Ο ΜΠΡΟΥΣ ΓΙΑ 4η ΦΟΡΑ ΑΠΕΘΑΝΤΟΣ

Ίσως κάποια στιγμή θα έπρεπε να γίνει μια μεγάλη συζήτηση για τα μπλοκμπάστερ και την ιδιαίτερη, επαμφοτερίζουσα σχέση που μπορεί να έχει ένας σινεφίλ μ' αυτά. Αν μάλιστα έχουν φτάσει αισίως στο νο 3 ή 4, ακόμα χειρότερα - ή μάλλον ακόμα πιο αξιοπερίεργο αν ο σινεφίλ που λέγαμε εξακολουθεί να διασκεδάζει. Αλλά (σας το λέω χωρίς να κοκκινίζω) με το Die Hard 4.0  (2007) του Len Wiseman διασκέδασα.
Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα: Φυσικά δεν είναι (δεν θα μπορούσε να είναι άλλωστε εξ ορισμού) αριστούργημα. Φυσικά απέχει απο οποιαδήποτε μορφή ρεαλισμού όσο ένας φανατικός Ταλιμπάν από τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Φυσικά αν μου πείτε να σας πω το στόρι μάλλον δεν θα μπορέσω (δεν μ' ενδιαφέρει άλλωστε) και απλώς θα περιοριστώ να δηλώσω ότι επί δύο ώρες οι καλοί και οι κακοί κυνηγιούνται ασταμάτητα συσσωρεύοντας απιθανότητες. Όμως όλα αυτά είναι εξαιρετικά διασκεδαστικά, με το περιτύλιγμα βεβαίως του θερινού σινεμά και των κιλών ποπ κορν (αν δεν σας αρέσουν πάρτε γρανίτα). Εννοείται ότι ο Γουίλις δεν πεθαίνει με τίποτα κι ότι ό,τι και να του κάνουν αυτός σηκώνεται γεμάτος πληγές και συνεχίζει σα να μη συμβαίνει τίποτα (και είναι και "γέρος" όπως επανειλημμένα δηλώνεται).
Γιατί λοιπόν διασκεδάζει κανείς; Διότι όλα αυτά είναι καλογυρισμένα και με σωστό timing, διότι έχουν χιούμορ και διότι οι απίστευτες καταστάσεις (αρκεί να δείτε με τι τρόπο ρίχνει ο Μπρους ένα ελικόπτερο για να καταλάβετε) είναι τόσο, μα τόσο απίστευτες από μόνες τους, που μόνο στην πλάκα μπορείς να τις πάρεις. Αν μπείτε στο λούκι να σκεφτείτε έστω και για μια στιγμή "Μα αυτό δεν μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα", ε, τότε χάσατε το παιχνίδι. Τελικά πρόκειται για μια πλάκα, η ταινία μοιάζει να το δηλώνει αυτό με κάθε τρόπο, και γι' αυτό απλώς διασκεδάζεις.
ΥΓ: Φεύγοντας, συζητούσα με έναν φίλο και αναρωτιόμουν γιατί απολαμβάνω το 4ο Die Hard, ενώ δεν χωνεύω, ας πούμε, τις "Επικίνδυνες Αποστολές". Μου έδωσε μια απάντηση που νομίζω ότι με καλύπτει απόλυτα: "Διότι οι "Ε.Α." παίρνουν (προσπαθούν να πάρουν τέλος πάντων) τον εαυτό τους στα σοβαρά, ενώ τα Die Hard καθόλου". Εκεί νομίζω βρίσκεται το μυστικό.