"ELVIS" ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

 

Ο Baz Luhrmann σχεδόν πάντοτε ειδικευόταν στη σχέση μουσικής και φιλμ, ακόμα κι όταν γύριζε ιστορίες για το Μουλέν Ρουζ (το έκανε μιούζικαλ). Πιστός λοιπόν στην "παράδοση" αναλαμβάνει το 2022 να μεταφέρει στην οθόνη τη ζωή του "Elvis" στο ομώνυμο φιλμ. Πρωταγωνιστής ο (προφανώς) ανερχόμενος Austin Butler και ο Τομ Χανκς σε βασικό ρόλο έκπληξη (έκπληξη είναι δηλαδή η πειραγμένη μορφή του).

Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή του Έλβις από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το θάνατό του. Τις επιρροές και το πώς έγινε ο σούπερσταρ Έλβις, την ακμή του και τελικά τα τελευταία δυστυχισμένα χρόνια (εξακολουθούσε να είναι ο "βασιλιάς", αλλά...) Το ενδιαφέρον είναι ότι η 42χρονη μόλις ζωή του παρακολουθείται από τη σκοπιά του μάνατζέρ του, προσώπου εξαιρετικά αμφιλεγόμενου. Αν πιστέψουμε τα όσα βλέπουμε, ο δαιμόνιος - πλην όμως χαμηλών τόνων - αυτός τύπος ταυτόχρονα δημιούργησε τον μύθο του Έλβις, αλλά και κατέστρεψε τον άνθρωπο Έλβις οδηγώντας τον στη δυστυχία, κόβοντας σε πολλές περιπτώσεις τα φτερά του για οικονομικούς και άλλους λόγους. Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε μηχανή παραγωγής πλούτου και για τον ίδιο βέβαια, αλλά κυρίως πολλούς άλλους γύρω απ' αυτόν (εταιρίες, παραγωγούς, μάνατζερ κλπ.)

Βρήκα το φιλμ ενδιαφέρον. Κυρίως μ' άρεσαν το πρώτο και το τελευταίο μέρος: Στο πρώτο φανερώνονται καθαρά οι μουσικές επιρροές του πιτσιρικά, επιρροές που είναι 100% μαύρες, αντίθετα με τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων λευκών παιδιών ή εφήβων που ήθελαν να γίνουν μουσικοί. Καταγράφει επίσης με ανάγλυφο τρόπο την τεράστια σημασία του στο χώρο της μουσικής και μάλιστα χωρίς να είναι τραγουδοποιός / συνθέτης (τραγουδούσε τραγούδια άλλων συνθετών): Είναι αυτός που κυριολεκτικά "δημιούργησε" το ροκ, με την έννοια ότι επέβαλλε "με το έτσι θέλω" και με σοκαριστικό για την εποχή τρόπο την απόλυτα περιθωριοποιημένη μαύρη μουσική στο πολυπληθές (και πλούσιο φυσικά) λευκό κοινό. Και όχι μόνο καθαρά τη μουσική, αλλά και την εκκεντρική / προκλητική / επαναστατική / διαφορετική (πέστε το όπως θέλετε) εμφάνιση των ροκ σταρ, που συνεχίζεται έως σήμερα, που το ροκ δεν είναι πλέον κυρίαρχο. Δίχως αυτόν δεν θα υπήρχε τίποτα απ' όσα ξέρουμε σήμερα. Στο τελευταίο μέρος έδειξε εξ ίσου καλά νομίζω την παρακμή, την κατρακύλα, τους εθισμούς και την προσωπική δυστυχία του σταρ ως το πρόωρο τέλος. Το περισσότερο προβληματικό για μένα μέρος είναι το μεσαίο, η εποχή της απόλυτης κυριαρχίας, που μου φάνηκε ότι έκανε κοιλιά. Ίσως η εντύπωση αυτή να οφείλεται και στη (μάλλον αχρείαστη) μεγάλη διάρκεια του όλου φιλμ.

Κατά τα άλλα θα απολαύσετε (αν είστε φίλοι φυσικά) πάμπολλα πασίγνωστα τραγούδια του "βασιλιά". Το εντυπωσιακό είναι ότι είναι τραγουδισμένα από τον πρωταγωνιστή, ο οποίος δείχνει ταλέντο και σ' αυτό (δίχως βέβαια να φτάνει τις πρωτότυπες εκτελέσεις με την εκπληκτική φωνή του Έλβις). Θα απολαύσετε επίσης και τη "μεταμόρφωση" του Τομ Χανκς. Τέλος, να το τονίσουμε κι αυτό, ο Luhrmann έχει βάλει νερό στο κρασί του εγκαταλείποντας εδώ το προσφιλές του βιντεοκλιπίστικο, μπαρόκ ύφος με τα δεκάδες αστραπιαία πάνα σε χρόνο dt, σκηνοθετώντας με πιο συγκρατημένο, κλασικό τρόπο. 

Πάντως, παρά την κοιλιά που έλεγα, βρήκα το φιλμ συμπαθητικό. Μέχρι εκεί όμως.

"KING OF THE ANTS": ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΗΧΑΝΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

Τον Stuart Gordon (1947-2020) τον γνωρίσαμε με την πρώτη του ταινία του 1985, το θρυλικό "Re-Animator", μια απίστευτα σπλάτερ, αλλά και αστεία ταυτόχρονα, ελεύθερη μεταφορά ενός διηγήματος του Lovecraft. Δεν ξεπέρασε ποτέ αυτό το πρώτο του φιλμ, ωστόσο γύρισε κάποια ενδιαφέροντα b-movies.

