ΝΑΥΤΕΣ, ΕΡΩΤΕΣ, ΧΟΡΟΙ ΚΑΙ... "ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ"

Ο Φρανκ Σινάτρα και ο Τζιν Κέλι είναι δύο παρασημοφορεμένοι ναύτες, που μετά απο καιρό πιάνουν λιμάνι στο Λος Άντζελες και παίρνουν άδεια για 3-4 μέρες. Και, φυσικά, θέλουν σαν τρελοί να ξεσαλώσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Διαφορετικοί χαρακτήρες, ντροπαλός ο ένας, "γκόμενος" (και παραμυθάς) ο άλλος, θα πέσουν πάνω στη νεαρή και όμορφη θεία ενός πιτσιρικά που... θέλει να καταταγεί στο ναυτικό (ο πιτσρικάς, όχι η θεία) και το γαϊτανάκι από φλερτ, έρωτες, παρεξηγήσεις και κάποιο (αισθηματικής φύσης) σασπένς αρχίζει. Και, φυσικά και πάλι, μια σειρά από τραγούδια και χορευτικά νούμερα. Όλα αυτά, σημειωτέον, γίνονται κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στις ταινίες του είδους ο πόλεμος δεν είναι παρά κάτι απόμακρο και στη ξηρά όλα πάνε σα να μη συμβαίνει τίποτα εκεί έξω...
Προφανώς μιλάμε για το μιούζικαλ του George Sidney (1916-2002) "Βίρα τις Άγκυρες" (Anchors Aweigh) του 1945. Ενός από τα διάσημα και αρκετά καλά του είδους. Γνωρίζω φυσικά τις αντιρρήσεις σας. Πολλοί απο εσάς απεχθάνεστε τα χολιγουντιανά μιούζικαλ. Όντως πρόκειται για ενα είδος - μάλλον νεκρό σήμερα - με σπάνιες καλές αναβιώσεις - που κάποτε ήκμασε, στις μέρες μας όμως δεν έχει και πολλούς οπαδούς. Το κατανοώ. Ωστόσο ο παλιός, αφελής αυτός τρόπος κινηματογραφικής διασκέδασης (και μόνο) ασκεί πάνω μου μια γοητεία και βλέπω παλιά μιούζικαλ με ευχαρίστηση. Το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό και οποιαδήποτε αντίρρηση κατανοητή και αποδεκτή από την αρχή. Το σίγουρο είναι ότι τα φιλμ αυτά (τα περισσότερα τέλος πάντων) είναι σεναριακά αφελή, οι καταστάσεις είναι προσχηματικές, οι συμπτώσεις και οι απιθανότητες πολλές. Και συνήθως ο κοινωνικός περίγυρος μένει απ' έξω (φιλμ όπως το "West Side Story" ανήκουν στις εξαιρέσεις). Οι ταινίες λοιπόν αυτές βλέπονται (εν γνώσει μας, το τονίζω) μόνο για διασκέδαση, για τα μουσικά και χορευτικά νούμερα, για τα τραγούδια και τα glamorous σκηνικά, για τους σταρ, άντε και για μερικές πετυχημένες κωμικές ατάκες ή καταστάσεις.
Το συγκεκριμένο πάντως, από τα πιο γνωστά, περιέχει μια εντυπωσιακή σκηνή με τον Σινάτρα να τραγουδά με συνοδεία... δεκάδων πιάνων, μερικά εξαιρετικά νούμερα με κλακέτες, όπως αυτό στο πλοίο με τους ναύτες, αλλά κυρίως την περίφημη σκηνή όπου ο Τζιν Κέλι (πάντοτε εξαιρετικός χορευτής) χορεύει με τον... Τζέρι, το ποντίκι της πασίγνωστης σειράς κινουμένων σχεδίων Τομ και Τζέρι. Νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις πρώτες φορές που έχουμε συνδυασμό αληθινού ηθοποιού και κινουμένου σχεδίου, και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο (φυσικά πολύ - πολύ πριν το "Ρότζερ Ράμπιτ").
Γενικά αν είστε φίλος των μιούζικαλ, συνίσταται. Άλλωστε ο Sidney υπήρξε βιρτουόζος του είδους. Αν όχι... προσπεράστε. Όπως και να έχει όμως μη ψάξετε για ίχνη σοβαρότητας ή αληθοφάνειας στις ποικίλες αισθηματικές περιπέτειες των ηρώων. Η ταινία προσφέρεται μόνο για καθαρή κινηματογραφική διασκέδαση.