"KILL BULJO" ΓΙΑ ΠΟΛY ΠΟΛY ΧΟΝΤΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ (;)

 

Το 2007 ο νορβηγός Tommy Wirkola γυρίζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία "Kill Buljo : The movie", μια πολύ, πολύ "χοντρή" παρωδία διαφόρων ταινιών. Ο σκηνοθέτης είναι ο ίδιος που 2 χρόνια μετά γύρισε το κωμικό σπλάτερ "Dead Snow".

Όταν μια ομάδα (ηλίθιων) εγκληματιών δολοφονεί τους πάντες τη στιγμή του γάμου του (ηλίθιου) λάπωνα ήρωα (στο ρόλο της... Ούμα Θέρμαν), εκείνος αποφασίζει να εκδικηθεί πάσει θυσία. Απλώς πρέπει πρώτα να συνέλθει από το κώμα στο οποίο έχει πέσει λόγω των σφαιρών που έχει φάει. 

Παρωδία κυρίως του "Kill Bill" φυσικά, με κεντρικό (ηλίθιο) χαρακτήρα που φορά την ίδια με την Ούμα κίτρινη φόρμα και που μιμείται τον Borat, με χιούμορ ίδιο με αυτό των ταινιών του Borat (του Baron Coen τέλος πάντων), με σκηνές που παρωδούν αντίστοιχες από παλιότερα φιλμ (Deliverance, Τιτανικός κλπ.), η ταινία εννοείται ότι δεν διαθέτει ίχνος πολιτικής ορθότητας - το αντίθετο ακριβώς, δεν έχει παρά προσχηματικό στόρι με αποκλειστικό σκοπό να κάνει πλάκα με τα πάντα, έχει κάκιστες ηθοποιίες (επίτηδες) και πάνω απ' όλα χοντρότατο χιούμορ. Σε κάποια σημεία σε κάνει ίσως να γελάς και στα περισσότερα να ντρέπεσαι που το βλέπεις.

Τι να σας πω... Αν το αντέξετε έχετε γερά στομάχια. Αν όχι η ευθύνη είναι δική σας που το διαλέξατε.

ΥΓ: Καθόλου τυχαίο ότι στο εξώφυλλο του dvd (αυτο)διαφημίζεται ως μια "χυδαία" ταινία...

"ONE-EYED JACKS" : ΕΝΑ ΣΤΤΙΒΑΡΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

 Φαρ Ουέστ. Μια συμμορία ληστεύει μια τράπεζα. οι δύο βασικοί, ο ένας μεγαλύτερος και ο άλλος γοητευτικός νεαρός, παγιδεύονται από τους διώκτες τους. Μια προδοσία θα οδηγήσει τον ένα στη φυλακή και τον άλλον σε μια διαφορετική ζωή. Η φιλία τους θα μετατραπεί σε μίσος, καθώς, χρόνια μετά, ο προδομένος θα ζητήσει εκδίκηση από τον παλιό του φίλο.

Τυπική ιστορία γουέστερν. Μόνο που το "One-Eyed Jacks" του 1961 ("Η εκδίκηση είναι δική μου" στην Ελλάδα) έχει μια ιδιομορφία: Είναι η μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ποτέ ο Marlon Brando (1924-2004). Όπως ήταν αναμενόμενο πρωταγωνιστεί ο ίδιος με τον Καρλ Μάλντεν. Μια άλλη, μικρότερη, ιδιομορφία είναι ότι η διάρκειά της είναι 2 ώρες 21 λεπτά, πράγμα που δεν συνηθιζόταν και τόσο την εποχή αυτή.

Όπως καταλάβατε η ταινία δεν διαθέτει κάποια πρωτοτυπία. Παρόμοιες ιστορίες έχουμε δει αρκετές φορές. Ωστόσο πρόκειται για κλασικό, στιβαρό γουέστερν που, όπως πολλά άλλα, έχει ως θέμα την εκδίκηση (που, ως γνωστόν, είναι φαγητό που τρώγεται κρύο κλπ. κλπ.) και την αντρική φιλία - στη συγκεκριμένη περίπτωση πρώην αντρική φιλία. Ο Μπράντο είναι αυτό που θα λέγαμε ένα γοητευτικό κάθαρμα, που διαθέτει ωστόσο και τη ρομαντική πλευρά του όταν έρθει η ώρα, πλην όμως μέχρι τότε είναι μάλλον αδίστακτος. Η ταινία σχετικά αργούς ρυθμούς, τη θεωρώ όμως από τα καλά του είδους. Α, και εκτός από το κλασικό τοπίο της ερήμου που υπάρχει στα περισσότερα γουέστερν, εδώ έχουμε και πολλές παραθαλάσσιες σκηνές.

"ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΗ" ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΤΑ "ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ"

Ο φινλανδός Aki Kaurismaki κάνει εδώ και 40 χρόνια ένα σινεμά για τους μάλλον λίγους "πιστούς" του. Πολύ μινιμαλιστικό, πολύ αστείο και πολύ μελαγχολικό. Πώς συνδυάζονται σε μια ταινία τα δύο τελευταία στοιχεία; Αυτό μόνο αν δείτε ταινίες του θα το καταλάβετε. Είπα για λίγους, γιατί οι περισσότεροι, εθισμένοι σε mainstream αμερικάνικο (κυρίως) σινεμά θα "τρομάξουν" αν δουν τα φιλμ του, που είναι φτιαγμένα "με το τίποτα" (εξ ου και η λέξη "χειροποίητη" του τίτλου). Πιστός στο πολύ προσωπικό αυτό ύφος, κάνει με τα "Πεσμένα Φύλλα" ("Kuolleet lehdet" για τους φινλανδομαθείς) του 2023 μια από τις καλύτερες για μένα ταινίες του. 

Η ιστορία είναι όσο πιο απλή γίνεται. Αλκοολικός και σχεδόν άστεγος συναντά κοπέλα που μόλις έχει απολυθεί από σούπερ μάρκετ επειδή χάρισε ληγμένα τρόφιμα σε άστεγο - η οποία κοπέλα ουσιαστικά δεν έχει προσωπική ζωή ούτε κανένα ενδιαφέρον. Αλληλοσυμπαθούνται λοιπόν, ίσως ένας έρωτας πάει να ξεκινήσει, αλλά, αλίμονο, εκείνος χάνει το τηλέφωνό της και χάνονται. Και προσπαθούν να ξαναβρεθούν...

Αυτό όλο κι όλο. Κι όμως είναι τέτοια η μελαγχολία που πλημμυρίζει το φιλμ - οι μοναχικοί, δίχως ενδιαφέροντα άνθρωποι, το μουντό, σκοτεινό και άσχημο Ελσίνκι, ο τρόπος ζωής τους μόνο με τα απολύτως απαραίτητα κλπ. κλπ. - και ταυτόχρονα (μα πώς το καταφέρνει κάθε φορά;) τόσο αστείες οι καταστάσεις, οι ατάκες, οι άκαμπτες ηθοποιίες και στάσεις του σώματος, οι "κουφοί" δεύτεροι ρόλοι, που προσωπικά το θεωρώ απόλυτη επιτομή του έργου του, κάτι σαν απόσταγμα όσων έχει κάνει μέχρι τώρα.

 Και δύο ακόμα στοιχεία: Πρώτο, η πανταχού παρούσα κινηματογραφοφιλία. Όπου κι αν βρίσκονται υπάρχουν αφίσες από παλιές κλασικές όσο και b-movies (παλιές όμως πάντοτε) ταινίες και, βέβαια, πρώτο ραντεβού δίνουν σε ένα σινεμά που παίζει... κάποια δευτεροκλασάτα ζόμπι! Δεύτερο, η ατμόσφαιρα... επιστημονικής φαντασίας που συχνά δημιουργεί ο Καουρισμάκι. Όχι βέβαια κάτι φουτουριστικό, τα αντίθετο. Ενώ βρισκόμαστε στη σύγχρονη εποχή (ακούμε συνεχώς από το ραδιόφωνο ειδήσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία), δεν υπάρχουν πουθενά υπολογιστές, κινητά, ούτε καν τηλεόραση. Μόνο κάτι τηλέφωνα με στρογγυλό καντράν και παμπάλαια, ογκώδη ραδιόφωνα. Είναι χαρακτηριστικό του άλλωστε να φτιάχνει μια "παλιομοδίτικη" ατμόσφαιρα.

Για μένα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Προσοχή όμως: Όσοι έχετε μεγάλη αγωνία για το ποιος θα κάνει τον 368ο Spiderman και ψάχνετε απεγνωσμένα για το πρώτο τρέιλερ, μην περάσετε ούτε απ' έξω.

