ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ "ΜΑΤΙ" ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ...

 

Οι δίδυμοι αδελφοί Danny και Oxide Pang είναι από το Χονγκ Κονγκ, αλλά κάποια στιγμή μετακόμισαν και έκαναν καριέρα στην Ταϋλάνδη, γυρίζοντας κυρίως ταινίες τρόμου. Έγιναν γνωστοί (στη Δύση τουλάχιστον) με το "Μάτι" του 2002. Και, βεβαίως, μετά την επιτυχία, ήρθε και το "Μάτι 2" (Gin gwai 2) το 2004.

Όπου μία έγκυος γυναίκα, που είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, βλέπει παράξενες "σκιές", μάλλον νεκρές ψυχές ή πνεύματα (ως άλλο παιδάκι της "6ης Αίσθησης"). Όσο προχωρά η εγκυμοσύνη της τα παράξενα γεγονότα πολλαπλασιάζονται. Ο πρώην σύντροφός της προσπαθεί να τη βοηθήσει.

Ούτε το γνωστό πρώτο "Μάτι" μου είχε αρέσει ιδιαίτερα απ' όσο θυμάμαι. Και βέβαια ούτε και το αναπόφευκτο σίκουελ. Το οποίο βεβαίως μπορεί να περιγραφεί ως... ταινία τρόμου για εγκύους. Και επίσης ασχολείται και με το θέμα της μετεμψύχωσης. Ωστόσο και άνευρο το βρήκα και, γενικά, αδιάφορο (κλασική περίπτωση νο 2). Και μια συμβουλή: Αν είστε έγκυος ή ετοιμάζεστε να μείνετε αποφύγετέ το σαν το διάολο το λιβάνι, μην έχετε εφιάλτες για 9 μήνες (όχι ότι είναι τόσο τρομαχτικό, αλλά ως ταινία... εγκυοτρόμου, καταλαβαίνετε...)

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ "ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ"

Η "Ανακύκλωση" των δίδυμων Danny και Oxide Pang (από το Χονγκ Κονγκ, που ζουν και δουλεύουν στην Ταϊλάνδη και πριν λίγα χρόνια είχαν κάνει το ενδιαφέρον "Μάτι") ξεκινά σαν μια καλή ταινία τρόμου, για να εκφυλιστεί γρήγορα σε κάτι σαν εφιαλτικό παραμύθι που βρίθει από ηθικοπλαστικά μηνύματα. Όσο η μοναχική ηρωίδα συγγραφέας βρίσκεται στο διαμέρισμά της και αντιλαμβάνεται παράξενα και τρομακτικά φαινόμενα γύρω της, το φιλμ υπόσχεται πολλά. Όταν όμως, στα καλά καθούμενα, μεταφέρεται σε έναν άλλο κόσμο και με οδηγό ένα κοριτσάκι ξεκινά μια οδύσσεια για να επιστρέψει, η βαρεμάρα καταλαμβάνει σιγά - σιγά την οθόνη, καθώς σκηνοθετικά λείπει το νεύρο και το σασπένς. Η κλασσική δομή του παραμυθιού, όπου το ένα στοιχείο σε οδηγεί στο επόμενο, ή του video game αν θέλετε, όπου περνάς από τη μία πίστα στην άλλη, κυριαρχούν. Το χειρότερο όμως είναι το μπαράζ από ηθικοπλαστικά, χριστιανικά "διδάγματα", με αποκορύφωμα την πολεμική κατά των εκτρώσεων, που τελικά φαίνεται να είναι το βασικό μήνυμα της ταινίας. Πώς, τώρα, ένα ταϊλανδέζικο φιλμ μοιάζει να έχει χρηματοδοτηθεί από την καθολική εκκλησία, αυτό είναι όντως απορίας άξιο.
Τα θετικά της ταινίας βρίσκονται μόνο στις εικόνες της (σε ορισμένες από αυτές για να είμαστε ακριβείς). Πράγματι μερικές είναι εξαιρετικής σύλληψης και σκοτεινής ομορφιάς (η πόλη σε σήψη που καταρρέει, τα ιπτάμενα νησιά κλπ.), ενώ ορισμένα εφφέ (ψηφιακά φυσικά) είναι εντυπωσιακά. Όπως και στο Silent Hill όμως, η εντυπωσιακή εικόνα δεν φτάνει σε καμία περίπτωση να κάνει μια καλή ταινία, όταν το σενάριο στερείται φαντασίας, είναι κούφιο ή/και αντιδραστικό.
Τελικά μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιδημία στο χώρο του φανταστικού, όπου προσπαθούν να τα κάνουν όλα με τον απλό οπτικό εντυπωσιασμό, χτίζοντας ωστόσο σε σαθρότατα θεμέλια;