"Ο ΔΙΕΡΜΗΝΕΑΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

"Ο Διερμηνέας" είναι μια τσέχικη ταινία του 2018 του Martin Sulik, με το "έξτρα" ότι έναν από τους δύο βασικούς ρόλους ερμηνεύει ο 80χρονος περίφημος σκηνοθέτης της "τσέχικης άνοιξης" των 60ς Jiri Menzel.
Ο οποίος είναι ένας σύγχρονος γηραιός εβραίος, ο οποίος, αναζητώντας τα ίχνη ενός ναζί που είχε εκτελέσει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης τους γονεις του, δέχεται να συνοδεύσει ως διερμηνέας (αυτό είναι το επάγγελμά του) τον γερμανό (προφανώς) γιο του ναζί στη Σλοβακία. Ο πρώτος έχει στόχο να εκδικηθεί τον ναζί (αν ζει ακόμα), ο δεύτερος να κάνει ένα ταξίδι αυτογνωσίας, προσπαθώντας να μάθει τι ακριβώς υπήρξε ο πατέρας του.
Κλασικό road movie, που διατηρεί τις σταθερές του είδοςυ: Δύο αταίριαστοι, εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες που αναγκάζονται να συνυπάρξουν για ένα διάστημα, με όλες τις συνέπειες (συχνά κωμικές) που συνεπάγεται κάτι τέτοιο - και η υποχρεωτική προσέγγιση και αλληλοκατανόηση (;) που υποτίθεται ότι πρέπει να επέρθει σιγά - σιγά. Όντως το φιλμ διαθέτει τις κωμικές πινελιες του, συχνά όμως γίνεται απόλυτα δραματικό καθώς ένα εφιαλτικό παρελθόν, αυτό της εποχής του ναζισμού, αποκαλύπτεται σιγά - σιγά μπροστά τους.
Η ταινία είναι κατά τη γνώμη μου καλή, δίχως όμως να γίνεται ακριβώς συγκλονιστική. Παραμένει πάντοτε χαμηλότονη και δεν διαθέτει ιδιαίτερο σασπένς. Συμπαθητική λοιπόν, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Το κακό και τρομακτικό όμως είναι ότι τέτοιες προφανείς "ασκήσεις μνήμης" περί ναζί, στρατοπέδων και όσων άλλων φρικιαστικών έκρυβε το χειρότερο ιστορικά γεγονός του 20ού αιώνα, είναι ότι στην εποχή μας έχει πάψει να είναι προφανές. Έτσι, κοκκινίζοντας, οφείλουμε να πούμε ότι τέτοιες ταινίες, που απλώς υπενθυμίζουν τα αυτονόητα και, κατά τα άλλα, είναι απλώς συμπαθητικές (ξαναλέω: δεν την βρήκα κακή), έχουν φτάσει να θεωρούνται απαραίτητες και ίσως ακόμα και πολύτιμες σε μια εποχή όπου ο φασισμός δείχνει να κουνιέται επικίνδυνα στο βόθρο όπου βρίσκεται. Εξ άλλου και ο ίδιος ο γιος του ναζί, που είναι γύρω στα 60 και δεν είναι ναζί, μοιάζει να γνωρίζει πολύ λίγα για τον παλιό εφιάλτη...