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΣΤΗΝ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΜΠ"

Το "The Old Oak" (στην Ελλάδα "Η Τελευταία Παμπ") γυρίζεται από τον Ken Loach το 2023, δηλαδή όταν ο βρετανός δημιουργός είναι ήδη 87 ετών! Αυτή τη φορά ο βετεράνος δημιουργός καταπιάνεται με το καυτό σε όλη την Ευρώπη (σε όλη τη δύση μάλλον) μεταναστευτικό θέμα. 

Σε ένα μικρό, μισοεγκαταλειμμένο  αγγλικό χωριό φτάνουν  δύο πούλμαν με σύρους πρόσφυγες, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Μετά από κρατική παρέμβαση θα εγκατασταθούν σε εγκαταλειμμένα σπίτια και θα προσπαθήσουν να ενσωματωθούν στη ζωή του χωριού. Αλλά, όπως παντού, θα συναντήσουν τον ανοιχτό ρατσισμό μιας μερίδας κατοίκων. Η σύγκρουση θα επικεντρωθεί στην μοναδική (την τελευταία) παμπ του χωριού, που αποτελεί και τον μοναδικό εναπομείναντα δημόσιο χώρο, αλλά και τον μοναδικό τρόπο ψυχαγωγίας των λιγοστών κατοίκων.

Η ταινία μου άρεσε γενικά και, βεβαίως, το σήμα - κατατεθέν του Loach, ο ρεαλισμός, είναι πανταχού παρόν. Πολιτικά, προφανώς, συμφωνώ μαζί του. Η αντίρρησή μου είναι ότι αυτή τη φορά τον βρήκα αρκετά διδακτικό, αρκετά άσπρο - μαύρο και, τελικά, μάλλον απλοϊκό. Μπορώ βέβαια να τον συγχωρήσω και λόγω του ότι βλέπει τα πράγματα με απόλυτα σωστή - κατά τη γνώμη μου πάντα - ματιά, όπως προείπα, και, βεβαίως, επειδή δεν περιμένω να κάνει κάποιο αριστούργημα σ' αυτή την ηλικία (όπως και ο Woody Allen ή ο Clint Eastwood π.χ. είναι αξιοθαύμαστο και μόνο το ότι εξακολουθούν ακούραστα να δημιουργούν και μάλιστα δίχως ποτέ να κάνουν κάποια πραγματικά κακή ταινία). Οπότε ναι, του συγχωρώ τον διδακτισμό του. Εξ άλλου βρήκα ενδιαφέρουσα την καταγραφή της μιζέριας της επαρχίας και της παρακμής και εγκατάλειψης των χωριών (παγκόσμιο φαινόμενο). Με τον τρόπο αυτόν αγγίζει - εκτός του μεταναστευτικού - και ένα άλλο διεθνές σημαντικό πρόβλημα.

"BLOOD WORK" : Ο CLINT EASTWOOD ΣΤΑ ΜΕΤΡΙΑ ΤΟΥ...

 Μπορεί ο Clint Eastwood ως σκηνοθέτης να γίνεται συχνά ανατόμος και βαθύτατα κριτικός ως προς την αμερικάνικη κοινωνία, ωστόσο ανάμεσα στις καλές ταινίες του γυρίζει και μερικές θριλεροειδείς, με δράση και σασπένς, για να θυμηθεί φαίνεται από πού ξεκίνησε. Το "Blood Work" (Ένοχο Αίμα) του 2002, με τον ίδιο, τον Τζεφ Ντάνιελς και την Αντζέλικα Χιούστον είναι μια απ' αυτές. 

Ο σκληροτράχηλος πράκτορας του FBI McCaleb έχει αποσυρθεί μετά από σοβαρότατο καρδιακό επεισόδιο που οδήγησε σε μεταμόσχευση καρδιάς και ζει σε ένα δικό του πλοίο μόνιμα αραγμένο στο λιμάνι. Όταν μία κοπέλα τον προσλαμβάνει ιδιωτικά για να ερευνήσει το θάνατο της αδελφής της κατά τη διάρκεια μιας ληστείας, υποψιάζεται ότι ο θάνατός αυτός ίσως να μην είναι τυχαίος, αλλά να σχετίζεται με  τον ίδιο σίριαλ κίλερ που κυνηγούσε ως πράκτορας πριν υποστεί την καρδιακή προσβολή. 

