ΑΣΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ "ΓΟΡΓΟΝΕΣ"

Ο Richard Benjamin υπήρξε ένας μάλλον μέτριος σκηνοθέτης των 80ς και 90ς κυρίως. Ωστόσο το 1990 κάνει μια πολύ συμπαθητική κομεντί, τις "Γοργόνες" (Mermaids), με ένα δυνατό καστ που περιλαμβάνει τη Σερ, τον Μπομπ Χόσκινς, τη Γουινόνα Ράιντερ και την απολαυστικότατη 10χρονη τότε Κριστίνα Ρίτσι.
Μια "κακιά" μητέρα (η Σερ), που κυρίως ενδιαφέρεται για τον εαυτό της και τους άντρες, περιφέρει τις δύο εξώγαμες κόρες της από πόλη σε πόλη, προσπαθώντας διαρκώς να αποφεύγει τα κάθε λογής μπλεξίματα. Όταν φτάσει σε μια ακόμη πόλη θα τα φτιάξει με μεσήλικα συμπαθή τύπο ενώ οι κόρες θα μπλέξουν σε διάφορες, αισθηματικές και μη, περιπέτειες...
Ναι, ακούγεται λίγο χαζό. Ωστόσο νομίζω ότι πρόκειται για μια από τις πιο συμπαθητικές και διασκεδαστικές ταινίες του σφοδρά κακοποιημένου είδους των κομεντί. Και, όπως συμβαίνει συχνά μ' αυτά τα φιλμ, υπάρχουν και αρκετές πινελιές δράματος. Σύντομα θα καταλάβουμε ότι η "έξω καρδιά" Σερ κατά βάθος είναι κακή μητέρα και οι εκκεντρικές κόρες δεν είναι παρά θύματα της κατάστασης. Φυσικά η ταινία συνηγορεί υπέρ της "σταθερότητας" και της "θαλπωρής" της οικογένειας κι αυτό ίσως σας ξενερώνει. Ωστόσο βλέπεται με τόσο feel good διάθεση (παρά το δραματικό στοιχείο που σας έλεγα) και είναι τόσο αστεία ή/και γλυκιά κάποια σημεία της, που ξεχνάμε τα κάθε λογής διδάγματα και το απολαμβάνουμε (εγώ δηλαδή, μην λαμβάνετε υπ' όψιν τον πληθυντικό). Κι είναι από τις σπανιότατες περιπτώσεις που γέλασα αληθινά με την εξαιρετικά αβίαστη performance της μικρής Ρίτσι. Τη γοητευτική ατμόσφαιρα συμπληρώνει το ότι η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές των 60ς (υπάρχει και η μέρα της δολοφονίας του Κένεντι) και, με αφορμή αυτό, ακούγεται ένα θαυμάσιο σάουντρακ.
Συμμερίζομαι κι εγώ τους φόβους σας για τις κομεντί. Απόλυτα. Μακάρι όμως όλες να ήταν τόσο ευχάριστες. Δυστυχώς δεν...

ΙΣΩΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΤΕ ΛΙΓΑΚΙ ΜΕ... "ΔΥΟ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ"

Ούτε ο Richard Benjamin είναι μεγάλος σκηνοθέτης (είναι και ηθοποιός επίσης) ούτε βέβαια και η ταινία του "City Heat" ("Δυο Καθάρματα στην Ίδια Πόλη" στα ελληνικά) του 1984 είναι καμιά σπουδαία ταινία. Απλώς μας δίνει την ευκαιρία να δούμε μαζί τους Κλιντ Ίστγουντ και Μπαρτ Ρέινολντς και... αυτά. Α, και την μόνιμη πρωταγωνίστρια των ταινιών του Μελ Μπρουκς της καλής εποχής Μαντλέν Καν και την πετυχημένη τραγουδίστρια της εποχής Αϊρίν Καρά (τη θυμάστε;)
Στη δεκαετία του 30 (βλέπε τζαζ, στιλάτες εμφανίσεις με καπαρντίνες, αντίστοιχα αυτοκίνητα, ποτό και άγρια θηλυκά), ένας ντετέκτιβ πρώην μπάτσος και ένας σκληροτράχηλος επιθεωρητής, πρώην συνεργάτες και φίλοι, συνεργάζονται (ιδαιτέρως διστακτικά πρέπει να τονίσουμε) για να εξιχνιάσουν τον φόνο ενός γνωστού τους... που βούτηξε στα βαθιά. Στην ιστορία εμπλέκονται δύο μεγαλογκάνγκστερ, μια καυτή γυναίκα, μια αθώα, ταλαντούχα τραγουδίστρια κλπ.
Η ταινία είναι κατά βάση κωμωδία δράσης, με αστυνομική υφή, η οποία βασίζεται κυρίως στο διαφορετικό χαρακτήρα των δύο άσπονδων φίλων: Εντελώς στιλάτος, ατακαδόρος (εξυπνάκιας θα έλεγα μάλλον), αθεράπευτα γυναικάς ο ντετέκτιβ, βαρύς, σοβαρός και αμίλητος σε βαθμό "ουγκ" και, βέβαια, άψογος killer ο άλλος (ο Κλιντ βεβαίως), ο οποίος μάλιστα σε κάποιες στιγμές κάνει φονικές εμφανίσεις που θυμιζουν "Εξολοθρευτή" της ίδιας χρονιάς (δεν ξέρω ποιο από τα δύο φιλμ προηγείται, ίσως να πρόκειται και για σύμπτωση). Βέβαια δεν νομίζω ότι ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται πλήρως το μονίμως νοσταλγικό κλίμα της εποχής της ποτοαπαγόρευσης, ούτε είναι και κανένας βιρτουόζος των ταινιών δράσης. Όσο για τον ρεαλισμό τόσο του σεναρίου όσο και των σχηματικών χαρακτήρων και των σκηνών δράσης, εντάξει, όντως δεν είναι αυτά τα ζητούμενα... Σήμερα πάντως το φιλμ μου φάνηκε ξεπερασμένο.
Όπως καταλαβαίνετε δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα, ωστόσο όταν κάποιο βράδυ δεν έχει κανείς τι άλλο να κάνει, ίσως και να διασκεδάσει. Σχετικά πάντοτε.
Και δύο παρατηρήσεις για το φιλμ: 1. Ο Ίστγουντ ήταν ήδη σκηνοθέτης (εκτός από ηθοποιός φυσικά) ήδη από το 1971, αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να εμφανίζεται σε σχετικά μέτριες ταινίες. 2. Η ιστορία και το ήμισυ του σεναρίου ανήκουν στην σημαντικό Blake Edwards (!) με το ψευδώνυμο Sam O. Brown. Μακάρι ο ίδιος να είχε κάνει και τη σκηνοθεσία (αν και τότε βρισκόταν ήδη στην παρακμή του).