ΟΤΑΝ "ΕΚΔΙΚΕΙΣΑΙ ΜΕ ΣΤΙΛ" ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΟΥ

Το "Going in Style" (Εκδίκηση με στυλ") που γύρισε το 2017 ο Zach Braff είναι ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1979. Βασίζεται σε μια έξυπνη ιδέα, όπου τρεις ηλικιωμένοι συνταξιούχοι αποφασίζουν να κάνουν ληστεία τράπεζας και ερμηνεύεται από τρεις μεγάλους ηθοποιούς: Μάικλ Κέιν, Άλαν Άρκιν, Μόργκαν Φρίμαν, αλλά και την Αν Μάργκρετ. Και νομίζω ότι, για καλοκαιράκι τουλάχιστον, έχει την πλάκα του.
Τρεις κολλητοί φίλοι, συνταξιούχοι, χήροι, με τα προβλήματά του ο καθένας, βλέπουν ξαφνικά τις συντάξεις τους να κόβονται από την αδίστακτη εταιρία στην οποία δούλευαν (και η οποία μετακομίζει σε "αναπτυσόμενη" χώρα, φτηνή δηλαδή, αφήνοντας δεκάδες άνεργους), ενώ η εξ ίσου αδίστακτη τράπεζα (η πηγή του κακού) ούτε λίγο ούτε πολύ απαιτεί τα σπίτια τους εξ αιτίας παλιών δανείων (σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά;). Όταν ο ένας τους γίνεται μάρτυρας ληστείας στην εν λόγω τράπεζα συλλαμβάνει στο σχέδιο να οργανώσουν κι εκείνοι ληστεία ώστε να πάρουν πίσω όσα λεφτά προτίθενται να τους φάνε τα αρπακτικά του συστήματος. Συμβουλεύονται μάλιστα - άσχετοι γαρ οι ίδιοι - και έναν "επαγγελματία" του χώρου (των ληστειών όχι των τραπεζών) και η προετοιμασία για τη μεγάλη μέρα αρχίζει...
Το φιλμ παρακολουθείται σχετικά ευχάριστα, διαθέτει χιούμορ βεβαίως, δίχως πάντως συνολικά να είναι και κάτι σπουδαίο. Σε κάποια σημεία γίνεται υπερβολικό, λες "ε, αυτό δεν γίνεται", αλλά τα heist movies πάντα σχεδόν τα έχουν αυτα. Κάποια πράγματα γίνονται πολύ εύκολα, αλλά είπαμε: Προορίζεται κυρίως για διασκέδαση. Συμπαθητικό στοιχείο οι χαρακτήρες των τριών ηλικιωμένων, με καλύτερο και πιο αστείο αυτόν του γκρινιαρη και σαρκαστικού Άλαν Άρκιν.
Και ερχόμαστε στο άλλο χαρακτηριστικό: Πόσο σκατά είναι πλέον τα πράγματα, σε ποιο σημείο κτηνωδίας έχει φτάσει ο σύγχρονος ανελέητος καπιταλισμός (στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του), ώστε μια απλή, ψυχαγωγική, καλοκαιρινή ταινία δίχως πολλές - πολλές αξιώσεις να μιλά για εταιρίες που κόβουν τις συντάξεις και απολύουν πλήθος εργζομένων και για τράπεζες - εγκληματίες που αρπάζουν αδίστακτα σπίτια ηλικιωμένων πελατών τους; Και όπου μια απλή, ψυχαγωγική ταινιούλα να δικαιώνει απόλυτα τους ληστές, να παίρνει 100% το μέρος τους και να μας κάνει πραγματικά να πανηγυρίζουμε για κάθε δολάριο που αφαιρούν από τη σατανική τράπεζα (αν την τίναζαν στον αέρα εξαφανίζοντάς την θα ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα, σκεφτομαστε αυθόρμητα). Νομίζω ότι κάτι  πολύ δραστικό πρέπει να γίνει σύντομα , τουλάχιστον μ' αυτές τις κοινωνικές πληγές που λέγονται τράπεζες και οι οποίες στον νου του "μέσου ανθρώπου" φιγουράρουν πλέον ως κάτι απόλυτα αρνητικό...