Θρίλερ, όπως καταλάβατε, με σασπένς, ανατροπές, κυνηγητά κλπ. ΟΚ, έχει κάπως πρωτότυπο - και τραβηγμένο / απίθανο βεβαίως - σενάριο, αλλά έχουμε ξαναδεί αρκετά τέτοια, ώστε να μπορώ να το θεωρώ μάλλον τυπικό. Μην ανησυχείτε, με πρόσφατη μεταμόσχευση καρδιάς ο Κλιντ μπορεί να τρέχει, να ερευνά, να αψηφά τις ιατρικές οδηγίες - και να καταρρέει βέβαια κάθε λίγο, αλλά να ξανασηκώνεται στα πόδια του και ξανά προς τη δόξα να τραβά... 

Βλέπεται ως καθαρή ψυχαγωγία, αλλά δεν νομίζω ότι είναι τίποτα σπουδαίο.

"Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ" Ή Η ΦΡΙΧΤΗ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ

 Ο δανός Nikolaj Arcel είναι πολύ καλός σκηνοθέτης και το έχει αποδείξει στο παρελθόν. Το αποδεικνύει και πάλι με τη "Γη της Επαγγελίας" (Bastarden) του 2023 με τον πανταχού παρόντα Mads Mikkelsen στον βασικό ρόλο.

Στα μέσα του 18ου αιώνα ένας αυστηρός και πεισματάρης πρώην στρατιώτης φτάνει σε μια έρημη και δύσκολη περιοχή της Γιουτλάνδης με σκοπό να την καλλιεργήσει και να γίνει πλούσιος και τιμημένος. Έχει μάλιστα την αόριστη υποστήριξη του βασιλιά, που επιθυμεί να καλλιεργηθούν οι άγονες εκτάσεις της χώρας. Αλλά ο γειτονικός φεουδάρχης, ένας κακομαθημένος, υπερήφανος και σαδιστής νεαρός αρνείται να δεχτεί το γεγονός ότι θα έχει πληβείους γείτονες, θεωρώντας ότι η γη είναι δική του...

Στιβαρό αγροτικό δράμα, πολύ καλογυρισμένο και κάπως "παλιομοδίτικο" ως δομή και ύφος (καλοί και πολύ κακοί, έντονες συγκρούσεις, έρωτες κλπ.), ωραίες μουντές και λιτές εικόνες, τραχιά ατμόσφαιρα...

 Ωστόσο όχι μόνο βλέπεται "μονορούφι", αλλά και μας μιλά για αρκετά - ιστορικά κυρίως - θέματα : Ενώ σε κάποια μέρη της Ευρώπης οι ευγενείς και η φεουδαρχία καταρρέουν, σε κάποια άλλα, πιο απομονωμένα, οι φεουδάρχες διατηρούν όλη τους την εξουσία πάνω στη γη και τους ανθρώπους. Και, όπως συνέβαινε στο μεσαίωνα, ο βασιλιάς είναι κάπως μακριά και δίχως άμεση ισχύ. Ακόμα και η έννοια του εθνικού κράτους δεν είναι και πολύ χωνεμένη (δείτε πόσο εύκολα καλούνται γερμανοί αγρότες να δουλέψουν τη γη). Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο, στη αυγή του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Και ίσως να μην είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα παγκοσμίως, όμως ας μη ξεχνάμε ότι η φεουδαρχία υπήρξε ένα εφιαλτικό καθεστώς, με ελάχιστους ζάπλουτους αριστοκράτες / φεουδάρχες και τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να λιμοκτονεί κυριολεκτικά. Αφήστε που οι πρώτοι είχαν πολλές φορές δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους δουλοπάροικους... και πολλά άλλα δικαιώματα...

Συνολικά νομίζω ότι πρόκειται για πολύ καλή ταινία.

 

"Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΠΑΜΦΙΡ" : ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

 

 "Ο Όρκος του Παμφίρ" (Pamfir) του 2022 είναι μια ουκρανική ταινία του Dmytro Sukholytkyy-Sobchuk. Είχε γυριστεί ελάχιστα πριν τον πόλεμο και με το που ξέσπασε το κακό ο τεχνικός ήχου κατάφερε να φυγαδεύσει το φιλμ και η τεχνική επεξεργασία συνεχίστηκε στο εξωτερικό. 

Τις παραμονές ενός τοπικού παγανιστικού καρναβαλιού ο Παμφίρ επιστρέφει στο χωριό του και στην οικογένειά του (γυναίκα και έφηβος γιος), κάπου κοντά στα σύνορα με τη Ρουμανία, μετά από μακρά παραμονή στο εξωτερικό. Νοσταλγώντας τη ζωή εκεί αποφασίζει να μείνει, αλλά μια παραβατική πράξη του γιου του θα τον αναγκάσει να επωμιστεί την ευθύνη. Αλλά για να "ξεχρεώσει" θα πρέπει να πάρει ξανά το δρόμο που νόμιζε ότι για πάντα άφησε πίσω του, να συνεργαστεί δηλαδή με την τοπική μαφία...

