ΜΙΣΗΤΟΙ (ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΙ) ΟΚΤΩ

Η ταινία είναι σχεδόν τρίωρη και όλοι με διαβεβαίωναν ότι, εκτός του γεγονότος ότι διαδραματίζεται μέσα σε μια ξύλινη καλύβα, πάνω από τη μισή διάρκειά της αφιερώνεται σε διαρκές μπλα - μπλα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτή τη φορά ο Quentin Tarantino το παράκανε και ότι μάλλον δεν θέλω να τη δω. Τελικά "υπέκυψα" και, ανίθετα με τις ισχνές προσδοκίες μου, βρήκα τους "Μισητούς Οκτώ" του 2015 αν μη τι άλλο απολαυστικότατους.
Στην μετεμφυλιακή, βίαιη Αμερική, μια άμαξα με 4 επιβάτες φτάνει, μετά από περιπέτειες, σε μια μεγάλη καλύβα - καταφύγιο από τη χιονοθύελα και μαζί και κατάστημα και μπαρ και εστιατόριο. Εκεί βρίσκονται άλλοι 4 άντρες. Μερικοί γνωρίζονται μεταξύ τους, άλλοι έχουν ακουστά ο ένας τον άλλον, όλοι πάντως με κάποιον τρόπο συνδέονται. Υπάρχουν κυνηγοί επικηρυγμένων και επικηρυγμένες γυναίκες, πρώην αξιωματικοί Βαρείων και Νοτίων, δήμιοι, μοναχικοί τύποι, μελλοντικοί σερίφηδες και διάφορα άλλα "λουλούδια". Όλοι όμως μοιάζουν να λένε τη μισή αλήθεια, όλοι έχουν κρυμμένα μυστικά. Κι όταν η βία ξεσπά ανεξέλεγκτη, οι ανατροπές συνεχίζονται.
Ναι, οι ήρωες μιλάνε πολύ, όμως η φοβερή αφηγηματική ικανότητα του Ταραντίνο με έκανε να παρακολουθήσω το φιλμ απνευστί. Λογικό, αφού διαθέτει σε ισορροπημένες δόσεις πινελιές χιούμορ, φυσικά μαύρου κυρίως, πανέξυπνη αφήγηση με πισωγυρίσματα στο χρόνο και συνεχείς ανατροπές ώσπου να συμπληρωθεί το παζλ. Αφιέρωμα βεβαίως στο γουέστερν, στο σπαγγέτι κυρίως (αφού ακόμα και μουσική του πάντοτε υπέροχου Ένιο Μορικόνε διαθέτει) και με πολλές άλλες σινεφίλ αναφορές όπως πάντα, έξυπνοι διάλογοι και, προειδοποιώ, άγρια βία που φτάνει τα όρια του σπλάτερ, είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την ταινία. Η οποία, εκτός από γουέστερν, μετατρέπεται με πρωτοφανή άνεση σε α λα Άγκαθα Κρίστι αστυνομικό (ποιος το έκανε;), σε σπλάτερ και, όπως στο "Django", δεν παραλείπει να είναι γεμάτο με αντιρατσιστικά στοιχεία, που φτάνουν ωστόσο ως την σαδιστική εκδίκηση μαύρων προς λευκούς. Πέραν αυτών και οι οκτώ είναι όντως τόσο "μισητοί", τόσο καθάρματα, με εντελώς διαφορετικό τρόπο και στιλ ο καθένας, που, τελικά, αναρωτιέσαι για τις βρώμικες και αιματοβαμμένες ρίζες των ίδιων των ΗΠΑ.
Για την γραφική  βία προειδοποίησα. Από εκεί και πέρα απόλαυσα την ταινία, που δεν με άφησε να βαρεθώ, και έβγαλα το καπέλο (εκεί που δεν το περίμενα) στην σινεφίλ αφηγηματική δεινότητα του Ταραντίνο.