"ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΑΜΕ". ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΝΟ 2...

Μετά την επιτυχία (στη Γαλλία τουλάχιστον) της κωμωδίας "Θεέ μου τι σου Κάναμε;" ακολούθησε φυσικά και ένα αχρείαστο νο 2 (Qu'est-ce qu'on a encore fait au bon Dieu?) του Philippe de Chauveron το 2019. Όπου οι γνωστοί "ταλαίπωροι" γάλλοι γονείς που βλέπουν τις 4 κόρες τους να παντρεύονται με άντρες απ' όλες τις φυλές του κόσμου (μαύρο, εβραίο, άραβα, κινέζο), βρίσκονται τώρα μπροστά σε νέα "καταστροφή". Όλα τα ζευγάρια (ναι, και τα 4) θέλουν να αφήσουν την ωραία Γαλλία και να μετακομίσουν στις πατρίδες των συζύγων. Οι γονείς λοιπόν θα αποδυθούν σε αγώνα (με μέσα την πειθώ και άλλα, κάπως πιο αθέμιτα) να κρατήσουν τα ζεύγη (και τις κόρες τους φυσικά) στα πάτρια εδάφη.
Παρόμοια με το πρώτο φιλμ αστεία, με τα γνωστά παιχνίδια με την πολιτική ορθότητα, μη πιστευτό στόρι με εύκολη και προβλέψιμη εξέλιξη, η ταινία είναι ουσιαστικά σοβινιστική - και στα όρια του ρατσισμού (όχι δεν είναι ρατσιστική, δεν την κατηγορώ για κάτι τέτοιο, αλλά τον σοβινισμό της τον έχει). Η πολυεθνικότητα πάντως και η μίξη των φυλών του πλανήτη δίνουν αφορμή για σχόλια, γέλιο και (κυρίως) ενοχλούν αρκετούς. Πέραν των όποιων ιδεολογικών παρατηρήσεων πάντως, ούτε γέλασα ιδιαίτερα ούτε την παραμικρή πρωτοτυπία βρήκα. Ξέρω ότι πολλοί θα το διασκεδάσουν, προσωπικά πάντως βαρέθηκα και το βρήκα υπερβολικά εύκολο. Γι' αυτό και χαρακτήρισα ένα ακόμα νο 2 αχρείαστο.

"ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΑΜΕ" Ή ΤΑ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΕΙΔΩΜΕΝΑ ΚΩΜΙΚΑ

Η γαλική κωμωδία του 2014 "Θεέ μου, τι σου κάναμε;" (Qu'est-ce qu'on a fait au bon dieu?) του μάλλον μέτριου Philippe de Chauveron έκανε φοβερή επιτυχία στη Γαλλία και άρεσε και στο ελληνικό κοινό, ενώ πήρε πολύ μέτριες κριτικές. Συγνώμη, αλλά αυτή τη φορά είμαι με τους κριτικούς και όχι με το κοινό.
Το συντηρητικό ζεύγος Βερνέιγ (κεντροδεξιός γκωλικός εκείνος, θρήσκα καθολική εκείνη) έχει τέσσερεις κόρες και φέρει βαρέως - αν και πασχίζει να μην το δείχνει - το ότι οι τρεις απ' αυτές παντρεύτηκαν δεύτερης γενιάς εβραίο, μαροκινό και κινέζο αντίστοιχα. Όταν έρχεται η σειρά της τέταρτης, το σοκ είναι ακόμα μεγαλύτερο και όλοι αρχίζουν να συνωμοτούν ώστε να μη γίνει ο γάμος. Ωστόσο...
Η ταινία παίζει διαρκώς με τα ρατσιστικά κλισε, όχι με κακία βέβαια, αλλά με αστείο τρόπο, διακωμωδώντας τα και δηλώνοντας επίσης ότι τέτοιες προκαταλήψεις υπάρχουν σε όλες τις πλευρές και όχι μόνο από τους λευκούς προς τους "έγχρωμους". Άλλοτε λοιπόν είναι όλοι εναντίον όλων, αλλότε κάποιοι συμμαχούν μεταξύ τους ενάντια σε άλλους κλπ. Ο στόχος είναι να βγαίνει όσο πιο πολύ γέλιο γίνεται. Επικίνδυνο το όλο θέμα, στις μέρες μας ιδιαίτερα, αλλά ομολογώ ότι, όπως ξαναείπα, δεν αντιμετωπίζεται με κακία ούτε μονομερώς. Και, στο κάτω - κάτω, το όλο πράγμα σατιρίζεται δίχως ο σκηνοθέτης να δείχνει να υποστηρίζει ρατσιστικά πρότυπα.
Το πρόβλημά μου είναι ότι προσωπικά δεν γέλασα τόσο πολύ. Υπήρχαν έξυπνες σκηνές και ατάκες, αλλά ούτε τόσο πολλές ούτε και τόσο έξυπνες πια κατά τη γνώμη μου. Όσο για το σενάριο, το βρήκα μάλλον αφελές και πολύ, μα πολύ προβλέψιμο και "εύκολο". Όλα λύνονται πολύ απλά, απλοϊκά θα έλεγα, όλα πάνε όπως τα περιμένεις και... τέλος καλό όλα καλά. Σαν μια εύκολη λαϊκή κωμωδία που έρχεται από πολύ παλιά, απλώς έχει ένα σύγχρονο θέμα, αυτό των μεικτών γάμων. Το όλο πράγμα μου φάνηκε πολύ κλισέ. Έτσι - προσωπικά πάντοτε - δεν μπορώ να συμμεριστώ τη γνώμη του κοινού (και φίλων) που δηλώνουν ότι διασκέδασαν αφάνταστα.
Χαριτωμένο λοιπόν και σχετικά διασκεδαστικό μέσα στην ευκολία και την αφέλειά του, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Το "προσπέρασα" σε ελάχιστο χρόνο.