ΟΙ X-MEN ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΝ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΜΕ

Το έχω πει πολλές φορές: Βαριέμαι τα περισσότερα υπερηρωικά φιλμ και όλα σχεδόν τα αντίστοιχα κόμικς. Υπάρχουν ωστόσο και ορισμένες εξαιρέσεις. Οι Batman του Μπάρτον και του Νόλαν είναι μερικές απ' αυτές. Η σειρά των Χ-Men είναι μια άλλη - όχι τοσο καλή κατά τη γνώμη μου όσο οι "Μπάτμαν", αλλά πάντως μου είναι συμπαθής.
Αφού λοιπόν η εν λόγω ομάδα μεταλλαγμένων έμοιαζε να έχει ολοκληρώσει την παρουσία της στην οθόνη με τα τρία πρώτα φιλμ, το Χόλιγουντ σκέφτηκε - τι πρωτότυπο - να φτιάξει ένα πρίκουελ, τουτέστιν "πώς ξεκίνησαν όλα", όταν ακόμα φτιαχνόταν η υπερομάδα, και έκανε το "Χ-Μen: Η Πρώτη Γενιά" (2011). Μεταφερόμαστε λοιπόν αρχικά στον Β' Παγκόσμιο και στη συνέχεια στο 1962, μπλεκόμαστε ευχάριστα με μια σειρά από ιστορικά γεγονότα... και στο τέλος μαθαίνουμε τι πραγματικά συνέβει με την αμερικανορωσική εμπλοκή στον Κόλπο των Χοίρων και πώς τελικά η ανθρωπότητα γλύτωσε στο τσακ έναν πυρηνικό όλεθρο. Το καλό είναι ότι τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Matthew Vaughn, τον οποίο συμπαθώ ιδιαίτερα με τά το "Kick Ass", και νομίζω ότι τα κατάφερε μια χαρά.
Δίχως να γίνεται ο κακός χαμός στο πανί, δίχως τη βαρετή μετά τα πρώτα 5 λεπτά βιντεοκλιπίστικη οπτική, με βάρος σε διαλόγους και χαρακτήρες, με απόλυτα δικαιολογημένες εναλλαγές "καλών" - "κακών", η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα νομίζω, δίχως βεβαίως να αποτελεί και κανένα σταθμό της 7ης Τέχνης. Απλώς περνάς μια χαρά, αφού γι' αυτό ακριβώς έχεις πάει σε ένα τέτοιο φιλμ, και μάλιστα δίχως να πηγαίνει να σπάσει το κεφάλι σου απ' τη δίωρη βαβούρα όταν φεύγεις. Και επιπλέον υπάρχει, όπως και στα υπόλοιπα της σειράς, το σοβαρό θέμα που υποβόσκει στους X-Men και είναι το σήμα κατατεθέν τους: Αυτό της διαφορετικότητας και της αποδοχής της ή μη από την κοινωνία.
Μ' αυτό το σκεπτικό έχει ιδιαίτερο βάρος ο ρόλος του (μελλοντικού) Μαγκνέτο και η μετατροπή του σε "κακό", με το ενδιαφέρον στοιχείο ότι η μετατροπή αυτή είναι δικαιολογημένη. Πολύ απλά, πολλοί από εμας θα ακολουθούσαμε πιθανόν τον ίδιο ακριβώς δρόμο με τον βασανισμένο αυτόν υπερήρωα και δεν θα είχαμε καν τύψεις. Βρισκόμαστε δηλαδή πολύ μακριά από τον Απόλυτο Κακό που θέλει να καταστρέψει άνευ λόγου τον κόσμο ή κάτι τέτοιο εξ ίσου βαθυστόχαστο. Ε, όλα αυτά, συν την καλή σκηνοθεσία και το σενάριο που κρατά τον θεατή, είναι τα θετικά μιας ταινίας του είδους αυτού. Είπαμε: Όταν βλέπεις τέτοια φιλμ, κάτι τέτοια στοιχεία είναι το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις.
Α, υπάρχει και ένα διαρκές κλείσιμο ματιού και αναφορές στα κόμικς, αλλά αυτές τις πιάνει σε βάθος μόνο ένας φαν των κόμικς αυτών. Επειδή εγώ δεν είμαι, σίγουρα κάτι έχασα που κάποιοι άλλοι κατάλαβαν και διασκέδασαν περισσότερο.

