"ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ Η ΛΟΥΚΙΑ" ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΟΡΗΤΟ ΜΕΛΟ

Είχα συμπαθήσει τον ισπανό Julio Medem από τους "Εραστές του Αρκτικού Κύκλου" το 1998. Στη συνέχεια άλλαξα γνώμη, καθώς θεωρώ όχι μόνο ότι έκτοτε έχει πάρει την κατιούσα, αλλά και ότι γίνεται όλο και πιο "επιδειξίας" για να προσελκύσει την προσοχή (το λεσβιακό μελό "Δωμάτιο στη Ρώμη" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα). Είναι από τις λίγες φορές που διαφωνώ με τη γενική γνώμη του κοινού, το οποίο σε γενικές γραμμές αγαπά το φιλμ, αλλά προσωπικά βρήκα το "Σεξ και η Λουκία" (Lucia y el Sexo) του 2001 αφόρητα μελό.
Συγγραφέας κάνει έρωτα με κοπέλα "της μιας νύχτας" σε ένα νησί στις καλοκαιρινές διακοπές. Δεν θα συναντηθούν ποτέ ξανά, αλλά εκείνη θα μείνει έγκυος και θα μεγαλώσει μόνη το κοριτσάκι της (τους). Στο μεταξύ ο συγγραφέας θα γνωρίσει τη Λουτσία, θα ερωτευτούν και θα ζήσουν μαζί στη Μαδρίτη. Τα σύννεφα όμως δεν θα αργήσουν να πυκνώσουν καθώς απίστευτες συγκυρίες δημιουργούν ένα φοβερό μπέρδεμα ανάμεσα σε όλους τους πρωταγωνιστές της ιστορίας (θα εμπλακούν και άλλα πρόσωπα και όχι μόνο το προαναφερθέν τρίο).
Υποτίθεται ότι το φιλμ είναι εξαιρετικά ερωτικό, με τολμηρές σκηνές κλπ. Είναι ακόμα "ένας ύμνος στον έρωτα και το πάθος" και πολλά άλλα. Προσωπικά το βρήκα αφόρητα μελό. Αυτό όμως που μάλλον περισσότερο με ενόχλησε ήταν ότι ολόκληρο η ταινία και η μάλλον πολύπλοκη ιστορία της βασίζεται σε μια σειρά από απίστευτες και αδύνατο να συμβούν συμπτώσεις. Όλοι, μα όλοι, θα κινούνται στον ίδιο κύκλο, θα βρίσκονται στον κατάλληλο χώρο την κατάλληλη στιγμή και πολλά άλλα τέτοια. Και σαν να μην έφταναν όλα, δεν το βρήκα και ιδιαίτερα ερωτικό, αφού δεν μου άρεσε κανείς από τους πρωταγωνιστές (αυτό βεβαίως δεν έχει να κάνει με το φιλμ, αλλά με υποκειμενικά γούστα). Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Λουτσία πρόσθεσε άλλη μια ψηφίδα στην ευρύτερη εικόνα της αντιπάθειά μου για τον Μέντεμ (τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά της καριέρας του).

ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΚΤΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ, Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ

Ο ισπανός Julio Medem έκανε μερικές ενδιαφέρουσες ταινίες στην αρχή της καριέρας του, για να παρακμάσει κάθετα αργότερα και να γυρίσει φιλμς που σχεδόν προκαλούν γέλιο (άθελά τους φυσικά). Στην καλή εποχή του πάντως η μάλλον καλύτερη ταινία του ήταν "Οι Εραστές του Αρκτικού Κύκλου" (Los amantes del Circulo Polar) του 1998.
Πρόκειται για μια απόλυτα ρομαντική ταινία, που μιλά για την έννοια του αιώνιου έρωτα, αλλά και φλερτάρει με το μεταφυσικό στοιχείο. Βασικός άξονας του τελευταίου είναι οι διαρκείς συμπτώσεις που καθορίζουν τις ζωές των δύο ηρώων.
Ο Όττο και η Άνα (τα ονόματα των οποίων είναι αμφότερα καρκινικά, διαβάζονται δηλαδή το ίδιο και ανάποδα) συναντιούνται παιδιά, τη μέρα του θανάτου του πατέρα του κοριτσιού, ερωτεύονται αμέσως και, παρά το ότι οι ζωές τους πολύ αργότερα θα χωρίσουν, παραμένουν ερωτευμένοι σε όλη τους τη ζωή. Από σύμπτωση οι γονείς τους τα φτιάχνουν, οπότε η σχέση τους είναι κάτι σαν αδέλφια εξ αγχιστείας. Αυτό όμως δεν εμποδίζει το εφηβικό φούντωμα του κρυφού τους έρωτα, έως ότου... Δεν θα πω άλλα. Αλλά ο βοράς της Φινλανδίας, ο αρκτικός κύκλος, παίζουν μεγάλο ρόλο σε όλα αυτά.
Ο Medem κάνει πάνω απ' όλα μια πρωτότυπη άσκηση αφήγησης. Οι ίδιες σκηνές παρουσιάζονται από τη (διαφορετική) σκοπιά του καθ' ενός από τους ήρωες. Μόνο έτσι όμως τα κομάτια του παζλ κολλάνε και σχηματίζουν τη συνολική εικόνα. Άλλες φορές η ματιά μπορεί να είναι κοινή, όταν βιώνουν μαζί κάποιο γεγονός, ενώ τα μπρος - πίσω στο χρόνο δεν σταματάνε ποτέ. Ευτυχώς δεν υπάρχουν κενά στο μάλλον δύσκολο αυτό πείραμα. Η ιστορία δένει απόλυτα.
Εκτός από την έννοια του αιώνιου έρωτα, των ανθρώπων που "ο ένας είναι  πλασμένος για τον άλλο", ο σκηνοθέτης φιλοσοφεί πάνω στο φαινόμενο της σύμπτωσης. Είναι εξωφρενικές οι συμπτώσεις που καθορίζουν τις ζωές τους, και βέβαια ο Μέντεμ παίζει με το στοιχείο αυτό, προσθέτοντας όλο και περισσότερες και πιο πολύπλοκες, ώστε να αγγίξει, όπως είπαμε στην αρχή, τα όρια του μεταφυσικού. Αλλά ακόμα κι όταν οι δύο ήρωες δεν συναντιούνται, οι ζωές τους κινούνται διαρκώς παράλληλα, βρίσκονται τυχαία ο ένας πολύ κοντά στον άλλον (κυριολεκτικά εννοώ, στον ίδιο χώρο), ακόμα κι αν δεν θα το μάθουν ποτέ.
Παράδοξη, γοητευτική ταινία, με απροσδόκητες καμπές σε όσα συμβαίνουν, που την παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον. Και, όχι. Όσοι φοβάστε τον τόσο ρομαντισμό μην ανησυχείτε. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια αισθηματική ταινία, αλλά για ένα φιλμ στα όρια του φανταστικού, όπου ιστορίες από το παρελθόν και από το παρόν δένονται αριστοτεχνικά μεταξύ τους για να φτιάξουν την πραγματικότητα που βλέπουμε στην οθόνη. Ακόμα κι αν δεν πιστεύετε τίποτα απ' όλα αυτά (είναι εξωφρενικά άλλωστε), το φιλμ εκπέμπει νομίζω μια πολύ ιδιαίτερη γοητεία.
Μετά από τους "Εραστές" ακολούθησε το χάος για τον δημιουργό αυτόν. Κρίμα.

"ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΤΗ ΡΩΜΗ": ΣΟΦΤ ΛΕΣΒΙΑΚΟ ΠΟΡΝΟ

Ο κάποτε ελπιδοφόρος ισπανός Julio Medem είναι άλλος ένας δημιουργός που τα τελευταία χρόνια με απογοητεύει όλο και περισσότερο. Αποκορύφωμα της κατηφόρας του το ανεκδιήγητο "Habitación en Roma" ("Δωμάτιο στη Ρώμη") του 2010, που δεν νομίζω ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα σοφτ λεσβιακό πορνό. Α, μην ανησυχείτε: Με "καλλιτεχνικές προθέσεις". Γυρισμένο όλο σε ένα πολυτελές δωμάτιο ξενοδοχείου στη Ρώμη κατά τη διάρκεια μιας και μόνο άγρυπνης νύχτας, αφηγείται τη γνωριμία δύο όμορφων γυναικών, μιας ισπανίδας και μιας ρωσίδας, τη σεξουαλική έλξη που νοιώθει η μια για την άλλη (η μία ούτως ή άλλως είναι λεσβία, η άλλη νεοφώτιστη) και τις σεξουαλικές συνευρέσεις τους, ώσπου η σεξουαλική δραστηριότητα να μετατραπέι σε αληθινό έρωτα.
Ωραία όλα αυτά και είμαι και σίγουρος ότι τους άντρες τουλάχιστον θα τους "γαργαλήσουν" οι τολμηρές σκηνές που περιέχει. Πέραν αυτών όμως, δεν πρόκειται νομίζω παρά για ένα βαρετό μελό, που μερικές φορές είναι τόσο τραβηγμένο, που νομίζεις ότι ο Medem το κάνει επίτηδες (δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα). Η μία λοιπόν είναι σφόδρα ερωτευμένη, η άλλη διστάζει να αφεθεί στα συναισθήματά της (έχει και φίλο γαρ, με τον οποίο σύντομα θα παντρευτούν), καταλαβαίνετε λοιπόν τι φοβερά ζητήματα ανακύπτουν. Γενικά το μόνο που μπορώ να (ξανα)πώ είναι ότι το όλο πράγμα τείνει, όσο περνά η ώρα, όλο και περισσότερο προς το γελοίο.
Προφανώς ο σκηνοθέτης ήθελε να είναι "τολμηρός". Ήθελε να καταγράψει έναν "απαγορευμένο έρωτα" (αν και στην εποχή μας όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα και μάλλον δεν υπάρχουν απαγορευμένοι έρωτες, στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες). Σαφώς όμως ένα μεγάλο μέρος του ήθελε και να ερεθίσει τον θεατή. Γι' αυτό και οι τόσες ερωτικές σκηνές ανάμεσα στις δύο κοπέλες. Και γι' αυτό, άλλωστε, το χαρακτήρισα σοφτ πορνό. Γιατί ένα μεγάλο μέρος της προσπάθειάς του αποβλέπει ακριβώς εκεί που στοχεύει και το κανονικό πορνό (για το άλλο μέρος, το "σοβαρό", αφείστε καλύτερα...). Όμως και σ' αυτό νομίζω ότι αποτυγχάνει, αφού παρά το έντονο αλατοπίπερο, το φιλμ με έκανε να βαρεθώ. Και, στο κάτω - κάτω, αν θέλω να απολαύσω λεσβίες, υπάρχουν τόννοι ολόκληροι κανονικών πορνό (στο internet μάλιστα δωρεάν), που και απείρως περισσότερα δείχνουν - τα πάντα, για την ακρίβεια - και πιο τίμια είναι, αφού λένε τα πράγματα με το όνομά τους και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν ξεκάθαρα πού στοχεύουν. Οπότε, γιατί να ασχολείται κανείς με σοφτ καλλιγραφίες;
Κρίμα για κάποιον που έχει κάνει πολύ καλές ταινίες σαν τους "Εραστές του Πολικού Κύκλου".