ΠΕΡΙ ΔΙΑΜΑΝΤΙΩΝ ΚΑΙ ΨΑΡΙΩΝ ΜΕ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΟΝΟΜΑ

Ο Charles Crichton (1910-1999) υπήρξε μεταξύ 1945-1965 ένας κλασικός βρετανός σκηνοθέτης, εξειδικευμένος στο είδος της αστυνομικής, μαύρης ενίοτε, κωμωδίας, είδος που οι Άγγλοι ήξεραν πάντοτε να κάνουν θαυμάσια. Στη συνέχεια έκανε κυρίως τηλεόραση. Το 1988 όμως γυρίζει την τελευταία του ταινία, που σίγουρα είναι μία από τις καλύτερές του, το A Fish Called Wanda ("Ένα Ψάρι που το έλεγαν Γουάντα"). Το 1988 οι Monty Python είχαν πια διαλυθεί, αλλά τα διάφορα μέλη τους συνεργάζονταν πάντοτε σε ποικίλους συνδυασμούς και σε διάφορα projects. Στην ταινία που μας ενδιαφέρει δύο απ' αυτούς έχουν βάλει για τα καλά το χεράκι τους: Ο Τζον Κλιζ, εκτός από πρωταγωνιστής, έχει γράψει το έξυπνο σενάριο και έχει συσκηνοθετήσει το φιλμ (αν και το τελευταίο δεν αναγράφεται στα credits), ενώ έναν βασικό ρόλο παίζει και ο Μάικλ Πάλιν.
Η ταινία είναι μια κατάμαυρη και εξαιρετικά αστεία αστυνομική κωμωδία, στην οποία εμπλέκονται μια ληστεία διαμαντιών, ένας σεξουαλικά καταπιεσμένος νομικός, ένας σχεδόν φασίστας και εμφανώς ηλίθιος εκτελεστής, ένας κεκές κακοποιός, ένα ψάρι με το γνωστό όνομα, μια σέξι γυναίκα που ερεθίζεται όταν ακούει... ξένες γλώσσες και πολλά άλλα, που συντελούν στην αναμφισβήτητη απόλαυσή μας.
Εκτός από το μαύρο χιούμορ (τα σκυλάκια που σκοτώνονται, τα ψάρια που τρώει ο Κλάιν κλπ.), το φιλμ χαρακτηρίζεται και από ένα απόλυτα μη πολιτικά ορθό χιούμορ (π.χ. "ρατσιστικές" εκφράσεις εναντίον των βρετανών, αλλά και των αμερικάνων) και από μια έξυπνη αστυνομική ίντριγκα με σασπένς, ανατροπές, κυνηγητά και άλλα σχετικά. Πάνω απ' όλα όμως ξεχωρίζει για τους ευρηματικούς, σπαρταριστούς χαρακτήρες που έχει επινοήσει, όπως ο κεκές και φιλόζωος κακοποιός Μάικλ Πάλιν, ο πάντοτε ξεκαρδιστικός δικηγόρος Τζον Κλιζ και, πάνω απ' όλους κατά τη γνώμη μου, ο οξύθυμος αδίστακτος εκτελεστής Κέβιν Κλάιν, που διαβάζει Νίτσε, βρίσκεται ιδεολογικά πολύ κοντά στο φασισμό, αλλά διαθέτει IQ ραδικιού. Έτσι οι αστείες φάσεις, που κυρίως στηρίζονται σε καταστάσεις και όχι τόσο σε γκαγκς, διαδέχονται η μία την άλλη δίχως σταματημό. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι σε ορισμένα σημεία (προς το τέλος κυρίως) το χιούμορ πλησιάζει αυτό των κινουμένων σχεδίων, με χαρακτήρες που μπορεί να παθαίνουν τα μύρια όσα, αλλά δεν πεθαίνουν. Ίσως αυτό να είναι μια σουρεαλιστική πινελιά που κρατά από το αναρχικό πνεύμα των Monty Python.
Οι άγγλοι είχαν πάντοτε μεγάλη παράδοση στο είδος. Και, παρά τις αντιπάθειες που μπορεί κανείς να τρέφει γι' αυτούς, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πάντοτε διέθεταν εκπληκτικό χιούμορ, το οποίο γίνεται ακόμα καλύτερο χάρη στην άνεσή τους να αυτοσαρκάζονται άνευ ορίων. Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά είναι που κάνουν τη "Γουάντα" μια από τις πιο ευχάριστες ταινίες των πολλών τελευταίων χρόνων, που νομίζω ότι δεν έχει χάσει τίποτα από τη γοητεία της. Διορθώστε με αν ξεχνώ κάτι, νομίζω όμως ότι είναι και η τελευταία μεγάλη ταινία τους είδους που περιγράψαμε.