ΑΣΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ "ΓΟΡΓΟΝΕΣ"

Ο Richard Benjamin υπήρξε ένας μάλλον μέτριος σκηνοθέτης των 80ς και 90ς κυρίως. Ωστόσο το 1990 κάνει μια πολύ συμπαθητική κομεντί, τις "Γοργόνες" (Mermaids), με ένα δυνατό καστ που περιλαμβάνει τη Σερ, τον Μπομπ Χόσκινς, τη Γουινόνα Ράιντερ και την απολαυστικότατη 10χρονη τότε Κριστίνα Ρίτσι.
Μια "κακιά" μητέρα (η Σερ), που κυρίως ενδιαφέρεται για τον εαυτό της και τους άντρες, περιφέρει τις δύο εξώγαμες κόρες της από πόλη σε πόλη, προσπαθώντας διαρκώς να αποφεύγει τα κάθε λογής μπλεξίματα. Όταν φτάσει σε μια ακόμη πόλη θα τα φτιάξει με μεσήλικα συμπαθή τύπο ενώ οι κόρες θα μπλέξουν σε διάφορες, αισθηματικές και μη, περιπέτειες...
Ναι, ακούγεται λίγο χαζό. Ωστόσο νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις πιο συμπαθητικές και διασκεδαστικές ταινίες του σφοδρά κακοποιημένου είδους των κομεντί. Και, όπως συμβαίνει συχνά μ' αυτά τα φιλμ, υπάρχουν και αρκετές πινελιές δράματος. Σύντομα θα καταλάβουμε ότι η "έξω καρδιά" Σερ κατά βάθος είναι κακή μητέρα και οι εκκεντρικές κόρες δεν είναι παρά θύματα της κατάστασης. Φυσικά η ταινία συνηγορεί υπέρ της "σταθερότητας" και της "θαλπωρής" της οικογένειας κι αυτό ίσως σας ξενερώνει. Ωστόσο βλέπεται με τόσο feel good διάθεση (παρά το δραματικό στοιχείο που σας έλεγα) και είναι τόσο αστεία ή/και γλυκιά κάποια σημεία της, που ξεχνάμε τα κάθε λογής διδάγματα και το απολαμβάνουμε (εγώ δηλαδή, μην λαμβάνετε υπ' όψιν τον πληθυντικό). Κι είναι από τις σπανιότατες περιπτώσεις που γέλασα αληθινά με την εξαιρετικά αβίαστη performance της μικρής Ρίτσι. Τη γοητευτική ατμόσφαιρα συμπληρώνει το ότι η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές των 60ς (υπάρχει και η μέρα της δολοφονίας του Κένεντι) και, με αφορμή αυτό, ακούγεται ένα θαυμάσιο σάουντρακ.
Συμμερίζομαι κι εγώ τους φόβους σας για τις κομεντί. Απόλυτα. Μακάρι όμως όλες να ήταν τόσο ευχάριστες. Δυστυχώς δεν...