"ΟΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΟΙ ΑΕΤΟΙ"... ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ...

Το 1968 οι ταινίες δράσης ήταν, φοβάμαι, ακόμα πιο αφελείς από τις τωρινές. Αν κρίνω τουλάχιστον από την γνωστή πολεμική περιπέτεια "Όπου Τολμούν οι Αετοί", που γύρισε τότε ο Brian Hutton (1935-1914), αρχικά ηθοποιός, μετά παραγωγικός σκηνοθέτης μεταξύ 1965-1973 και σχεδόν εξαφανισμένος στη συνέχεια. Στους "Αετούς" πάντως πρωταγωνιστούν οι Ρίτσαρντ Μπάρτον και Κλιντ Ίστγουντ.
Μια ομάδα βρετανών κομάντος πέφτουν με αλεξίπτωτα σε (χιονισμένο) γερμανικό έδαφος. Σκοπός τους να μπουν σε απόρθητο οχυρό όπου κρατείται αιχμάλωτος αμερικανός στρατηγός, ο οποίος ξέρει τα πάντα για τη μέρα και τον τόπο της Απόβασης. Αν αυτός μιλήσει ο πόλεμος χάνεται. Πρέπει λοιπόν να τον απελευθερώσουν πάσει θυσία. Όταν ένας από την ομάδα σκοτώνεται στην πτώση με περίεργο τρόπο, ο επικεφαλής της Σμιθ (ο Μπάρτον δηλαδή) υποψιάζεται ότι υπάρχει προδότης ανάμεσά τους. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή: Στην ίδια τη φύση της παράτολμης αποστολής τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται αρχικά...
Νομίζω ότι μάλλον θα γελάσετε με τα όσα συμβαίνουν στην ταινία. Όπου η ηρωική ομάδα μπουκάρει με απίθανους τρόπους στο φρούριο (έχουν ντυθεί ναζί φυσικά) και τα κάνουν όλα λίμπα. Τι λέω; Παρά λίγο να κερδίσουν τον πόλεμο μόνοι τους (αν δεν το έχουν κάνει ήδη, με τη σημασία που έχει η αποστολή αυτή). Οι σεναριακές ανατροπές από ένα σημείο και μετά έρχονται με καταιγιστικό ρυθμό, οι διπλοί, τριπλοί και δεν συμμαζεύεται πράκτορες φυτρώνουν σαν μανιτάρια, ο ηρωισμός περισσεύει, αλλά κυρίως η δαιμονική ευφυία του Μπάρτον, ο οποίος δεν κολώνει μπροστά σε τίποτα, όσο δύσκολες και να' ναι οι καταστάσεις . Τα πάντα χτυπάνε κόκκινο σε απιθανότητα. Πιο αστείες όμως είναι οι πάμπολλες μάχες: Πρόκειται για τον ορισμό του απίθανου: Εκεί όπου δυο-τρεις τύποι κατατροπώνουν ολόκληρες γερμανικές μονάδες. Όπου οι γερμανοί πυροβολούν όλοι μαζί, αλλά ποτέ δεν πετυχαίνουν κανέναν από τους ήρωες, ενώ αυτοί (ο Κλιντ κυρίως) βρίσκουν στόχο με κάθε σφαίρα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Όπου οι δυναμίτες της συμμαχικής ομάδας (αλήθεια, πόσους είχαν πια;) λειτουργούν άψογα καθώς εκρήγνυνται πάντοτε την κατάλληλη στιγμή, βρίσκοντας τον σωστό στόχο (οι "καλοί" μόλις έχουν προλάβει να φύγουν). Αφείστε που οι ήρωές μαςκολυμπούν σε παγωμένο ποτάμι χειμωνιάτικα και μετά απλώς σκουπίζονται και συνεχίζουν κανονικά...
Δεν ξέρω, από ένα σημείο και πέρα το φιλμ, εκτός του ότι με κούρασε (διαρκεί και 158 λεπτά), μου έβγαζε (ακούσια φυσικά) και γέλιο. Τι να σας πω. Δεν το έχω προφανώς με τις τόσο ηρωικές πολεμικές περιπέτειες. Πάντως εδώ έχουμε έναν σαφή πρόδρομο των ποικίλων action movies που κυριολεκτικά κατέκλυσαν τις οθόνες τα επόμενα χρόνια (εκ Χόλιγουντ προερχόμενες φυσικά).
Η ταινία ήταν επιτυχία στην εποχή της και η βαθμολογία στο IMDB παραμένει υψηλή. ΟΚ. Εγώ πάντως δεν θα πάρω...
ΥΓ: Ο Χάτον γύρισε λίγο μετά την πολεμική σάτιρα "Οι Ήρωες του Κέλυ", που προσωπικά μου άρεσε πολύ περισσότερο (αν και είχε κι αυτή το βαρυφόρτωμα των "Αετών").

ΟΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ "ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΚΕΛΥ"

Το "Kelly's Heroes"  ("Ήρωες με Βρώμικα Χέρια" στην Ελλάδα) γυρίζεται από τον BrianHutton (1935-2014) το 1970, την ίδια χρονιά δηλαδή που γυρίζεται και το "M.A.S.H." του Όλτμαν. Καθόλου τυχαίο. Ταινίες σαν αυτές δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αν δεν είχε προηγηθεί (το πνεύμα της συνεχιζόταν ουσιαστικά) η δεκαετία του 60, κατά την οποία αμφισβητήθηκαν τα πάντα. Και πρώτα απ' όλα ο πόλεμος και οι κάθε λογής στρατιωτικές "αρετές".
Κάπου στη Γαλλία, ενώ μαίνονται οι μάχες του Β' παγκόσμιου πόλεμου, ένας αμερικανός στρατιώτης μαθαίνει ότι στην τράπεζα μικρής πόλης (η οποία όμως βρίσκεται πίσω από τις γερμανικές γραμμές, άρα υπό τον έλεγχο των ναζί), βρίσκεται κρυμένος ολόκληρος θησαυρός εκατομμυρίων σε ράβδους χρυσού. Αμέσως καταστρώνει ένα παράτολμο σχέδιο, το εκμυστηρεύεται σε έμπιστους άνδρες της μονάδας του και όλοι μαζί ξεκινούν ολόκληρες μάχες και εικονικά σχέδια επίθεσης μόνο και μόνο για να βρεθούν στην εν λόγω πόλη. Όσο όμως οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται, τόσο περισσότεροι αμερικάνοι στρατιώτες μαθαίνουν τι ακριβώς παίζεται - και φυσικά όλο και περισσότεροι προθυμοποιούνται να μπουν στο κόλπο.
Από τις χαρακτηριστικότερες πολεμικές ταινίες, διαφέρει ριζικά από άλλες του είδους χάρη στο σαρδόνιο χιούμορ της και την απόλυτα μηδενιστική και αντιηρωική της αντίληψη. Σε μια πλήρη αντιστροφή των μέχρι τότε ισχυουσών αξιών (στα φιλμ εννοώ), όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες έχουν γραμμένη εκεί που φαντάζεστε κάθε μορφή ηρωισμού, δόξας, πατρίδας και άλλων τέτοιων και νοιάζονται μόνο για το χρήμα. Μόνο γι' αυτό άλλωστε είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τη ζωή τους και όχι για οποιαδήποτε "αξία". Και όπως αποδεικνύεται προς το τέλος, και οι γερμανοί δεν είναι πολύ διαφορετικοί...
Απόλυτα κυνικό στη λογική του φιλμ, με δυνατό καστ  (Κλιντ Ίστγουντ, Τέλι Σαβάλας, Ντόναλντ Σάντερλαντ) ικανοποιεί τόσο τους φίλους των πολεμικών ταινιών όσο και αυτούς της κωμωδίας, και, μεταξύ άλλων, παρωδεί και κινηματογραφικά είδη όπως το σπαγγέτι γουέστερν σε μια απολαυστική σκηνή προς το τέλος. Στο μεταξύ, αποδεικνύοντας τις σατιρικές του προθέσεις παρά την άψογη πολεμική δομή, διαθέτει και τον εκπληκτικά (και συνειδητά φυσικά) αναχρονιστικό χαρακτήρα του Σάντερλαντ (όλα τα λεφτά), ο οποίος, βγαλμένος κατ' ευθείαν από τα 60ς, θα ήταν αδιανόητο να υπάρχει τον πόλεμο του 40. Η αδιαφορία για κάθε αληθοφάνεια είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από σαφής, παρά το ότι τα σχέδια και οι πολεμικές σκηνές είναι απόλυτα μελετημένες.
Όπως καταλάβατε, το απόλαυσα.