Δυνατή και αρκετά σκληρή ταινία που συνδυάζει την αγωνία, την ηθογραφική ματιά και το φολκλορικό στοιχείο με το θέμα της προσωπικής ηθικής, που τελικά αναδεικνύεται ως το κυρίαρχο στο φιλμ. Αλλά και δίχως παραχωρήσεις σε κανενός είδους τυποποιημένες χολιγουντιανές συνταγές. Δυνατές, συχνά σκληρές εικόνες, "πρωτόγονος" τρόπος ζωής, διευρυμένες οικογενειακές σχέσεις και δεσμοί, κυρίαρχος (ακόμα) ρόλος της εκκλησίας και του παπά του χωριού, παγανιστικά κατάλοιπα... και ζήλια για την Ευρώπη, που είναι δίπλα τους, αλλά όχι γι' αυτούς. Να το ψάξετε σίγουρα!

ΥΓ: Δεν μπορώ να μη σχολιάσω και την καθαρά "ντοκιμαντερίστικη" πλευρά (δεν εννοώ, το τονίζω, κινηματογραφικά, αφού η ταινία δεν είναι αυτό που λέμε "φέτα ζωής" ή απλή καταγραφή καθημερινότητας, κάθε άλλο). Εννοώ την εικόνα της χώρας, της Ουκρανίας,
που δείχνει. Σύγχρονη εικόνα, αφού, όπως είπα, γυρίστηκε αμέσως πριν τον πόλεμο: Μικρά, λασπωμένα χωριά στο πουθενά, φτωχική ζωή, μιζέρια και, κυρίως, έντονη παραβατικότητα, αφού καταλαβαίνουμε ότι σημαντικό μέρος του πληθυσμού ασχολείται με το λαθρεμπόριο με την διπλανή Ρουμανία (άρα με την ΕΕ). Και φυσικά απόλυτα διεφθαρμένη και υποκριτική εξουσία (ο "ευεργέτης" δήμαρχος και ο αρχιμπάτσος είναι μαφιόζοι - αυτό με τον "ευεργέτη" δήμαρχο θυμίζει βεβαίως και σύγχρονες ελληνικές καταστάσεις, αλλά όχι τόσο χοντρά και απροκάλυπτα). Τι να πει κανείς...

"HΟW TO HAVE SEX" Ή Η ΘΛΙΨΗ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

 

Το "How to have sex" (2023) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της βρετανίδας Molly Manning Walker και, όπως λέει η ίδια, το εμπνεύστηκε από προσωπικές εμπειρίες.

Τρεις νεαρές αγγλίδες φίλες φτάνουν στα Μάλια της Κρήτης καλοκαίρι για να περάσουν όσο πιο καλά μπορούν τις διακοπές τους. Τουτέστιν αλκοόλ μέχρι τελικής πτώσης, σεξ με κάθε τρόπο, χορός μέχρι το πρωί κλπ. Το πρότυπο των διακοπών δηλαδή... Εκεί θα γνωριστούν με μια συνομήλική τους παρέα με δύο αγόρια κι ένα κορίτσι.

Η ταινία, low budget βεβαίως, δίνει μια ντοκιμαντερίστικου ύφους καταγραφή του συγκεκριμένου τρόπου διακοπών, που είναι ιδανικές για μεγάλο μέρος βρετανών πιτσιρικάδων (σίγουρα κάτω των 30 εννοώ) και, φυσικά, όχι μόνο βρετανών, αν και σ΄αυτούς το συγκεκριμένο στιλ είναι πολύ διαδεδομένο. Καταγράφει λοιπόν (η ταινία) όλα αυτά, το αδιάκοπο πιώμα, την αγωνία να πηδηχτούν πάσει θυσία μέσα στις λίγες μέρες των διακοπών, το αδιάκοπο ξενύχτι, τις ηλίθιες βόλτες και τους αντίστοιχους "διαγωνισμούς" στα κλαμπ, την πρωτοφανή ασχήμια των χώρων (δρόμοι του χωριού, δωμάτια, κτίσματα κλπ.) Είναι ένα συγκεκριμένο είδος διακοπών που ανθίζει σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου (στα Μάλια της Κρήτης, στη Ρόδο, σε συγκεκριμένα σημεία της Ζακύνθου και της Κέρκυρας κλπ.) και σε κάποιες άλλες μεσογειακές χώρες υποθέτω.

