, αθεράπευτα γυναικάς - οι γυναίκες, ακόμα και οι εχθροί, πέφτουν σαν ξερόφυλλα σχεδόν με τη μία, δυναμικός όσο δεν γίνεται, έξυπνος, με κλασικό βρετανικό φλεγματικό χιούμορ, δεν πεθαίνει με τίποτα, χρησιμοποιεί πλήθος γκάτζετ που κινούνται στα όρια της... επιστημονικής φαντασίας και, στο συγκεκριμένο φιλμ, είναι και τυχερός, αφού πέφτει στα ίχνη του υπερ-κακοποιού κατά τύχη και όχι εκτελώντας κάποια αποστολή. Κάποια στοιχειωδώς φεμινίστρια θα γινόταν φυσικά έξαλλη, ενώ κάποιος που επίσης στοιχειωδώς αμφισβητεί κάποιες από τις αξίες του "δυτικού ελεύθερου κόσμου" το ίδιο. Αλλά το ιδεολογικό περιεχόμενο είναι δεδομένο, τουλάχιστον στα 60ς. Ας μην ασχολούμαστε άλλο μ' αυτό. Καλύτερα να κρίνουμε τέτοιες ταινίες από το πόσο χορταστικές είναι και μόνο, αφού εκεί στοχεύουν και γι' αυτό περηφανεύονται. Και, είπαμε, αυτό το στοιχείο το διαθέτει και με το παραπάνω. Τώρα εγώ τι να σας πω. Έγραψα και σε άλλα ποστ ότι ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερος φαν του Μποντ, και, παρά τον καταιγισμό δράσης, κι αυτός εδώ ο "Χρυσοδάχτυλος" μου φαίνεται μία από τα ίδια (γενικά οι 007, παρά τη διαρκή αλλαγή τοπίων, μου φαίνονται πάντα περίπου ίδιοι μεταξύ τους). Αν όμως είστε φαν της σειράς, όντως είναι από τα καλά της. ΥΓ: Respect στο κλασικό τραγούδι τίτλων του John Barry από την θαυμάσια Σίρλεϊ Μπάσεϊ.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΡΟΥΤΙΝΑΣ "ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ"

Τη δεκαετία του 70 κυρίως η μεταφορά στο σινεμά βιβλίων της Άγκαθα Κρίστι γινόταν κατά συρροήν (όπως οι εγκληματίες). Τα κινηματογραφικά αποτελέσματα ήταν από μέτρια έως απλώς αξιοπρεπή, οι ταινίες αυτές όμως γίνονταν αφορμή για να παρελάσουν στο ίδιο φιλμ πλήθος σούπερ σταρ ή απλώς σταρ, πολλοί απ' τους οποίους υπήρξαν παλαιές δόξες και εμφανίζονταν τώρα σε γεροντική ηλικία. Πρόσφατα είδα και μια σύγχρονη γαλλική μεταφορά έργου της Κρίστι, οπότε μια σύγκριση της νέας ταινίας με μια από τις παλιές είναι ενδιαφέρουσα.
Το "Έγκλημα κάτω από τον ήλιο" (Evil under the sun) του 1982 του Guy Hamilton θεωρώ ότι ανήκει στα πιο μέτρια φιλμ του είδους. Πολλοί τύποι, αριστοκράτες, ζάμπλουτοι αλλά και κάπως ύποπτων πόρων, μαζεύονται σ' ένα αριστοκρατικό ξενοδοχείο για καλοκαιρινές διακοπές, μία αντιπαθής σταρ δολοφονείται και όλοι είναι ύποπτοι για το φόνο, γιατί όλοι κάτι είχαν μαζί της. Πόσες φορές το έχετε ξαναδει/-διαβάσει;
Σύμφωνοι, έχει την σχετική αγωνία για το ποιος το έκανε, σκάει και ο Πίτερ Ουστίνοφ ως πάντοτε εκκεντρικός Πουαρό (προτιμώ σαφώς τον Άλμπερτ Φίνεϊ στο "Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές"), αλλά τα πάντα κυλούν με έναν απόλυτα ρουτινιάρικο τρόπο. Η σκιαγράφηση των σχέσεων των παραθεριστών μεταξύ τους, ο φόνος, οι ανακρίσεις του καθενός από τους καλεσμένους, τα ιδιοφυή συμπεράσματα του παχουλού, ηλικιωμένου ντετέκτιβ. Μάλιστα. Η σκηνοθεσία είναι άνευρη, ρουτινιάρικη (πάλι αυτή η λέξη. Είναι νομίζω η καταλληλότερη εδώ, γι' αυτό επαναλαμβάνεται) και πάντοτε ξέρεις τι περίπου θα δεις μετά (εκτός του ποιος ακριβώς είναι ο δολοφόνος). Αν έχετε δει ένα τέτοιο φιλμ, τα έχετε δει όλα (όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα βιβλία της Κρίστι). Και μάλιστα, όπως είπα στην αρχή, το συγκεκριμένο δεν νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα. Εν τω μεταξύ, εκτός του Ουστίνοφ, ο Τζέιμς Μέισον, η Τζέιν Μπίρκιν, η Μάγγι Σμιθ, ο Ρόντι ΜακΝτάουελ και διάφορες άλλες φίρμες έχουν προλάβει να κάνουν το πέρασμά τους.
Αν είστε φανατικοί του είδους, ΟΚ. Εγώ δεν θα πάρω πολλά απ' αυτό. Λιγώνει.