ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 

Το blog, ως συνήθως, αποχωρεί για τις καθιερωμένες διακοπές. Να περνάτε καλά είτε βρίσκεστε σε διακοπές είτε όχι και... ραντεβού στα τέλη Αυγούστου.

ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΟ "ΟΞΥΓΟΝΟ"

 Το "Oxygen" (2021) είναι ένα γαλλικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας του "εξασκημένου" στο φανταστικό Alexandre Aja, με πολύ καλή στο βασικό (στο μοναδικό για να είμαστε ακριβείς) ρόλο τη Melanie Laurent. Και, μπορώ να σας πω, ότι είναι μια από τις καλές ταινίες ΕΦ (λίγες είναι αυτές δυστυχώς) των τελευταίων χρόνων.

Μια γυναίκα ξυπνά ξαφνικά και βρίσκεται κλεισμένη σε ένα είδος φέρετρου. Λέω "ένα είδος" διότι πρόκειται για ένα "φέρετρο" υψηλής τεχνολογίας. Φωτάκια, κουμπιά, μηχανήματα και κυρίως ένας υπολογιστής (η φωνή ενός υπολογιστή για την ακρίβεια), με τον οποίο μπορεί να μιλήσει, να ρωτήσει, να του δώσει εντολές κι εκείνος να υπακούσει (εκτός από την εντολή "βγάλε με από εδώ"). Η ίδια δεν θυμάται καθόλου ποια είναι και γιατί βρίσκεται εκεί.Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το οξυγόνο μειώνεται σταθερά και ένα χρονόμετρο της δείχνει διαρκώς πόσος χρόνος της μένει...

Όπως καταλάβατε, πρώτα - πρώτα έχουμε το άκρο άωτο του κλειστοφοβικού φιλμ (θυμίζει το "Buried", αλλά αυτό δεν ήταν ΕΦ). Ωστόσο εδώ έχουμε αρκετές ενδιαφέρουσες σεναριακές ιδέες, οι οποίες δεν αφήνουν το θεατή να πλήξει καθόλου: Πρώτα πρώτα σχετικά με την ταυτότητα της γυναίκας και τις διαρκείς ανατροπές στο θέμα αυτό που συνοδεύουν τις ανακαλύψεις της αμνησιακής ηρωίδας. Έπειτα σχετικά με το πού και το γιατί βρίσκεται κλεισμένη. Και τέλος για την κατάληξη όλης αυτής της ιστορίας και το άγχος που δημιουργεί ο χρόνος που τρέχει... 

Θα ξαναπώ ότι  πρόκειται για πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του είδους, θα υποσχεθώ ότι παρά το ότι σχεδόν διαρκώς βλέπουμε μια κλεισμένη γυναίκα ουδείς πρόκειται να πλήξει και, βεβαίως, θα τονίσω ότι οι κλειστοφοβικοί δεν πρέπει να περάσουν ούτε απ' έξω. Θα τους κάνει κακό...

"ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ" ΚΙ Ο,ΤΙ ΓΙΝΕΙ!

 

Ο σουηδός Thomas Vinderberg είναι ένας αναμφισβήτητα ενδιαφέρων δημιουργός και ο Μαντς Μίκελσεν ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς σήμερα. Οι δυο τους ξαναβρίσκονται στο "Άσπρο Πάτο" (Druk) του 2020, ένα μεθυσμένο δράμα με άξονα, βεβαίως το αλκοόλ.

Τέσσερις μεσήλικοι καθηγητές λυκείου συνειδητοποιούν ότι οι ζωές τους έχουν καταντήσει τελματωμένες και άδειες, βασιζόμενες σε μια επαναλαμβανόμενη, βαρετή ρουτίνα. Παίρνοντας έμπνευση από τη θεωρία ενός φιλοσόφου που ισχυρίζεται ότι ο ανθρώπινος οργανισμός περιέχει 0.05% αλκοόλ απ' όσο θα έπρεπε, αποφασίζουν να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση (και τη ζωή τους εν γένει) δοκιμάζοντας καθημερινά αυτό το παραπάνω. Στην αρχή όλα λειτουργούν άψογα και όντως τα πάντα βελτιώνονται. Αλλά τα πράγματα δεν μπορούν πλέον να σταματήσουν σ' αυτό το ελάχιστο ποσοστό και σύντομα θα τεθούν εκτός ελέγχου...

