"Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΣΩΤΗΡΙΕΣ ΕΜΜΟΝΕΣ

 Ο βρετανός Steven Frears τα αρκετά τελευταία ασχολείται αποκλειστικά με αληθινές ιστορίες, τις οποίες βεβαίως μεταφέρει στην οθόνη με το δικό του τρόπο. Το ίδιο κάνει και το 2022 με τον "Χαμένο Βασιλιά" (The Lost King), με την πολύ καλή Σάλι Χόκινς στο βασικό ρόλο, αλλά και τον Στιβ Κούγκαν, ο οποίος μάλιστα συνυπογράφει και το σενάριο.

Ο Ριχάρδος ο 3ος έχει μείνει στην ιστορία ως ένας αρχετυπικός "κακός". Σφετεριστής του θρόνου, δολοφόνος των δύο σχεδόν  παιδιών ανιψιών του και νόμιμων διαδόχων, απέκτησε την απεχθή αυτή φήμη κυρίως από το ομώνυμο έργο του Σέξπιρ. Και όμως: Στη Βρετανία πολλοί ιστορικοί, αλλά και κοινοί άνθρωποι που παθιάζονται με κάτι, πίστευαν τα τεκευταία χρόνια ότι όλα αυτά είναι ψέματα που προήλθαν όχι μόνο από τον Σέξπιρ, αλλά και από την προπαγάνδα της αντίπαλης δυναστείας των Τιδώρ. Η ηρωίδα είναι μια κοινή 45άρα νοικοκυρά με δύο παιδιά, σε διάσταση με τον άντρα της. Βλέπει μια παράσταση της σεξπιρικής τραγωδίας και, ω του θαύματος, αποκτά εμμονή με το θέμα, μπαίνει σε "σύλλογο για την αποκατάσταση της φήμης του Ριχάρδου ΙΙΙ" (!!!) και τελικά καταφέρνει με μόχθο και κοπιαστικές έρευνες να ανακαλύψει τον τάφο του βασιλιά, ανακάλυψη που από μόνη της τινάζει στον αέρα την επικρατούσα ιστορική άποψη ότι το πτώμα του "κακού βασιλιά" πετάχτηκε στο ποτάμι. 

Όλα τα παραπάνω είναι αληθινά. Ο Φρίαρς αφηγείται την ιστορία αυτή, προσθέτοντας όμως στοιχεία που την κάνουν πολύ πιο κινηματογραφική και "δικιά του". Προσθέτει λοιπόν αρκετό χιούμορ, καθώς και κάποιο ελαφρύ μεταφυσικό στοιχείο: η ηρωίδα συνομιλεί διαρκώς με τον ίδιο το Ριχάρδο (με τη μορφή του ηθοποιού που τον ενσάρκωνε στην παράσταση), νοιώθει συχνά "προαισθήματα" κλπ. Το αποτέλεσμα είναι κατά τη γνώμη μου διασκεδαστικό. 

Δεν είναι μια "βαθιά" ταινία, βλέπεται όμως πολύ ευχάριστα, ενώ η πρωταγωνίστρια είναι πολύ καλή. Μη νομίζετε όμως ότι δεν θίγει ορισμένα πράγματα: Για μένα πάνω απ' όλα είναι ένα φιλμ πάνω στις εμμονές, τις λυτρωτικές εμμονές στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα "άδεια". Η καθημερινότητά της είναι γκρίζα και ρουτινιέρικη. Η εμμονική ενασχόλησή της με μια  - έστω παλαβή και "άνευ λόγου" - ιδέα της δίνει ένα σκοπό στη ζωή, ένα στόχο. Φαντάζομαι ότι το ίδιο ισχύει και για τα άλλα συμπαθητικά "ψώνια" (τρομερά διαφορετικοί μεταξύ τους τύποι, αλλά με κοινή εμμονή) που απαρτίζουν το σύλλογο που προαναφέραμε. Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις οι εμμονές μπορεί να είναι σωτήριες. Παράλληλα το φιλμ αμφισβητεί την αλήθεια πολλών "υπεράνω πάσης υποψίας γεγονότων" της επίσημης ιστορικής άποψης, αλλά, όπως σωστά επισημαίνει ο Χ. Μήτσης, την "ύπουλη" σχέση επίσημης ιστορίας και εξουσίας. Ενδιαφέρον.