ΤΟ ΣΑΣΠΕΝΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ "PREDATOR"

Υπάρχουν ταινίες δίχως "βάθος" και οποιοδήποτε "μήνυμα", ταινίες καθαρής δράσης (αλλά και κάτι άλλο) που, παρ΄όλα αυτά, τις απολαμβάνω απόλυτα. Τέτοια ταινία παρμένει για μένα το πρώτο "Predator" (Ο Κυνηγός) του John McTiernan (ήταν η δέυτερη ταινία του, γυρισμένη το 1987), ενός σκηνοθέτη ειδικευμένου στα φιλμ δράσης (θυμηθείται τα πρώτα "Die Hard"), ο οποίος εξαφανίστηκε ξαφνικά μετά το 2003. Με τον Σβαρτσενέγκερ φυσικά σε ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι.

Μια ομάδα αμερικανών κομάντος αποβιβάζεται σε ζούγκλα της Κεντρικής ή Νότιας Αμερικής για να απελευθερώσει κάποιους σημαντικούς, που κρατούν αιχμάλωτους οι αντάρτες της περιοχής. Σύντομα, όταν θα εντοπίσουν τα πρώτα ίχνη (και την πρώτη φρίκη) θα αντιληφτούν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Και ότι ο εχθρός δεν είναι αυτός για τον οποίο είχαν προετοιμαστεί.

Κατ' αρχήν το φιλμ διαθέτει μια μεγάλη (για την εποχή τουλάχιστον) πρωτοτυπία: Ξεκινά ως ρουτινιέρικο (αλλά πολύ καλογυρισμένο) φιλμ δράσης με καλούς κομάντος και κακούς αντάρτες και απροειδοποίητα, μετά από κάμποση ώρα, μετατρέπεται αιφνιδίως σε φιλμ επιστημονικής φαντασίας, στο οποίο μάλιστα πρωταγωνιστεί ένα πλάσμα τόσο πρωτότυπα σχεδιασμένο, με τόσο αξέχαστη μορφή, που παραμένει στην "επικαιρότητα" μέχρι σήμερα. Τα διάφορα (ανούσια βεβαίως) σίκουελ που ακολούθησαν το αποδεικνύουν. Ο συνδυασμός συνεχούς δράσης, τρόμου και επιστημονικής φαντασίας λειτουργεί άψογα. Ο θεατής νομίζω ότι πάντοτε θα καθηλώνεται παρακολουθώντας το. 

Τι να πεις για το ανύπαρκτο στόρι; Μια ομάδα κομάντος πολεμά κάτι αόρατο στη ζούγκλα. Αυτό είναι όλο. Κι όμως, καταφέρνει να κόβει την ανάσα. Η σφιχτή σκηνοθεσία; Το άψογο τάιμινγκ; Όλα συμβάλλουν σ' αυτό. Θα το ξαναπώ: Είναι μία από τις λίγες φορές που μου αρέσι μια ταινία καθαρής δράσης και τίποτα άλλο.

"DIE HARD"... ΚΑΙ ΜΗ ΣΕ ΜΕΛΛΕΙ

Η σειρά των "Die Hard", παρά το ότι πρόκειται για το άκρον άωτον της ηρωικής απιθανότητας, περισσότερο από ό,τι άλλο με διασκέδαζε (το κατατάσσω φυσικά στις "ένοχες απολαύσεις"). Το πρώτο είχε γυριστεί το 1988, με τον μόνιμο Μπρους Γουίλις βεβαίως, από τον μετρ των ταινιών δράσης στα μέσα των 80ς και αρχές 90ς και μετά απολύτως εξαφανισθέντα (τι να απέγινε άραγε;) John McTiernan.
Όπου ο Μπρους είναι μπάτσος στη Νέα Υόρκη, που, παραμονές Χριστουγέννων, πάει στο Λος Άντζελες να συναντήσει τη γυναίκα του, στέλεχος πολυεθνικής εκεί, με την οποία βρίσκεται σχεδόν σε διάσταση, αλλά επιθυμεί να τα ξαναβρούνε. Βρίσκεται λοιπόν στο χριστουγεννιάτικο πάρτι που δίνει η εταιρία στον ουρανοξύστη της, όταν αυτός καταλαμβάνεται από τρομερά μεθοδικούς και έξυπνους, άψογα οργανωμένους, τέλεια οπλισμένους και πάνω απ' όλα αδίστακτους τρομοκράτες, οι οποίοι ωστόσο το παίζουν τρομοκράτες, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που θέλουν είναι 600τόσα ταπεινά εκατομμύρια. Οι καλεσμένοι θα πιαστούν όμηροι, ο ήρωάς μας τυχαία θα τη γλυτώσει και από εκεί και πέρα, επί δύο ώρες -- έχει και μεγάλη διάρκεια το άτιμο - είναι ολομόναχος εναντίον όλων!
Εντάξει, η απιθανότητα κυριολεκτικά χτυπάει κόκκινο, ο Μπρους τα κάνει όλα και συμφέρει αφού είναι πιο έξυπνος και πιο δυνατός απ' όλους, οι ταρζανιές διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικούς ρυθμούς... έλα ντε όμως που, λόγω στιβαρής σκηνοθεσίας και σωστού timing, όλα αυτά τα αδύνατα καταφέρνουν νομίζω να καθηλώνουν τον θεατή... Υπάρχει και το "λίγο χιουμορ - λίγη συγκίνηση" για να δέσει η συνταγή, οπότε όλα καλά... Το θέμα είναι ότι το είδος αυτό του action movie το έχει κυριολεκτικά ξεχειλώσει το Χόλιγουντ (βλ. "Επικίνδυνες Αποστολές", Jason Statham κλπ. κλπ.) οπότε, προσωπικά τουλάχιστον, το έχω σκυλοβαρεθεί. Σκεφτείτε όμως ότι στην εποχή του ήταν ένα από τα πρώτα του είδους με τέτοιους σφιχτούς ρυθμούς, οπότε λογικά εντυπωσίασε (και γνώρισε φυσικά και 3 σίκουελ).
Προετοιμασμένοι λοιπόν με τόνους ποπ κορν και τη βεβαιότητα ότι θα δέίτε κάτι που δεν σηκώνει σοβαρή σκέψη (είναι μόνο για να το βλέπεις τέλος πάντων και όχι να το σκέπτεσαι), μάλλον θα το απολαύσετε.