Δράμα που μιλά για την επίδραση του αλκοόλ στη ζωή μας αλλά, γενικότερα, διαπραγματεύεται το μόνιμο θέμα του Vinderberg: Το τι συμβαίνει κάτω από την τακτοποιημένη, καθαρή επιφάνεια των σκανδιναβών, που, ως γνωστόν έχουν πετύχει ένα υψηλό στάνταρ ποιότητας ζωής στην καθημερινότητά τους. Στο βάθος όμως υποφέρουν όπως όλοι. Οι ζωές τους γίνονται από ένα σημείο και πέρα το ίδιο βαρετές όπως και εκατομμυρίων άλλων "δυτικού τύπου" ανθρώπων απανταχού του πλανήτη, ενώ τα βαθύτερα, κρυμμένα προβλήματα παραμένουν ίδια. Όσο για το αλκοόλ... ίσως αυτοί εκεί πάνω να το χρειάζονται πολύ περισσότερο λόγω κρύου - με τις ανάλογες συνέπειες φυσικά...

Η ταινία είναι καλογυρισμένη και κρατά το θεατή καθώς το δράμα κορυφώνεται και η κατρακύλα γίνεται πλέον ανεξέλεγκτη. Και, ευτυχώς, για να αποφευχθεί το παντελώς ζοφερό κλίμα, το φιλμ σπάει με κάποιες δόσεις χιούμορ, κυλώντας έτσι ευκολότερα. Έχω μόνο κάποιες σεναριακές απορίες: Όπως βλέπουμε τα πράγματα, πώς είναι δυνατόν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να λειτουργούν κανονικά στη δουλειά τους (έστω από ένα ορισμένο σημείο και μετά); Πώς κρατάνε μυστικό το πείραμά τους; Και πώς αφήνονται τόσο εύκολα;

Γενικά πάντως είναι αρκετά καλό και ενδιαφέρον φιλμ, δίχως όμως και να το θεωρώ σε καμία περίπτωση αριστούργημα.

"ΑΝΑΚΡΙΣΗ" ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

 

Ο Claude Miller (1942-2012) είναι ένας γάλλος σκηνοθέτης με κάποιες ενδιαφέρουσες ταινίες στο ενεργητικό του. Όπως την "Ανάκριση" (Garde a vue) του 1981, με εξαιρετικούς Λίνο Βεντούρα, Μισέλ Σερό και Ρόμι Σνάιντερ.

Ένας επιθεωρητής της αστυνομία ανακρίνει τον μοναδικό και βασικό ύποπτο για δύο βιασμούς και δολοφονίες μικρών κοριτσιών. Ο ύποπτος είναι ένας ευκατάστατος, πλούσιος και γνωστός συμβολαιογράφος. Τα πάντα οδηγούν στην ενοχή του και περιπλέκονται όταν εμφανίζεται αυτόκλητη  στην αστυνομία η σύζυγός του. Αλλά υπάρχουν κι άλλα...

Πολύ καλή ταινία "δωματίου" (μόνο λίγα φλας μπακ είναι γυρισμένα εκτός του χώρου της ανάκρισης), που, αναπόφευκτα, παραπέμπει σε θεατρικό έργο, πλην όμως προσωπικά μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή. Σ' αυτό συντελούν οι εξαιρετικοί ηθοποιοί που υποδύονται τους "ιδιαίτερους" χαρακτήρες του φιλμ: Τον κουρασμένο, ρεαλιστή αστυνομικό, τον αντιπαθή, είρωνα και αυθάδη (και πανέξυπνο) ύποπτο, τη μυστηριώδη σύζυγο... Συγχρόνως ξεσκεπάζει το αθέατο παρασκήνιο πίσω από την καλογυαλισμένη επιφάνεια της καλής κοινωνίας, αλλά σε κάποια σημεία δείχνει και την αστυνομική αυθαιρεσία. 

