FALLEN ANGEL : ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΝΟΥΑΡ

Το 1945 ο Otto Preminger (1905-1986) γυρίζει το "Fallen Angel", ένα νουάρ που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα στάνταρ του περίφημου αυτού είδους. Μοιράζεται βέβαια πολλά στοιχεία μ' αυτό, αλλά και οι διαφορές τους είναι αρκετές. Μάλλον ως ένα είδους υβρίδιου νουάρ και αισθηματικού φιλμ θα το χαρακτήριζα.
Ένας άντρας δίχως φράγκο στην τσέπη πετιέται νύχτα από ένα λεωφορείο σε μια μικρή πόλη στο μέσον του πουθενά, αφού δεν έχει λεφτά να συνεχίσει. Μπαίνει στο πρώτο καφέ - μπαρ - φαγάδικο που βρίσκει μπροστά του, όπου ερωτεύεται την εντυπωσιακή σερβιτόρα, που συγχρόνως είναι και η "εύκολη" (με το αζημείωτο μάλλον) κοπέλα της πόλης, η οποία δείχνει ενδιαφέρον, δίχως όμως να αποβάλλει ολότελα τον κυνισμό της. Της υπόσχεται ότι θα βρει πάσει θυσία λεφτά για να επιστρέψει και να την παντρευτεί και όντως βρίσκει σύντομα... αφού παντρεύεται μια πλούσια και ενάρετη κοπέλα (για τα λεφτά της φυσικά). Θα ακολουθήσει ένας φόνος, η σύζυγος θα αντιληφτεί τις προθέσεις του άντρα της... όμως θα εξακολουθήσει να τον αγαπά και να νοιώθει αφοσιωμένη σ' αυτόν. Η κατάληξη θα είναι κάπως διαφορετική από τα κατάμαυρα τέλη των νουάρ, με έναν περίεργο όμως τρόπο.
Υπάρχει λοιπόν ο μοναχικός αρχικά, σκληρός ήρωας, που δεν είναι όμως ακριβώς ο άνθρωπος της δράσης που ξέρουμε από ανάλογα φιλμ. Υπάρχει η μοιραία γυναίκα, η οποία όμως δεν είναι ακριβώς το "σατανικό θηλυκό" των κλασικών νουάρ, απλώς κυνική. Υπάρχει ένας φόνος για τον οποίο κατηγορείται ο ήρωας, αλλά αυτός συμβαίνει κάπου στη μέση (ίσως και λίγο μετά), οπότε η ταινία δεν περιστρέφεται γύρω από το μυστήριο που δημιουργείται. Γι' αυτό σας είπα αρχικά ότι πρόκειται για μια παράδοξη περίπτωση νουάρ, με αρκετές διαφορές.
Ο Preminger μελετά εδώ και τη σχέση του ήρωα με την ανύποπτη αρχικά σύζυγο, αλλά και διάφορους "περιφερειακούς" χαρακτήρες, κάτοικους της πόλης, όπως τον ιδιοκτήτη του μπαρ, τον αστυνομικό, την αδελφή της συζύγου κλπ. Το σασπένς θα κορυφωθεί προς το τέλος, με τον αγώνα για την αποκάλυψη του δολοφόνου, δεν θα λέγαμε όμως ότι το φιλμ βασίζεται στο διαρκές σασπένς. Ίσως οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων να παίζουν σημαντικότερο ρόλο εδώ. Όσο για τον βασικό χαρακτήρα (ο καλός Ντάνα Άντριους), είναι σαφώς αρνητικός, στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας τουλάχιστον (αυτό βέβαια συμβαίνει και σε άλλα νουάρ). Συγχρόνως ενδιαφέρον έχει και η καταγραφή του μικρόκοσμου της ήσυχης πόλης, με τον επιφανειακό συντηρητισμό και καθωσπρεπισμό και τα πάθη και τις "αμαρτίες" που σιγοβράζουν κάτω από τη φαινομενικά στιλπνή επιφάνεια.
Ωρaία ταινία (κατά τη γνώμη μου πάντοτε), που παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον, η οποία απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι ο Πρέμινγκερ υπήρξε ένας από τους μεγάλους χολιγουντιανούς δημιουργούς. Ίσως σας ξενίσει κάπως με τα αισθηματικά της "παραστρατήματα" αν είστε φανατικός του τυπικού νουάρ, αλλά νομίζω ότι - αν τουλάχιστον είστε προετοιμασμένος γι' αυτό - αξίζει τον κόπο. Δώστε της λοιπόν μια ευκαιρία, κι ας μην είναι από τα γνωστότερα φιλμ του σκηνοθέτη. Και παίζει και η εντυπωσιακή Λίντα Νταρνέλ!