ΘΗΛΥΚΟ ΑΛΛΑ "ΚΡΥΟ" "GHOSTBUSTER"

Το 1984 το αυθεντικό "Ghostbusters" του Ivan Reitman είχε γίνει μια από τις χαρακτηριστικότερες και πιο πετυχημένες ταινίες των 80ς (του εμπορικού σινεμά εννοώ προφανώς). Τριαντατόσα χρόνια μετά, το 2016, το αδηφάγο και σαφέστατα πάσχον από έλλειψη φαντασίας Χόλιγουντ αποφασίζει να φτιάξει κάτι σαν ριμέικ ή επανεκκίνηση ή όπως θέλετε (σιγά μην το άφηνε δηλαδή. Απορώ που δεν το "πείραξε" τόσα χρόνια). Έτσι αναλαμβάνει ο Paul Feig του "Spy" και το καινούρο "Ghostbusters" είναι έτοιμο.
Η βασική ιδέα είναι εδώ το πρωτότυπο καστ να γίνει θηλυκό. Οι νέες Ghostbusters είναι τρεις αρχικά και τέσσερις εν τέλει γυναίκες. Οι δύο απ' αυτές πιστεύουν στο μεταφυσικό και θέλουν να "πιάσουν" φαντάσματα για να αποδείξουν ότι υπάρχουν, αλλά δεν τα πολυκαταφέρνουν. Η τρίτη θέλει να γίνει σοβαρή επιστήμονας και να διδάξει σε πανεπιστήμιο, το παρελθόν όμως δεν την αφήνει. Έτσι, με την προσθήκη και μιας πρώην εργαζόμενης στο μετρό (α, ναι, υπάρχει και ο σέξι αλλά πανηλίθιος βοηθός) θα γίνουν η ομάδα Ghostbusters, η μόνη ικανή να αντιμετωπίσει μια εισβολή φαντασμάτων στη Νέα Υόρκη.
Υποτίθεται ότι η ταινία πρέπει να είναι ξεκαρδιστική (και φεμινιστική) κωμωδία. Προσωπικά μου φάνηκε απίστευτα κρύα ή, εν πάσει περιπτώσει, με ελάχιστα αστεία γέλασα. Το χιούμορ είναι, σύμφωνα με τα δικά μου γούστα, πολύ χοντρό, ενώ η ιστορία λίγο - πολύ μένει πιστή στην παλιά ταινία. Φυσικά υπάρχουν πολλές κινηματογραφικές αναφορές (και πού δεν υπάρχουν τελευταία), κυρίως βεβαίως στο φιλμ του 84. Ακόμα και οι Ακρόιντ, Μάρεϊ και Σιγκούρνι Γουίβερ θα κάνουν τις cameo εμφανίσεις τους για να "κλείσουν το μάτι", υποτίθεται, στον θεατή. Ωστόσο βρήκα τα πάντα "εύκολα", το φιλμ ασύνδετο, κάπως σαν αχταρμάς, το σενάριο αφελές (είναι πολύ εύκολο, ας πούμε, κάθε τρεις και λίγο η επιστήμονας της ομάδας να ξεπετά ένα νέο υπερόπλο εναντίον των φαντασμάτων ξεφουρνίζοντας επιστημονικοφανείς ατάκες. Ίσως είναι αστείο αρχικά, γρήγορα όμως γίνεται βαρετή επανάληψη). Βρήκα επίσης τις ηθοποιίες πολύ κακές ή, για να επαναλάβω τη λέξη που χρησιμοποίησα πριν, κρύες. Όσο για τις τελευταίες σκηνές, εντάξει, τα εύκολα και κατά κόρον χρησιμοποιούμενα ψηφιακά εφέ μετατρέπουν το Μανχάταν σε κάτι σαν λούνα παρκ με φαντάσματα που πετούν και τρέχουν παντού. Και φυσικά, όλο αυτό το πανηγύρι δεν μπορεί να μας δώσει ούτε κατά διάνοια μια μικρή έστω ανατριχίλα.
Εντάξει, έχω συχνότατα τις αντιρήσεις μου στα ριμέικ, ειδικά αυτό εδώ όμως το βρήκα εντελώς ανέμπνευστο και, από άποψη χιούμορ τουλάχιστον, κακόγουστο. Και μια που μιλάμε για το δίδυμο Feig - McCarthy, το προηγούμενο "Spy", ενώ διέθετε σχετικά παρόμοιο χιούμορ, με διασκέδασε πολύ περισσότερο.