Οι αντιρρήσεις μου εστιάζονται στο καθαρά σεναριακό πεδίο: Αφ' ενός ομολογώ ότι δεν κατάλαβα από ψυχολογική άποψη τις απρόσμενες αντιδράσεις των βασικών ηρώων στο τέλος (που, για λόγους σπόιλερ, δεν μπορώ βέβαια να μιλήσω παραπάνω γι' αυτές). Αφ' ετέρου με ενόχλησε κάπως το ότι η λύση βασίζεται σε καθαρή σύμπτωση, πράγμα που ποτέ δεν είναι καλό από σεναριακή πάντοτε άποψη.
Ωστόσο τη βρήκα πολύ καλή ταινία. Να μη σας φοβίσει καθόλου το ότι είναι φιλμ δωματίου. Κρατά συνεχώς τον θεατή.

Ο "ΜΠΟΜΠ Ο ΧΑΡΤΟΠΑΙΧΤΗΣ", Ο ΤΖΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

 Το 1956 ο μεγάλος στυλίστας Jean -Pierre Melville (1917-1973) γυρίζει τον "Μπομπ τον Χαρτοπαίκτη" (Bob le Flambeur), ένα νουάρ / αστυνομικό στο κλίμα του δημιουργού.

Ένας μεσήλικας πλέον παλιός γκάγκστερ, που διαθέτει και το μεγάλο πάθος της χαρτοπαιξίας, χάνει όλα του τα λεφτά μένοντας στο απόλυτο μηδέν. Μόνη λύση να οργανώσει μια ληστεία, όπως είχε κάνει και παλιά, στο μακρινό παρελθόν (και το είχε πληρώσει τότε με φυλακή).

Κλασικό νουάρ, όμορφες, ασπρόμαυρες εικόνες, 50ς ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα και η χαρακτηριστική λιτότητα του Μελβίλ (αν και όχι τόσο έντονη όσο σε μεταγενέστερα φιλμ του), συνθέτουν ένα γοητευτικό σκηνικό. Ιδιαίτερα cool ο βασικός ήρωας, που έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων (ακόμα και των μπάτσων, ένας αξιωματικός των οποίων είναι ένας από τους καλύτερους φίλους του), παράδειγμα προς μίμηση για νεαρούς του χώρου και με τις γυναίκες να τον θέλουν... Είναι κομψός, ευγενής, ψύχραιμος, με αριστοκρατική φινέτσα και καθόλου δε μοιάζει με τύπο του υποκόσμου.

Κάποιοι θεωρούν την ταινία ως "την πρώτη ουσιαστικά της νουβέλ βαγκ" (άτυπα, αφού ο Μελβίλ ανήκε σε προηγούμενη γενιά από τους νεαρούς τότε δημιουργούς της), που θα κατέκλυζε το ευρωπαϊκό σινεμά σε πολύ λίγο χρόνο από το συγκεκριμένο φιλμ. Ωστόσο, πέρα από τις αρετές αυτές - και άλλες που πιθανόν θα ανακαλύψετε - προσωπικά προτιμώ άλλες ταινίες του Μελβίλ.

Ο "BIGGLES" ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

 

Ο Biggles ήταν ένας ήρωας pulp εφηβικών βιβλίων, δημοφιλής στη Βρετανία από τα 30ς έως το 1970 (με μια σύντομη αναβίωση στα 90ς). Είναι ένας ηρωικός πιλότος του Α' Παγκοσμίου πολέμου και οι περιπέτειές του γνώρισαν επιτυχία επί δεκαετίες. Το 1986 ο βρετανός φυσικά John Hough μεταφέρει τον ήρωα στην οθόνη γυρίζοντας την ομώνυμη ταινία και στοχεύοντας σε ένα συνδυασμό κωμωδίας, πολεμικής περιπέτειας και επιστημονικής φαντασίας με ταξίδι στο χρόνο.