"Και τι μας νοιάζει εμάς;", θα μου πείτε. Ναι, στην πραγματικότητα δεν μας νοιάζει. Αλλά η ταινία έχει το ενδιαφέρον ότι όχι απλά καταγράφει όλη αυτή την ασχήμια (η εικόνα των άδειων, γεμάτων σκουπίδια δρόμων με τα πανάσχημα κτίσματα και τις άθλιες επιγραφές παντού, τις πρωινές ώρες, όταν η "διασκέδαση" έχει πια κοπάσει, είναι χαρακτηριστικότατες), αλλά και δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο τη μελαγχολία, τη θλίψη θα λέγαμε, που τελικά αφήνει όλη αυτή η προκάτ κατάσταση του φτηνού αγορασμένου ευδαιμονισμού για λίγες μόνο μέρες το χρόνο. Οι σκηνές που οι κοπέλες στις λίγες νηφάλιες στιγμές τους μιλούν για την κόλαση που τις περιμένει όταν γυρίσουν στην πατρίδα τους και στις πιθανές δουλειές τους είναι από τις πιο θλιμμένες.

Κατάδειξη της απόλυτης κενότητας λοιπόν και της αφόρητης θλίψης του "μετά", αυτή είναι η αρετή του φιλμ. Αλήθεια, σκέφτομαι, αν αντί στην Ελλάδα πήγαιναν στην Ταϊλάνδη ή στη Ζιμπάμπουε δεν θα είχε καμιά απολύτως διαφορά, τα ίδια ακριβώς θα έκαναν, τα ίδια θα αντίκριζαν. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει καν φύση ή ενδιαφέρον αστικό τοπίο να δει κανείς και οι ίδιες κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται να δουν κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν υπήρχε.

 

"ΜΙΛΑ ΜΟΥ" Ή ΟΙ "ΚΑΚΟΙ" ΝΕΚΡΟΙ

 

Οι αυστραλοί δίδυμοι Danny και Michael Philippou είναι, προφανώς, ελληνικής καταγωγής. Το "Μίλα μου" (Talk to me) του 2022 είναι η πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία και είναι ταινία τρόμου. Ενδιαφέρουσα μάλιστα.

Θα έχετε βαρεθεί να με βλέπετε να γράφω για την παρακμή του είδους στις μέρες μας. Έτσι λοιπόν όταν πέσω σε κάποια καλή - ή έστω ιδιαίτερη - ταινία τρόμου χαίρομαι πολύ. Στο φιλμ αυτό μια παρέα νεαρών βρίσκει ένα μυστηριώδες χέρι (βαλσαμωμένο; εκμαγείο; άγνωστο), που όταν έρθει σε επαφή μαζί σου σε μεταφέρει σε έναν εφιαλτικό κόσμο πνευμάτων, όπου μπορείς να επικοινωνείς με τους νεκρούς. Η παρέα το χρησιμοποιεί ως "ένοχη απόλαυση", για πλάκα, για τη συγκίνηση, το φόβο και την έξαρση που προκαλεί μια τέτοια συνάντηση. Σύντομα όμως τα πράγματα θα ξεφύγουν.

Η ταινία διαθέτει αρκετά πρωτότυπο σενάριο, πολυεπίπεδη ιστορία, κάποιες αληθινά "ενοχλητικές" σκηνές για γερά στομάχια και την πρέπουσα εμβάθυνση χαρακτήρων. Και - προειδοποιώ - βλέπεται δύσκολα από μη εξοικειωμένους θεατές του είδους. Γενικά η ατμόσφαιρά που δημιουργεί είναι έντονα ανησυχητική και αγχωτική. Και θέτει θέματα όπως αυτό της προσωπικής ευθύνης σε όσα συμβαίνουν ή το θέμα του εθισμού σε οτιδήποτε διαφορετικό από την καθημερινότητα. Και, επιπλέον, σε αφήνει και λίγο "άρρωστο" μετά το τέλος. 

Πάλι καλά που βγαίνει πότε πότε και καμιά καλή ταινία, αλλιώς θα είχαμε αποχαιρετήσει προ πολλού τον τρόμο.

ΥΓ: Στο τελευταίο λεπτό του φιλμ ακούς ξαφνικά και ένα μεγαλοπρεπέστατο και με άψογη προφορά ελληνικό (μια φράση δηλαδή που λέει ένας αθέατος χαρακτήρας).