SPY: ΠΑΡΩΔΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΖΕΙΜΣ ΜΠΟΝΤ

Οι παρωδίες διαφόρων ταινιών ή ειδών ήταν πάντοτε αρκετά συνηθισμένες στο σινεμά. Το 2015 λοιπόν, μετά το "Kingsmen" έρχεται άλλη μία παρωδία ταινιών κατασκοπείας, το "Spy" του Paul Feig, με την ευτραφή κυρία Μελίσα Μακάρθι στον βασικό ρόλο. Είπα παρωδία ταινιών κατασκοπείας, αλλά κυρίως πρόκειται για παρωδία των ταινιών του Τζέιμς Μποντ.
Η ηρωίδα έχει μεν εκπαιδευτεί ως πράκτορας, εργάζεται όμως σε υπόγειο της CIA βοηθώντας τον σούπερ κουλ πράκτορα Τζουντ Λο - άμεσα αναγνωρίσιμη αναφορά στον Μποντ - με τον οποίο, βεβαίως είναι ερωτευμένη, μόνη γαρ στα 40της. Όταν το ίνδαλμα και συνεργάτης της σκοτώνεται από τρομοκράτισα του πρώην ανατολικού μπλοκ (φυσικά), η οποία προσπαθεί να πουλήσει σε Τσετσένους τρομοράτες μικρή πυρηνική βόμβα, αναλαμβάνει η ίδια τον ρόλο του μυστικού πράκτορα και... κυριολεκτικά τα κάνει όλα, ενώ γύρω επικρατεί χαμός.
Βρήκα την ταινία αρκετά διασκεδαστική σε ορισμένα σημεία, στα οποία πραγματικά γέλασα - πράγμα που βέβαια είναι το ζητούμενο σε τέτοιου είδους φιλμ. Σε άλλα πάλι το χιούμορ μου φάνηκε πολύ χοντρό και, εν πάσει περιπτώσει, όχι τόσο διακεδαστικό. Η πρωταγωνίστρια δεν διστάζει να κάνει πλάκα με τον εαυτό της και, γενικότερα, αρκετό από το χιούμορ βασίζεται στη γυναικέια ασχήμια - όχι μόνο της Μακάρθι. Τελικά μπορώ να χαρακτηρίσω το φιλμ άνισο, ωστόσο σε γενικές γραμμές μου έμεινε μια γεύση ευθυμίας και διασκέδασης. Φυσικά δεν πρόκειται για αριστούργημα - κάθε άλλο, αλλά νομίζω ότι περνάς καλά, ιδιαίτερα σε θερινό σινεμαδάκι. Και υπάρχει και η ιστορία με τις διαρκείς ανατροπές, συνηθισμένο στοιχείο βεβαίως στα "σοβαρά" φιλμ του είδους, όπου προσπαθείς να βρεις ποιος είναι "κανονικός" και ποιος διπλός πράκτορας.
ΥΓ: Μπορεί η ταινία να στηρίζεται ολόκληρη στην πρωταγωνίστριά της, της οποίας η φιγούρα μόνο σε φοβερό και τρομερό μυστικό πράκτορα δεν παραπέμπει, πλην όμως για μένα την παράσταση έκλεψε ο Jason Statham στον ξεκαρδιστικό ρόλο του ηλίθιου πράκτορα που τα παίρνει όλα πολύ σοβαρά...