Ένας νεαρός ιδιοκτήτης κέτερινγκ, χτυπημένος από μια παράξενη ακτίνα, εξαφανίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη και μεταφέρεται στον Α' Παγκόσμιο, στο πεδίο της μάχης. Εκεί θα γνωρίσει τον ηρωικό αεροπόρο Biggles και μαζί θα ζήσουν διάφορες περιπέτειες. Το θέμα είναι ότι οι περιπέτειες, τόσο δράσης όσο και κωμικές, συμβαίνουν και στους δύο χρόνους, καθώς ο ήρωάς μας μεταφέρεται εντελώς τυχαία και σε τυχαίες στιγμές πότε στο παρόν (τα 80ς δηλαδή) και πότε στον πόλεμο...

Αστείο, χαβαλετζίδικο, δίχως ίχνος σοβαρότητας (ηθελημένα), αθεράπευτα 80ς (με τα κοστούμια και όλα τα σχετικά), είχε αποτύχει παντελώς στην εποχή του. Εντάξει, δεν άξιζε τόση αποτυχία. Αν θέλετε κάτι ευχάριστο, απλώς για να περάσετε την ώρα σας, μια χαρά είναι. Και ίσως οι μεγαλύτεροι να νοσταλγήσουν και το παρελθόν (τα 80ς εννοώ, όχι τον πόλεμο). Και κάτι σημαντικό: Στο φιλμ κάνει την τελευταία του εμφάνιση στην οθόνη ο μεγάλος Πίτερ Κάσινγκ.

"ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΛΗΣΤΕΙΑ" Ή ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ

 

Το "American Animals" (Μια Αμερικάνικη Ληστεία) του 2018 είναι ένα φιλμ του Bart Layton, ο οποίος μέχρι τότε έκανε ντοκιμαντέρ. Κι εδώ άλλωστε κάτι υπάρχει από ντοκιμαντέρ... Πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία, μια ασυνήθιστη ληστεία που έκαναν 4 υπεράνω κάθε υποψίας φοιτητές. Έκλεψαν μερικά πολύ σπάνια βιβλία που φυλάσσονταν σε ειδικό τμήμα της βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου τους. Το σημαντικότερο ήταν το περίφημο πρωτότυπο του Audubon, έναν πελώριο, βάρους πολλών- πολλών κιλών τόμο, όπου ο ζωγράφος έχει ζωγραφίσει πουλιά της Αμερικής και είχε κυκλοφόρησε μεταξύ 1827-1838. Η αξία του υπολογίζεται σε κάποια εκατομμύρια δολάρια.

Ο τρόπος παρουσίασης της ιστορίας έχει πολλές πρωτοτυπίες. Κάθε λίγο η ιστορία διακόπτεται για να παρακολουθήσουμε μέρη από σύγχρονες (του 2018 δηλαδή) συνεντεύξεις των αληθινών ληστών, πάνω από 10 χρόνια μετά τα γεγονότα, που σχολιάζουν διάφορα και συχνά δεν θυμούνται ακριβώς πώς έγιναν τα πράγματα, αλλά και άλλων που είδαν τη ληστεία (βιβλιοθηκάριοι κλπ.). Και μετά συνεχίζουμε την ιστορία... Πρόκειται για μια "χύμα", ατσούμπαλα προετοιμασμένη ληστεία, τα σχέδια της οποίας στηρίχτηκαν σε... σχετικές ταινίες που είχαν δει οι επίδοξοι ληστές. Οι οποίοι, αυτό είναι το θέμα, ούτε ανάγκη από λεφτά είχαν ούτε περίεργοι τύποι ήταν. Μια ομάδα κανονικών φοιτητών, που το μόνο που ήθελαν ήταν να "ξεχωρίσουν από τη μάζα", να κάνουν κάτι διαφορετικό που θα το θυμούνται σ' όλη τους τη ζωή. Και βέβαια με τέτοια (μη) προσόντα, τα κάνουν θάλασσα... 

