ΟΙ "ΟΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ" ΘΑΛΑΣΣΟΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ 5Η ΦΟΡΑ

Αυτή τη φορά το Χόλιγουντ, που θα επαναλάβω ότι βρίσκεται εδώ και καιρό στο ναδίρ της δημιουργικότητάς του, επιστρατεύει το ντουέτο των νορβηγών σκηνοθετών (όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Χόλιγουντ) Joachim Ronning και Espen Sandberg για τους 5ους αισίως "Πειρατές της Καραϊβικής" του 2017 (πρωτότυπος υπότιτλος "Dead Μan Tell no Tales", ελληνικός υπότιτλος "Η Εκδίκηση του Σαλαζάρ"). Είναι αυτοί που γύρισαν το συμπαθητικό "Kon-Tiki", οπότε σου λένε οι ιθύνοντες, "θάλασσα το ένα, θάλασσα το άλλο, καλοί είναι, ας τους προσλάβουμε". Και μια που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τον Τζόνι Ντεπ στο ίδιο πάντα στιλ του μεθυσμένου και πάντα-για-το-τομάρι-του πειρατή (διασκεδαστικότατου αρχικά, απλή μανιέρα τώρα πλέον), προσλάβανε και τον Χαβιέ Μπαρδέμ σε ρόλο τρομακτικού φαντάσματος.
Όπως πάντα στη σάγκα των "Πειρατών" στο σενάριο μπλέκονται πολλές ιστορίες: Ο γιος του καταραμένου να περιπλανιέται για πάντα ως ζωντανός - νεκρός Ορλάντο Μπλουμ ψάχνει μαγικούς τρόπους για να τον γλυτώσει από την κατάρα, κάποια είναι η χαμένη κόρη κάποιου (δεν σας αποκαλύπτω φυσικά) και όλοι μαζί, για διαφορετικούς λόγους, ψάχνουν τη μυθική Τρίαινα του Ποσειδώνα. Υπάρχει κι ένα μαγικό ρουμπίνι, οπότε τα μαγικά αντικείμενα καλά κρατούν. Όλοι εναντίον όλων λοιπόν κατ' ουσίαν, με διάφορες συμμαχίες κατά καιρούς, και με γενικό συμπέρασμα... "κακό πράγμα η ορφάνια"!
Οπότε, παρά την σκοτεινή και ενίοτε τρομακτική (οι ανελέητοι ζωντανοί - νεκροί ναυτικοί κλπ.) εικονογραφία, παρόμοια με τα υπόλοιπα μέρη της σειράς, εδώ το μελό πάει σύννεφο (γι' αυτό το βρίσκω χειρότερο από τα προηγούμενα μέρη). Αν είσαστε επιρρεπείς μπορεί να ρίξετε και κανένα δάκρυ στο τέλος με τα πολλαπλά σμιξίματα (τέλος ελληνικής ταινίας του 60 μου θύμισε). Φυσικά το χιούμορ υπάρχει παντού (όπως ακριβώς και στα προηγούμενα), κάποια εντυπωσιακά εφέ επίσης, οπότε οι δημιουργοί κρατάνε ατόφια τη συνταγή των προηγούμενων ώστε να μη χαθεί ούτε ένα (εκατομμύριο) δολάριο.
Όπως καταλάβατε αν έχετε δει τα προηγούμενα, πρόκειται για μία από τα ίδια. Προσωπικά (θα το δείτε αν ψάξετε παλιότερα ποστ) υπήρξα φαν των αρχικών μερών της σειράς, αυτών του Verbinski, διότι την είχα βρει πρωτότυπη, αρκούντως σκοτεινή και διασκεδαστική ταυτόχρονα (όχι κάτι βαθύτερο, αλλά όντως διασκεδαστική). Από ένα σημείο και πέρα, απλώς βαρέθηκα. Και, για χιλιοστή φορά θα πω: Μέχρι πότε το Χόλιγουντ θα αναμασά τα ίδια και τα ίδια; Αν και η απάντηση είναι προφανής: Για όσο καιρό θα κερδίζει εκατομμύρια δολλάρια.