O "FLASH GORDON" ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΟΥ ΚΙΤΣ

 

Ο "Flash Gordon" εἰναι βέβαια ο διαστημικός ήρωας των κόμικς των 30ς και των παλιών, ασπρόμαυρων κινηματογραφικών σίριαλς που ακολοιύθησαν. Το 1980 μεταφέρεται και στο σινεμά από τον Mike Hodges, που έχει κάνει λίγα, αλλά πιο ενδιαφέροντα φιλμ. Στους βασικούς ρόλους ένα παντελώς άσχετο και άγνωστο ζεύγος (που, εκτός από λίγες κακές ταινίες, στη συνέχεια έκαναν κυρίως τηλεόραση) και πολλούς σημαντικούς ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους (Μαξ φον Σίντοφ, Ορνέλα Μούτι, Μαριάντζελα Μελάτο, Τοπόλ...)

Η ιστορία είναι περίπου αυτή του πρωτότυπου κόμικς: Ο Φλας και η κοπέλα του μεταφέρονται παρά τη θέλησή τους από τον επιστήμονας Ζάρκοφ στον πλανήτη Μόνγκο. Εκεί θα συγκρουστούν με τον πανίσχυρο και πολύ κακό αυτοκράτορα Μινγκ που απειλεί τη γη και θα γνωρίσουν διάφορες φυλές του πλανήτη, αλλά και την όμορφη κόρη του αυτοκράτορα, που θα ερωτευτεί τον Φλας.

ΟΚ. Αλλά όλο αυτό είναι τόσο, μα τόσο κιτς, τόσο κακόγουστο, που νομίζω ότι μάλλον δεν βλέπεται. Ανύπαρκτοι χαρακτήρες, ηλίθιες καταστάσεις (και λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις), γελοία σκηνικά και κοστούμια, περιρέουσα αφέλεια πολλών τόνων, σενάριο που σε αρκετά σημεία μοιάζει μ᾽αυτό του πρώτου "Star Wars" του 1977 και πολλά άλλα συνθέτουν ένα απίστευτα κακό θέαμα που με κούρασε σχεδόν από την αρχή. Ξέρω. Όλη αυτή η αφέλεια είναι συνειδητή αναφορά στον κόσμο των καθημερινών κόμικς σε εφημερίδες των 30ς και των κινηματογραφικών σίριαλς της ίδιας εποχής που αναφέραμε. Αντιλαμβάνομαι επίσης την επιθυμία των δημιουργών να κάνουν την ταινία καλτ (αυτό ίσως να το έχουν κάπως πετύχει, αφού κάποιοι την βλέπουν για πλάκα και σήμερα). Συγνώμη, αλλά προσωπικά όλα αυτά δεν με ἔπιασαν. Νομίζω με λίγα λόγια ότι δεν κατάφεραν τίποτα απὄσα επιθυμούσαν και έμεινε μόνο το καθαρό κιτς και οι Queen να τραγουδούν κάθε τρεις και λίγο "Flash"! Πραγματικά το θεωρώ από τις χειρότερες προσπάθειες για συνειδητή ῾῾επιστροφή στην αφέλεια῾῾. Ευτυχώς που υπήρχε και η υπέροχη την εποχή εκείνη Ορνέλα Μούτι και έβλεπα και κάτι ωραίο...

ΥΓ: Τον Φλας Γκόρντον ήθελε στα 70ς να κάνει ταινία, μεταξύ άλλων, και ο Φελίνι, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε.

ΜΕΝΤΙΟΥΜ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΣΤΟ "BLACK RAINBOW"

