ΠΟΠ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΣΙΑΣ ΣΤΟ "ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΗΜΕΝΙΑΣ ΛΙΜΝΗΣ"

Ο David Robert Mitchell είχε κάνει το 2014 το ενδιαφέρον φιλμ τρόμου "Σε Ακολουθεί". Το 2018 επανέρχεται με το φιλόδοξο "Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης" (Under the Silver Lake), με ελκυστικό concept, αλλά, κατά τη γνώμη μου, και κάποια προβλήματα.
Ένας τριαντάρης δεν κάνει τίποτα στη ζωή του. Αράζει στο διαμέρισμά του, χαζεύει τους γείτονες (τις γειτόνισες μάλλον) ως άλλος "Σιωπηλός Μάρτυρας" και περιφέρεται εδώ κι εκεί, αδιαφορώντας για τα οικονομικά του προβλήματα. Κάποια στιγμή "κολλάει" με μια όμορφη κοπέλα που κολυμπά στην κοινόχρηστη πισίνα, την επισκέπτεται στο διαμέρισμά της, κάτι πάει να γίνει ανάμεσά τους, την επόμενη όμως μέρα εκείνη εξαφανίζεται. Όλο το υπόλοιπο φιλμ είναι μια αληθινή οδύσσεια του ήρωα, που την ψάχνει εμμονικά και θα εισχωρήσει στις πιο απίθανες γωνιές και στις πιο παρανοϊκές "παρέες" του Λος Άντζελες.
Τα πάντα κρύβουν ανείπωτα μυστικά. Αόρατες δυνάμεις κινούν τα νήματα. Τα μυστήρια βρίσκονται πίσω από κάθε γωνιά, δίπλα μας. Η πόλη δεν είναι αυτό που δείχνει, είναι κάτι που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, κρύβει μυστικά. Αυτό μας λέει εδώ ο δημιουργός, ο οποίος, συνειδητά και συχνά με χιούμορ, μπερδεύει σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι την ποπ κουλτούρα (μουσική, κόμικς, σινεμά κλπ.), τους αστικούς μύθους, τις θεωρίες συνωμοσίας, τα κρυμένα σε ευτελή αντικείμενα μηνύματα, τα ναρκωτικά και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Trendy παρέες, μυστηριώδεις ζάπλουτοι κληρονόμοι, μυστικές σέχτες, χίπι απομεινάρια, μυστήριοι καλλιτέχνες κάθε είδους, πάρτι, παράξενοι άστεγοι, νουάρ στοιχεία, όλα συνυπάρχουν και μπερδεύονται στην "καρδιά" όλου αυτού του κλίματος, το Λος Άντζελες με το μυθικό Χόλιγουντ δίπλα του.
Φυσικά η επιρροή είναι πάνω απ' όλα αυτή του Ντέιβιντα Λιντς. Ονειρικό κλίμα, ένα ταξίδι σαν κατάβαση σε εφιάλτη ή σαν κακό τριπ, ενίοτε όμως και με χιούμορ, παιχνίδι με την ποπ κουλτούρα και τη ρηχότητά της, η οποία ωστόσο μπορεί να δημιουργεί όνειρα, αναζήτηση της ουσίας της πόλης (του Λος Άντζελες, αλλά και της κάθε μεγαλούπολης) και αρκετά σημεία να παραμένουν συνειδητά σκοτεινά.
Είπαμε: Η πρόθεση είναι ενδιαφέρουσα. Ωστόσο το όλο αποτέλεσμα κάπως με κούρασε. Ίσως η μεγάλη διάρκεια, ίσως οι ατέλειωτες αποκαλύψεις, περιπλανήσεις και υπονοούμενα που ποτέ δεν ξεκαθαρίζονται απόλυτα, ίσως ο συνδυασμός όλων αυτών, να είναι τελικά κάπως υπερβολικός. Δεν ενθουσιάστηκα λοιπόν, αλλά το θεωρώ κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον , το οποίο, με το χρόνο, θα μπορούσε ακόμα και να γίνει cult. Ο δε Μίτσελ, ως δημιουργός, υπόσχεται πολλά.

ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ (ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;)

Η ταινία "Σε Ακολουθεί" (It Follows) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους του David Robert Mitchell και γυρίστηκε το 2014. Πρόκειται για ταινία τρόμου, με κάποιες ιδιορυθμίες.
Στην πρώτη κιόλας σκηνή μια νεαρή κοπέλα μοιάζει να ακολουθείται από μία οντότητα, με ανθρώπινη ωστόσο μορφή. Σύντομα ο θάνατός της είναι γεγονός. Στη συνέχεια μια 19χρονη κοπέλα κάνει έρωτα με τον καινούριο της φίλο στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Μετά εκείνος θα της ανακοινώσει ότι της έχει μεταδώσει το "κακό": Μια οντότητα (όχι ακριβώς με την ίδια μορφή με την προηγούμενη) θα αρχίσει να την ακολουθεί αργά, με σκοπό να τη σκοτώσει. Εκτός αν... Η κοπέλα και οι φίλοι της πασχίζουν απεγνωσμένα να βρουν τρόπο να γλιτώσουν από τον εφιάλτη.
Πρόκειται για ένα αληθινό low budget, γυρισμένο από το τίποτα. Όχι, μην περιμένετε εντυπωσιακά εφέ, διαρκή "μπου" και άλλα τέτοια που μας έχουν μπουχτίσει στις εφετζίδικες παραγωγές τρόμου της εποχής μας. Εδώ όλα είναι χαμηλότονα και γι' αυτό πιο υποβλητικά. Το σημαντικότερο για μένα είναι η εξαιρετική ιδέα: Ένας εφιάλτης τον οποίο, πολύ απλά, δεν μπορείς να αποφύγεις με τίποτα. Η σχετικά συνηθισμένη μορφή του και η αργή κίνηση, σε συνδυσμό μ' αυτό το φριχτό "για πάντα" είναι που  γεννούν αληθινό και βαθύ τρόμο, κατά τη γνώμη μου πολύ πιο βαθύ από τις "γκαγκάν" παραγωγές που προαναφέραμε.
Παράλληλα η ταινία παίζει με τους φόβους για το σεξ (νομίζω ότι το σεξ έχει πάντα κάποια σχέση με το φόβο και μάλιστα σε πολύ νεαρές ηλικίες, εδώ πολύ λίγο μετά την εφηβεία). Μπορεί να ειδωθεί και σαν μεταφορά του AIDS και άλλων υπαρκτών εφιαλτων του σύγχρονου κόσμου. Μπορεί και να θεωρηθεί σαν μια παραβολή της ενηλικίωσης και των ευθυνών που αναλαμβάνει από εκείμκαι πέρα το άτομο. Μπορεί... κι άλλα "μπορεί" αν θέλετε και ψάξετε.
Σίγουρα λοιπόν πρόκειται για ευχάριστη έκπληξη σε ένα, φοβάμαι, κορεσμένο είδος, από την άλλη πάντως δεν συμμερίζομαι και τον φοβερό ενθουσιασμό πολλών κριτικών γα την ταινία. Προσωπικά νομίζω ότι τα κείμενα γι' αυτήν την υπερεκτιμούν.