(ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΕΣ) "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΟΧΟ"

 

Τον βρετανό Edgar Wright τον ξέρετε. Είναι αυτός που γύρισε τις πρωτότυπες κωμωδίες "Shaun of the Dead", "Hot Fuzz" και "The World's End" μεταξύ άλλων. Να λοιπόν που το 2021 ξαναχτυπά, με εντελώς διαφορετικό τρόπο ωστόσο: Οι "Ιστορίες του Σόχο" (Last Night in Soho) είναι μια πρωτότυπη ταινία τρόμου, αλλά αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η κάτι παραπάνω από εμφανής σχέση της με μια εποχή και μια μουσική: Το Λονδίνο της περιόδου 1960-1965, που ετοιμαζόταν ολοταχώς να γίνει "swinging" και η μουσική (κυρίως γυναικείες φωνές) της εποχής αυτής, η ποπ δηλαδή της εποχής. Κι όμως η ιστορία διαδραματίζεται στο σήμερα!

Μια αθώα, γλυκιά κοπέλα από την επαρχία, εντελώς κολλημένη με το Λονδίνο της προαναφερθείσας εποχής (μουσική, ρούχα, περιοχές, γενικότερο κλίμα) ζει με τη γιαγιά της (η μητέρα έχει πεθάνει μάλλον άσχημα) και ονειρεύεται να γίνει διάσημη σχεδιάστρια μόδας. Όταν τη δέχονται στη διάσημη σχολή που προτιμά, είναι σα να της κάνουν το μεγαλύτερο δώρο της ζωής της. Φεύγει ενθουσιασμένη για το Λονδίνο των ονείρων της (έστω κι αν βρισκόμαστε πλέον στα μέσα του 21ου αιώνα), αλλά εκεί, παρά το ότι γουστάρει τη σχολή, δεν βρίσκει το Λονδίνο που ονειρεύεται. Σύντομα όλα θα μετατραπούν σε εφιάλτη...

Ακούγεται σαν ρομαντικό παραμύθι. Είναι όμως ταινία τρόμου, το είπαμε, αλλά αποκλείεται να το αντιληφθεί κανείς το πρώτο μισάωρο. Μέχρι τότε θα νομίζει ότι βρίσκεται σε νοσταλγικό μιούζικαλ. Κι επειδή πηγαινοέρχεται μεταξύ φαντασίας (ή μήπως όχι;) και πραγματικότητας έχει όλη την άνεση να αναπλάσει το κλίμα της εποχής εκείνης, με επίκεντρο φυσικά το Σόχο. Χρησιμοποιεί μάλιστα και δύο δόξες του τότε: Τη Νταϊάνα Ριγγ και τον Τέρενς Σταμπ. Και είναι ολόκληρο πλημμυρισμένο στα νέον χρώματα και, κυρίως, στα τραγούδια της εποχής (με το κλασικό Eloise να κυριαρχεί). Ταυτόχρονα επιχειρεί να φέρει κοντά δυο γυναίκες διαφορετικής εποχής, να ενώσει αν θέλετε, δύο εποχές και να καταγγείλει τις σκοτεινές πτυχές (είναι πολλές, πιστέψτε με) του μυθοποιημένου Λονδίνου των 60ς. Και, βέβαια, να μιλήσει για όνειρα που συντρίβονται. Και τότε και τώρα.

Μου άρεσε και για προσωπικούς / υποκειμενικούς λόγους : μου αρέσουν, δίχως να τα έχω ζήσει στην εποχή τους, τα τραγούδια αυτά και η ατμόσφαιρα του τότε και, επί πλέον, εκτιμώ την πρωτοτυπία του όλου εγχειρήματος (νοσταλγική, 60ς ταινία τρόμου!) Ναι, ίσως κάποια σημεία είναι απλοϊκά, κοινότοπα, ίσως κάπως "άγαρμπα" ή υπερβολικά ή επαναλαμβανόμενα, αλλά, ξαναλέω, μου άρεσε συνολικά. Το χρώμα, το κέφι, η ατμόσφαιρα, η μουσική.