To "Black Rainbow" που γύρισε το 1989 ο βρετανός Mike Hodges είναι ένα παράξενο μεταφυσικό θρίλερ, που κάθε άλλο παρά σε εφέ βασίζεται.
Μια νεαρή μέντιουμ περιφέρεται με τον αλκοολικό πατέρα της σε αμερικάνικες πόλεις κάνοντας ένα είδος σόου σε εκκλησίες - επικοινωνεί στον "άλλο κόσμο"με νεκρούς. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να προβλέπει μελλοντικούς θανάτους. Στην ιστορία εμπλέκεται "παράπλευρα" ένας πλούσιος εργοστασιάρχης με όχι πολύ νομότυπες εργασιακές (και όχι μόνο) μεθόδους, ένας διεφθαρμένος αστυνομικός και ένας δημοσιογράφος. Από ένα σημείο και πέρα η ζωή της κοπέλας αρχίζει να κινδυνεύει εξ αιτίας κάποιων αποκαλύψεων.
Είπαμε ότι εδώ δεν υπάρχουν καθόλου εφέ ούτε και καθαρός τρόμος - ίσως ένα είδος ανατριχίλας όταν αντιλαμβανόμαστε το χάρισμα της κοπέλας και σε κάποια άλλα σημεία. Πρόκειται περισσότερο για ταινία χαρακτήρων και δίνει αρκετό βάρος στην ταραγμένη σχέση πατέρα - κόρης. Ταυτόχρονα αποδέχεται τον μεταφυσικό χαρακτήρα των γεγονότων, οπότε τοποθετείται καθαρά στα φιλμ του φανταστικού. Το τέλος είναι ανοιχτό (και μελαγχολικό) και αφήνει τον θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του. Πολύ καλή η Ροσάνα Άρκετ στον βασικό ρόλο (και ο Τζέισον Ρόμπαρτς ως πατέρας της).
Γενικά, δίχως να είναι κάτι σπουδαίο, διαθέτει νομίζω μια περίεργη, "υποδόρια" γοητεία και, τελικά, το είδα με κάποιο ενδιαφέρον. Δεν υπάρχουν καταιγιστική δράση και γρήγοροι ρυθμοί (προειδοποιώ) και όλα βαίνουν σχετικά χαλαρά προς το όχι ξεκάθαρο (επίτηδες φαντάζομαι) τέλος. Οπότε ετοιμαστείτε για ένα σχετικά "ήσυχο" φιλμ, στο οποίο μπορείτε κατά τη γνώμη μου  να δώσετε μια ευκαιρία.

Ο ΚΡΟΥΠΙΕΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Ο παλαίμαχος βρετανός Mike Hodges κάνει σποραδικά ταινίες, μερικές απ' τις οποίες είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Μετά από μετριότητες, το 1998 γυρίζει τον "Κρουπιέρη", που σίγουρα συγκαταλέγεται στις καλές του.
Αρχικά είναι από τα φιλμ που πιάνουν πολύ καλά και πειστικά την έννοια του τζόγου, το παρασκήνιο ενός καζίνου και, κυρίως, τη φύση της δουλειάς, την ένταση, τους άγραφους νόμους της ζωής όσων εργάζονται σ' αυτό. Ο ήρωας (πολύ καλός στον "ψυχρό" χαρακτήρα που ενσαρκώνει ο Κλάιβ Όουεν) είναι κρουπιέρης, αλλά και επίδοξος συγγραφέας. Κλασσικός διχασμός ανάμεσα στην "καλλιτεχνική" και την άλλη, τη σκοτεινή πλευρά του κεντρικού χαρακτήρα, ενδιαφέρουσες ίντριγγες και ανατροπές, με την τελική να κορυφώνει την όλη ιστορία, σφιχτοί ρυθμοί και σασπένς, με έκαναν να απολαύσω την ταινία. Βασικό ατού της πάντως παραμένει η ρεαλιστική κατάδειξη του γεμάτου ένταση κλίματος του καζίνο, του τζόγου γενικότερα. Και συγχρόνως, μπορεί κανείς και να το δει σαν αλληγορία: Ο κρουπιέρης δεν (πρέπει να) είναι παίκτης ο ίδιος. Κι αν είναι, δεν είναι καλός κρουπιέρης. Η ηδονή του κρουπιέρη πηγάζει από τον έλεγχό του πάνω στη ζωή των άλλων. Το να τους βλέπει να χάνουν, να τους βοηθά αμυδρά, ανεπαίσθητα, μερικές φορές, όταν το θέλει, να κερδίσουν... να είναι δηλαδή κάτι σαν μικρός θεός.
Ο ήρωας θα γράψει τελικά το βιβλίο του. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι η σταδιακή του κάθοδος, ο εθισμός, το άφημά του στην άλλη, τη βρώμικη πλευρά, αυτή της ζωής στο καζίνο. Η αδρεναλίνη, το απρόβλεπτο, φαίνεται να είναι σημαντικότερα από τη δόξα, που όμως συνεπάγεται και βόλεμα. Και φυσικά υπάρχει και το τίμημα. Είναι κι αυτό όμως μέσα στο παιχνίδι. Άλλωστε το παιχνίδι είναι και το βασικό μοτίβο πάνω στο οποίο στήνεται η ταινία...