ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ "ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΑΡΑΝΤΑΪΝ"

Ο Alfred Hitchcock (1899-1980) γυρίζει την "Υπόθεση Παραντάιν" το 1947, με τον Γκρέγκορι Πεκ,  τον Τσαρλς Λότον, τον Λουί Ζουρντάν και την Αλίντα Βάλι στους βασικούς λόγους. Γενικά πρόκειται για μια από τις ταινίες του Χίτσκοκ που αρέσουν λιγότερο. Υποθέτω ότι ο λόγος είναι ότι εδώ δεν βλέπουμε ακριβώς αυτό που θα περιμέναμε από ένα τυπικό χιτσκοκικό φιλμ. Εδώ πρόκειται κυρίως για δικαστικό δράμα, για ιστορία καταστροφικού έρωτα... Εντάξει, υπάρχει και ο φόνος στο βάθος, αλλά, ξεναλέω, δεν είναι αυτό που ακριβώς περιμένει κανείς.
Ο ήρωας είναι ένας τολμηρός και πολύ πετυχημένος παντρεμένος δικηγόρος, που καλείται να υπερασπιστεί μια όμορφη, πλούσια λόγω συζύγου, αλλά ταπεινής καταγωγής και με αμφίβολο παρελθόν κυρία, η οποία κατηγορείται για τη δηλητηρίαση του συζύγου της. Ο ήρωάς μας πέφτει με τα μούτρα στην υπόθεση, όλοι όμως σύντομα αντιλαμβανόμαστε - καθώς και το περιβάλλον του στο φιλμ - ότι το κάνει λιγότερο για την δικαιοσύνη και περισσότερο για προσωπικούς λόγους: Έχει ερωτευτεί παράφορα την κατηγορούμενη και η ορθή του κρίση για τα γεγονότα είναι πλέον μάλλον θολή...
Η ταινία είναι νομίζω καλή. Όντως όμως αρχικά ξενίζει. Για Χίτσκοκ εννοώ. Λείπει το κλασικό χιτσκοκικό σασπένς, λείπει το συνηθισμένο του θέμα του αθώου που φορτώνεται "αμαρτίες" άλλων, λείπει το υποδόρειο χιούμορ και γενικά κάποια στοιχεία που έχουμε συνηθίσει στο έργο του μεγάλου δημιουργού. Γενικά δεν τον έχουμε μάθει να ασχολείται με ένα μοιραίο ερωτικό πάθος (με δύο μάλλον, όπως θα διαπιστώσει ο θεατής). Εδώ υπάρχει επίσης η μοιραία - γυναίκα - που - καταστρέφει - τον - άντρα των κλασικών νουάρ, μόνο που σ' αυτό το φιλμ δεν είναι ακριβώς σατανική ή/και αρπακτικό: Είναι και η ίδια θύμα του πάθους της. Οπότε έχουμε να κάνουμε με μια μελέτη πάνω στο καταστροφικό ερωτικό πάθος και την υποχώρηση της λογικής και της ορθής κρίσης (άρα και της δικαιοσύνης) όταν αυτό κυριαρχεί. Και, επίσης, για την τυπική σύγκρουση καθήκοντος και επιθυμίας (εδώ ως καθηκον νοείται η αντικειμενική ματιά με την οποία πρέπει να αποδίδεται δικαιοσύνη).
Έχοντας όλα αυτά υπ' όψη σας θα σας δώσω μια συμβουλή: Πριν ξεκινήσετε να το βλέπετε πέστε στον εαυτό σας ότι πρόκειται για μια παλιά, κλασική, ασπρόμαυρη ταινία με σπουδαίους ηθοποιούς και ξεχάστε το όνομα του Χίτσκοκ. Έτσι πιθανόν να την απολαύσετε.