Το 2003 γυρίζει το "King of the Ants" (ελληνικός τίτλος dvd, αφού ποτέ δεν βγήκε στην οθόνη, "Λυσσαλέα Εκδίκηση"). Ένας ανεπάγγελτος νεαρός, που τη βγάζει κακήν κακώς κάνοντας πότε πότε τον ελαιοχρωματιστή, δέχεται να σκοτώσει έναν λογιστή για να πάρει τα λεφτά που δίνουν αυτοί που έχουν συμφέροντα από το θάνατό του. Θα το κάνει, αλλά εκείνοι δεν θα του δώσουν ποτέ την αμοιβή. Θα ξεκινήσει την άγρια εκδίκησή του, αλλά...

Ναι, είναι μια πολύ βίαια ταινία εκδίκησης, αλλά όχι μόνον αυτό. Τα πράγματα θα περιπλακούν (δεν σας αποκαλύπτω το πώς) και δεν θα δούμε μόνο μια σειρά φόνων από τον προδομένο ήρωα, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά κάτι αρκετά πιο σύνθετο. Το άλλο ενδιαφέρον του φιλμ είναι ο ρεαλισμός του (ψυχολογικός εννοώ). Δεν έχουμε μόνο βίαιους φόνους. Ο ήρωας θα πραγματοποιήσει πολύ δύσκολα την αρχική αποστολή του, θα υποφέρει από τύψεις, θα είναι αδέξιος κλπ., φτιάχνοντας έτσι το αληθινό πορτρέτο ενός ανθρώπου κι όχι απλώς μια "μηχανή θανάτου" (όπως έγραψα στον τίτλο και όπως συχνά παρουσιάζονται οι πληρωμένοι δολοφόνοι στα φιλμ). 

Τέλος πάντων ίσως ανακαλύψετε και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Κρατείστε προς το παρόν τη βιαιότητα της ταινίας και το σχετικό ρεαλισμό των καταστάσεων. Συνολικά το βρήκα πιο ενδιαφέρον από ένα b-movie της σειράς.

"ΝΕΡΑΪΔΟ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ: ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ": ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΑΠ' ΟΣΟ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ...

 

Στα τέλη του 19ου αιώνα, με τη βοήθεια κάποιων ψεύτικων φωτογραφιών (πρόδρομοι τόσο των φωτογραφικών εφέ όσο και του πολύ πολύ μεταγενέστερου φώτοσοπ) αναζωπυρώθηκε η πίστη στην ύπαρξη νεράιδων και ξωτικών (το ίδιο έγινε και με την παρουσία εκτοπλάσματος και ψυχών νεκρών σε πνευματιστικές συγκεντρώσεις). Υποτίθεται ότι δύο κοριτσάκια κάπου στη Βρετανία μπορούσαν να δουν τις νεράιδες, αλλά και να τις φωτογραφίσουν. Στα παραπάνω πίστευε μεταξύ άλλων και ο γνωστός συγγραφές του Σέρλοκ Χολμς και άλλων πολλών έργων Arthur Conan Doyle. Το φιλμ "Νεραϊδοϊστορίες: Ένα Αληθινό Παραμύθι" (1997) του βρετανού Charles Sturridge (τηλεοπτικού κυρίως σκηνοθέτη) ασχολείται με το θέμα αυτό, διαθέτοντας μάλιστα στο καστ δύο μεγάλα ονόματα: Τον Πίτερ Ο' Τουλ ως Conan Doyle και τον Χάρβεϊ Καϊτέλ ως Χουντίνι.

Η ταινία κάνει εξ αρχής μια παραδοχή, μπαίνοντας έτσι καθαρά στο χώρο του φανταστικού: Οι νεράιδες όντως υπάρχουν, αλλά μόνο αθώα παιδιά και ελάχιστοι άλλοι μπορούν να τις δουν. Από εκεί και πέρα τα γεγονότα διαθέτουν μια αρκετά ρεαλιστική δομή, καθώς οι Doyle και Houdini πιστεύουν σε όσα λένε τα κοριτσάκια (ο δεύτερος πάντως είναι πιο σκεπτικιστής) και τελικά προσπαθούν να αποκαλύψουν το "θαύμα" στην ανθρωπότητα. 

Είδα την ταινία με μεγαλύτερη απόλαυση απ' όσο περίμενα, καθώς δεν είναι τόσο παιδική όσο φανταζόμουν. Φυσικά υπάρχει ένας ρομαντικός πυρήνας (μόνο οι αγνοί και αθώοι μπορούν να βιώσουν ένα θαύμα), αλλά υπάρχει έντονα και η πεζή, ρεαλιστική πλευρά: το μυστήριο, το θαύμα, θα καταρρεύσει, θα χαθεί, όταν θα μετατραπεί σε πηγή οικονομικής εκμετάλλευσης, όταν ο (νεοσύστατος τότε) καπιταλισμός θα προσπαθήσει να το αφομοιώσει και κυρίως να το πουλήσει, όπως άλλωστε κάνει με τα πάντα. Ακόμα και με την επανάσταση που στόχος της είναι να τον καταστρέψει. Δεν είναι αριστούργημα, το βρήκα όμως ενδιαφέρον (και γλυκό, δίχως όμως να είναι ξενέρωτο, όπως πίστευα και όπως σε παραπέμπει η γλυκερή αφίσα).

ΠΕΡΙΠΟΥ ΦΘΟΝΟΠΩΡΟ

 Επανερχόμαστε!