Ο ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ῾ΚΡΥΦΗΣ ΓΟΗΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ῾

Στα 72 του χρόνια ο μεγάλος Luis Bunuel (1900-1983) ήταν πιο σουρεαλιστής από ποτέ. ῾Ἡ Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας῾῾ του 1972 το αποδεικνύει.
Όπου μια παρέα μεγαλοαστών (ένας πρέσβης λατιονοαμερικάνικης δικτατορικής χώρας, δύο πλούσια ζεύγη, η αδελφή μιας από τις κυρίες και, ενίοτε, ένας επίσκοπος) προσπαθούν, άλλοτε ως προσκεκλημένοι στο απίτι κάποιου απ᾽αυτούς, άλλοτε σε εστιατόρια, να φάνε. Πάντοτε όμως κάτι παράλογο και σουρεαλιστικό συμβαίνει και δεν τα καταφέρνουν. Μερικά από τα περιστατικά αυά αποδεικνύεται ότι είναι όνειρα, άλλα... απλώς σουρεαλιστικά.
Τι κάνει εδώ ο μεγάλος αυτός ανατροπέας; Ξεκινώντας από την πιο ῾ἱερή῾ για κάποιους, επίσημη δραστηριότητα, το φαγητό, και μάλιστα ομαδικό, μιας παρέας δηλαδή, μετά από επίσημη πρόσκληση, σαρκάζει, εξευτελίζει, κοροϊδεύει, προσβάλλει με όποιον τρόπο μπορεί να σκαρφιστει τη μεγαλοαστική τάξη. Άλλος υποστηρίζει τη δικτατορία της χώρας του, άλλοι είναι στα κρυφά έμποροι ναρκωτικών, κάποια είναι αλκοολική, ενώ η υποκρισία, η απιστία και πολλά άλλα ῾῾καλά῾῾ βασιλεύουν. Συγχρόνως όμως ο σκηνοθέτης μιλά για το ανικανοποίητο των ανθρώπων αυτών (ποτέ δεν θα κατορθώσουν να φάνε κανονικά), την κενότητά τους, τη συνεχή αναζήτηση για κάτι άλλο, αφού η ασφυκτική και υποκριτική τους πραγματικότητα - που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει - δεν τους ικιανοποιεί. Φυσικά δεν παραλείπει να στιλιττεύσει πολιτικές καταστάσεις (αιματηρά δικτατορικά καθεστώτα), την εκκλησία (μόνιμος στόχος γελοιποίησης από τον σκηνοθέτη), την αστυνομία και την εξουσία γενικότερα και κάμποσα άλλα.
Μην αναζητήσετε λογική. Αφεθείτε στο σαρδόνιο παιχνίδι του δημιουργού, στην ανελέητη και ασεβή προς όλους και όλα σάτιρά του, το κάποιες φορές ξακαρδιστικό χιούμορ του... και απολάυστε ένα λίβελο ενάντια σε οτιδήποτε φαίνεται σε πρώτη ματιά πολυτελές, ωραίο. ευγενικό, σταθερής αξίας... ακόμα και ιερό. Και σκεφτείτε ότι δεν θα έπρεπε να το σεβόμαστε άκριτα. Ο Μπουνουέλ άλλωστε δεν άφηνε όρθια καμιά από τις αστικές αξίες...