"THOROUGHLY MODERN MILLIE" Ή ΑΝ Ο ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Βρσκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 1922. Η Μίλι, επαρχιώτισα ταπεινής καταγωγής, έχει εγκατασαθεί στη μεγάλη πόλη, ασπάζεται απόλυτα τον μοντέρνο τρόπο ζωής - οτιδήποτε της μόδας γενικότερα, θέλει να δουλέψει ως δακτυλογράφος με απώτερο όνειρο να παντρευτεί το... αφεντικό της και να πιάσει έτσι την καλή... και ο έρωτας είναι γι' αυτή κάτι αδιάφορο και παλιομοδίτικο . Η νέα συγκάτοικός της στο "ξενοδοχείο για μόνα νεαρά κορίτσια" είναι μια λίγο ονειροπαρμένη χαριτωμένη κοπέλα, πιο ρομαντική αυτή, που αναζητά τον έρωτα και ποθεί να γίνει ηθοποιός. Η Μίλι ερωτευεται όντως το αφεντικό της όταν πιάνει δουλειά ως δακτυλογράφος, αυτός όμως δεν της δίνει την παραμικρή σημασία και της συμπεριφέρεται όπως ακριβώς στους άντρες εργαζόμενους. Εκείνη με τη σειρά της δεν δίνει σημασία σε περίεργο νεαρό που την πολιορκεί επίμονα.
Όλα αυτά συμβαίνουν στη ρομαντική κομεντί / μιούζικαλ "Thoroughly Modern Millie" ("Γλυκειά μου Μίλι" στην Ελλάδα), που γύρισε το 1967 ο George Roy Hill (1921-2002), με τη Τζούλι Άντριους στον βασικό ρόλο, που τραγουδά και πολλά από τα τραγούδια. Και βέβαια πρόκειται για χαριτωμένο φιλμ, αν αντέχετε όλα αυτά, όλες τις σεναριακές απιθανότητες, όλες τις ευκολίες που μαθηματικά οδηγούν στο πολλαπλό χάπι εντ. Ανάλαφρο, δίχως τον παραμικρό προβληματισμό για τίποτα, βασίζεται σε αισθηματικές παρεξηγήσεις ή/και ανατροπές, διακόπτεται από επιτυχημένα στην εποχή τους τραγούδια, έχει ανέβει βέβαια και στη σκηνή και ίσως κάνει χλιαρή κριτική στην άνευ όρων παράδοση στις κάθε λογής μόδες ή κοινωνικές τάσεις, ακόμα και στη σχετικά αυξημένη σεξουαλική ελευθεριότητα της εποχής. Παράδοση που γίνεται δίχως σκέψη ή ιδεολογία, απλώς επειδή είναι του συρμού. Με σημερινούς όρους η Μίλι είναι επίσης ένα είδος fashion victim.
Προφανώς η σεναριακή αφέλεια είναι δεδομένη - και συνειδητή - και οι κοινωνικές καταστάσεις (οι κεραυνοβόλοι έρωτες ανάμεσα σε παντελώς διαφορετικής τάξης άτομα, η απόκρυψη της αληθινής ταυτότητας πολλών από τους ήρωες, τα όνειρα που με θαυμαστό τρόπο γίνονται πραγματικότητα - αν και όχι από εκεί που τα περιμένεις, ο εντελώς καρικατουρίστικος ρόλος της Muzzy, που τα κάνει όλα και συμφέρει) εντελώς απίθανες. Βλέποντας ταινίες σαν αυτή καταλαβαίνουμε αμέσως τις πηγές έμπνευσης του δικού μας Δαλιανίδη, που δρούσε αυτή ακριβώς την εποχή και μετέφερε τέτοιου στιλ ιστορίες στα καθ' ημάς.
Είπαμε, βλέπεται ευχάριστα και παντελώς ανώδυνα, ίσως κάποιοι που νοσταλγούν τα παλιά περάσουν καλά, προσωπικά πάντως δεν είναι από τα αγαπημένα μου παλιά φιλμ. Κι ας προσπαθεί όσο μπορεί να είναι feelgood.

ΕΝΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ "ΚΕΝΤΡΙ"

Βρισκόμαστε στα 1973. Ο George Roy Hill (1921-2002), "ζεστός" από τη μεγάλη επιτυχία του "Οι δυο Ληστές" του 1969 αγκαζάρει το ίδιο λαμπρό δίδυμο (ένας ώριμος Πολ Νιούμαν και ένας νεαρός και αποαστράπτων Ρόμπερτ Ρέντφορντ) για να γυρίσει το "Κεντρί" (The Sting) και να γνωρίσει και πάλι την επιτυχία.
Ταινία εποχής, διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 30, σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή, κατά την οποία, όπως πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις, ανθούν οι κομπίνες. Ένας νεαρός μικροαπατεώνας, αποφασισμένος να εκδικηθεί τον θάνατο του φίλου και συνεργάτη του, έρχεται σε επαφή με έναν πολύ πιο έμπειρο και με μεγαλύτερους στόχους απατεώνα και μαζί ξεκινάν ένα μεγάλο κόλπο, που σαν στόχο έχει τον τραπεζίτη αρχηγό της συμμορίας που δολοφόνησε τον φίλο. Φυσικά το κόλπο είναι ιδιοφυές, χρειάζεται αρκετό κόσμο για να πραγματοποιηθεί και, καθώς εξελίσσεται, η μία ανατροπή ακολουθεί τη  άλλη.
Θα λέγαμε ότι η ταινία δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο βάθος. Οι αρετές της βρίσκονται αλλού: Στο λαμπρό καστ, στην προσεγμένη μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας ατμόσφαιρα της εποχής, στην εξαίρετη (διασκευασμένη) rag time μουσική του Σκοτ Τζόπλιν που πλημμυρίζει το φιλμ και βέβαια στο πανέξυπνο και συχνά απρόβλεπτο σενάριο με τις ανατροπές που προαναφλέραμε. Το οποίο, βεβαίως, παρά το ότι ενίοτε μπορεί να περιγράψει σκοτεινές και θλιβερές καταστάσεις, παραμένει ανάλαφρο, κομψό και με χιούμορ, συμβάλλοντας στην όλη feel good ατμόσφαιρα που κυριαρχεί. Περιτό να σας πω ότι το χιούμορ και η όλη ανάλαφρη ατμόσφαιρα που προανέφερα "παντρέυεται" με πολύ καλό τρόπο με το διαρκές σασπένς, καθώς όλα συμβαίνουν πραγματικά "στην κόψη".
Γοητευτική και ευχάριστη ταινία, παραμένει το ίδιο διασκεδαστική σήμερα - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Σ' αυτό - και παρά την έλλειψη κάποιου βαθύτερου προβληματισμού που έλεγα και στην αρχή - έγκειται και η αξία της. Οπότε μη φοβηθείτε το "παλιό". Πιστεύω ότι θα διασκεδάσετε.