Η ταινία, συχνά με χιούμορ, ασκεί βαθιά κριτική στο αμερικάνικο όνειρο, στην ανάγκη του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου να ξεχωρίσει, δίχως όμως να αμφισβητεί ουσιαστικά το όλο πλαίσιο της καθημερινότητας, στον ατομικισμό του κυρίως, στο ότι δεν ενδιαφέρεται για τίποτα που έχει σχέση με το κοινό συμφέρον και το δημόσιο χώρο εν γένει, αλλά μόνο για τον εαυτό του. Και συγχρόνως κάνει και μια υπόγεια πλάκα στον ίδιο τον mainstream κινηματογράφο και την απατηλή εικόνα της πραγματικότητας που μας δίνει (αν κάνεις ληστεία ακολουθώντας κινηματογραφικές συμβουλές από τα άπειρα σχετικά φιλμ που έχουν γυριστεί... την έχεις πατήσει σίγουρα).

Φρέσκο, πρωτότυπο και με άποψη φιλμ, που αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη.

"DIGGER": Η "ΒΑΘΕΙΑ" ΕΠΑΡΧΙΑ, Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

 Ένας μεσήλικας ζει μετά το χωρισμό του (εδώ και 20 χρόνια) ολομόναχος σε ένα απομονωμένο από το κοντινό χωριό αγροτικό σπίτι, μόνος με τα ζώα, τη φύση και το δάσος που τον περιβάλλει (έχει και φίλους στο χωριό, πηγαίνει πού και πού, αλλά μέχρις εκεί). Οι κάτοικοι του χωριού είναι διχασμένοι, καθώς μια μεγάλη εταιρία εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου επεκτείνει τις δραστηριότητές της καταστρέφοντας την υπέροχη φύση γύρω της, αλλά και, ταυτόχρονα, δίνοντας δουλειά στο χωριό. Από την απομόνωσή του θα τον βγάλει ένας απρόσκλητος νεαρός επισκέπτης και η μέχρι τότε ζωή του θα ανατραπεί.

Αυτά συμβαίνουν στο πολύ καλό κατά τη γνώμη μου "Digger" (2020), πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του έμπειρου μικρομηκά Γιώργη Γρηγοράκη, με τον πάντα καλό Βαγγέλη Μουρίκη στον κύριο ρόλο. Το φιλμ, εκτός του ότι διαθέτει εξαιρετική κινηματογράφηση, ωραίες εικόνες, ρυθμό, χιούμορ που κατά διαστήματα σπάει τη "μουντή" γενική εικόνα, καλές ηθοποιίες κλπ., θίγει συγχρόνως και αρκετά καυτά θέματα και μάλιστα με πολυεπίπεδο τρόπο: Πολύ καλή, ρεαλιστική καταγραφή της μιζέριας της επαρχίας, με τα πολλαπλά αδιέξοδα των κατοίκων της, πολύ ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στο ευρύτερο οικολογικό πρόβλημα και την καταστροφή της φύσης από τον άνθρωπο (οι Σκουριές έρχονται αμέσως στο νου) - αλλά και συγχρόνως αντικειμενική ματιά, αφού υπογραμμίζει δίχως προκαταλήψεις και τα ευεργετικά για τη μικρή κοινωνία οικονομικά αποτελέσματα της καταστροφής (βραχυπρόθεσμα βεβαίως μπροστά σ' αυτό που χάνεται), ενδιαφέρουσα ανάπτυξη της σχέσης πατέρα - γιου και άλλα θετικά.

Γενικά τη θεωρώ από τις καλές ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων και πιστεύω ότι δικαίως σάρωσε τα βραβεία του 2020 για το ελληνικό σινεμά.