"THE HILL" Ή Η ΚΟΛΑΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΣΡΑΤΟΠΕΔΟ

Βρισκόμαστε στα χρόνια του Β' παγκόσμιου πολέμου. Στην έρημο της Λιβύης, στο πουθενά, λειτουργεί στρατόπεδο - φυλακή βρετανών στρατιωτών, οι οποίοι έχουν υποπέσει σε παραπτώματα κάθε είδους. Μια μέρα φτάνουν εκεί πέντε νέοι κρατούμενοι και αμέσως αντιμετωπίζουν απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και την ενίοτε σαδιστική αντιμετώπισή τους από κάποιους δεσμοφύλακες. Οι αντιδράσεις των 5 είναι ποικίλες, αλλά πρωταρχικός σκοπός όλων τους είναι η ίδια η επιβίωση. Όσο γιά τον "Λόφο" του τίτλου, πρόκειται για έναν τεχνητό λόφο στο μέσον του στρατοπέδου, τον οποίο εξαναγκάζονται οι κρατούμενοι να ανεβοκατεβαίνουν πολλές φορές, μόνιμα σε συνθήκες αφόρητου καύσωνα, ως τιμωρία ή καψόνι.
Αναφέρομαι στην ταινία "The Hill", που γύρισε το 1965 ο συνήθως εξαιρετικός Sidney Lumet  (1924-2011), με πρωταγωνιστή, εν μέσω ενός εξαίρετου καστ, έναν Σον Κόνερι που εδώ βρίσκεται  πολύ μακριά από το στιλ του Τζέιμς Μποντ με το οποίο μεσουρανούσε αυτή την εποχή. Πρόκειται βέβαια για φιλμ φυλακών, ιδιότυπων στη συγκεκριμένη περίπτωση, που μελετά τις ποικίλες σχέσεις εξουσίας που αναπτύσονται σε ένα τέτοιο εφιαλτικό περιβάλλον. Και βέβαια για μια μελέτη της βίας, των τρόπων αντιμετώπισής της και τα ολέθρια αποτελέσματά της. Βλέπετε, όπως είναι γνωστό, η βία γεννά βία και η αλυσίδα αυτή δεν πρόκειται να σπάσει μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή των πάντων.
Εξαίρετες ηθοποίες, ασπρόμαυρη φωτογραφία, ζέστη, ιδρώτας και κλειστοφοβικό περιβάλλον, δημιουργούν ένα "δύσκολο" κλίμα, που, νομίζω, πιάνει τον θεατή και δεν τον αφήνει να ανασάνει μέχρι το πικρό φινάλε. Λεπτή ανάλυση των χαρακτήρων των ηρώων, ψυχολογικός πόλεμος εξουσιαστών - εξουσιαζομένων σε μια παρτίδα σαν σκάκι μεταξύ τους, μελέτη των σχέσεων όλων αυτών των έγκλειστων ανδρών (μη ξεχνάτε ότι ουσιαστικά και οι φύλακες έγκλειστοι είναι σ' αυτό το καυτό πουθενά), αμφισβήτηση των στρατιωτικών αξιών και της φύσης της ιεραρχίας, κι όλα αυτά με επίκεντρο την προσπάθεια ενός ανθρώπου να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του στην κόλαση, συνθέτουν μια ιστορία που νομίζω ότι παρακολουθείται απνευστί. Για μια ακόμα φορά μπράβο στον Λούμετ.