KICK-ASS: ΑΜΦΙΣΒΗΤΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΟΥΠΕΡ-ΗΡΩΕΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ

Κάθε άλλο παρά φανατικός είμαι του σούπερ-ηρωικού είδους. Δεν διαβάζω καθόλου τέτοια κόμικς και τις σχετικές ταινίες τις βλέπω (κάποιες λίγες με ευχαρίστηση μόνο όσο κρατάνε) και μετά λέω: "Α, άλλη μια τέτοια" και μετά τις ξεχνώ. Δεν συνέβει καθόλου το ίδιο με το Kick-Ass (2010) του Matthew Vaughn. Για να είμαι σαφής, το θεωρώ την καλύτερη ταινία του είδους μαζί με τους 3 Batman (τους 2 πρώτους του Μπάρτον και τον τελευταίο του Νόλαν).
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το φιλμ αυτό το απόλαυσα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με κομμένη την ανάσα. Είναι τόσο το πρωτότυπο σενάριο (εξαιρετικά δύσκολο για ένα τόσο κορεσμένο είδος) όσο, κυρίως, και η καταλυτικότατη αμφισβήτηση "εκ των έσω" όλων των στερεοτύπων του είδους αυτού. Κι αυτό - πράγμα ακόμα πιο δύσκολο - δεν γίνεται με τη συνηθισμένη μέθοδο της απλής παρωδίας, που προσπαθεί να βγάλει γέλιο και τίποτα άλλο, αλλά με μία βαθύτερη απομυθοποίηση των κλισέ. Αυτό που είναι ακόμα πιο παράξενο είναι ότι το Kick-Ass ΕΙΝΑΙ ένα σουπερ-ηρωικό φιλμ. Έτσι, από τη μία παρακολουθείς μια εξαιρετικά καλογυρισμένη και ευφάνταστη (επιτέλους) ταινία του είδους και από την άλλη την απόλυτη αμφισβήτησή της. Βλέπεις όλες τις κλασικές υπερβολές (ένας που δέρνει δέκα ας πούμε) και συγχρόνως έναν πρωτοφανή ρεαλισμό που σε προσγειώνει συνεχώς στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα του στιλ "τι θα γινόταν αν στ΄ αλήθεια ένας συνηθισμένος, ψωνισμένος πιτσιρικάς που πάει σχολείο, φόραγε στα καλά καθούμενα ένα κακόγουστο κολάν και, δίχως καμιά υπερδύναμη, το έπαιζε τιμωρός του κακού;" Πώς συμβαίνει αυτή η πρωτοφανής αντίφαση; Δείτε το και θα καταλάβετε.
Βασισμένο στο ομώνυμο κόμικς των Millar / Romita, διατηρεί μεγάλο μέρος τόσο από την σκωπτική, ανατρεπτική ματιά του, όσο και από την βία του. Για τον δεύτερο λόγο άλλωστε (και για άλλα "ακατάλληλα" που περιέχει, κυρίως στο λεξιλόγιο) η ταινία χαρακτηρίστηκε "ακατάλληλη" στην Αμερική, πράγμα που απέβει καταστροφικό για την εισπρακτική της καριέρα (αντίθετα με την πληθώρα καρμπόν παραλλαγών του είδους, που συνήθως σπάνε ταμεία). Και σίγουρα πρόκειται για ένα καθόλου εύπεπτο προϊόν για τους μέσους αμερικάνους που βουλιμικά και δίχως ποτέ να βαριούνται καταναλώνουν τέτοια προϊόντα. Οπότε του βγάζω το καπέλο και για την τόλμη και την "αυτοκαταστροφικότητά" του.
Συγχρόνως η ταινία μου πρόσφερε ένα πλήθος από απολαυστικότατες αναφορές όχι μόνο στην ποπ, αλλά και στην ευρύτερη κουλτούρα (θα θυμηθώ, ας πούμε, αναφορές σε φιλμς όπως το Sunset Blv. του Wilder ή το American Beauty). Κι αυτό αποτελεί άλλο ένα εσωτερικό παιχνίδι μέσα στο ευρύτερο παιχνίδι που προσφέρει συνολικά. Κατά τα άλλα η βία της είναι πραγματικά "ακατάλληλη", πολύ περισσότερο μάλιστα αφού προέρχεται κυρίως από ένα 11χρονο κοριτσάκι (μεταξύ μας στο φιλμ μου φαίνεται πολύ μικρότερο), που σφάζει αδίστακτα και βρίζει σα φορτηγατζής. Καθόλου πολιτικά ορθό λοιπόν, αλλά αυτό είναι και άλλο ένα από τα ρίσκα του.
Τέλος πάντων, παρά τις κλασικές υπερβολές και τις πολλές ιδεολογικές αντιρρήσεις και που μπορεί να έχει κανείς - για ολόκληρο το σουπερ ηρωικό είδος άλλωστε και το καυτό θέμα της αυτοδικίας στην οποία βασίζεται η έννοια του σούπερ ήρωα - εγώ το ευχαριστήθηκα πολύ και, επιτέλους, το βρήκα πολύ έξυπνο για τέτοια ταινία. Εξ άλλου μην ξεχνάμε ότι, όπως ήδη είπα, η αμφισβήτηση όλων των κανόνων και της έννοιας "καλού - κακού" πάει σύννεφο. Και περιέχει και την απόλυτη ατάκα, που αποτελεί νομίζω την ουσία του είδους: Όταν ο ήρωας ερωτεύεται - κάπου στα μισά της ταινίας, ανίθετα με τα όσα συμβαίνουν σε άλλα τέτοια φιλμ - σιχαίνεται την ιδιότητά του και λέει: "Μέχρι τώρα ήμουν μόνος και ήθελα να είμαι σούπερ ήρωας. Τώρα έχω κάποιον να νοιαστώ, οπότε δεν μ' ενδιαφέρει πια κάτι τέτοιο".

ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ "ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ"

Το Stardust ("Αστερόσκονη", 2007) του Matthew Vaughn βασίζεται σε βιβλίο του μεγάλου σεναριογράφου κόμικς και συγγραφέα Νιλ Γκάιμαν, έχει ένα απόλυτα ρομαντικό μήνυμα και διαθέτει μια πλειάδα λαμπρών ηθοποιών (οι οποίοι μάλιστα δείχνουν να το διασκεδάζουν). Κι έχει μάγους κάθε λογής, κακούς βασιλιάδες, πολύτιμα αστέρια που πέφτουν, μονόκερους και όλα όσα χρειάζονται για να κάνουν ένα συμπαθητικό, πλην όμως στερεοτυπικό παραμύθι. Ωστόσο δεν μπορεί να ξεφύγει από το να είναι μια ακόμη fantasy περιπέτεια, δίχως να προσθέτει κάτι σημαντικό στο είδος.
Διαθέτει και μερικές όμορφες σκηνές, όπως αυτές με το ιπτάμενο πλοίο, αρκετό χιούμορ και ίσως και κάποια πρωτοτυπία στο σενάριο. Ωστόσο, λίγο η μεγάλη διάρκεια, λίγο το απόλυτα αναμενόμενο τέλος - ναι, ναι, δεν χρειάζεται να το αναφέρω και να σας τη χαλάσω, είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε -, λίγο τα χιλιοειδωμένα και κάπως ψεύτικα, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, εφφέ, δεν καταφέρνουν τελικά να την απογειώσουν όσο θα χρειαζόταν κι έτσι έπιασα τον εαυτό μου απλώς να περιμένει να τελειώσει το φιλμ.
Οι μεγάλοι ηθοποιοί πάντως, με την αναπάντεχη πολλές φορές παρουσία τους σε δεύτερους ρόλους, κρατάνε κάπως το ενδιαφέρον. Δεν είναι μόνο η πολύ καλή "κακιά" Μισέλ Φάιφερ (αν υπολογίσουμε και το "Hairspray" έχει επιστρέψει μετά από κάμποσα χρόνια με δύο ρόλους κακιάς), είναι και ο Πίτερ Ο'Τουλ, ο Ρούπερτ Έβερετ, η πρωταγωνίστρια Κλερ Ντέινς... Αυτός όμως που είναι πραγματικά όλα τα λεφτά - και βασικός λόγος για να διατηρηθεί κάπως ψηλά στην υπόληψή μου η ταινία - είναι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, σε έναν απίστευτο ρόλο σκληρού καπετάνιου... και κάτι άλλο που δεν θα σας αποκαλύψω. Αν δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε και επιμένουν και τα πιτσιρίκια σας...