"ΤΑ ΟΜΟΡΦΟΠΑΙΔΑ", Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ

Ο Riad Sattouf είναι ένας γάλλος δημιουργός κόμικς. "Τα Ομορφόπαιδα" (Les Beaux Gosses, 2009) είναι η πρώτη του ταινία και είναι μια εφηβική κωμωδία όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το σεξ, που οι πιτσιρικάδες ήρωες προσπαθούν επιτέλους να γνωρίσουν. Άκουσα ότι στη Γαλλία έκανε μεγάλη επιτυχία, αλλά εμένα με άφησε μάλλον αδιάφορο.
Το μυαλό οποιουδήποτε θα μπορούσε πολύ εύκολα να πάει κάπου μεταξύ "Ρόδας, Τσάντας και Κοπάνας" και των ηλίθιων και συχνά χυδαίων αμερικάνικων εφηβικών κωμωδιών. Ωστόσο εδώ υπάρχουν στοιχεία που κάνουν την ταινία να διαφέρει, ενώ το θέμα είναι ακριβώς ίδιο: Υπάρχει λοιπόν κάποιος περισσότερος ρεαλισμός, μια πιο άμεση και χαριτωμένη ματιά, μια πιο ειλικρινής καταγραφή της σύγχρονης (και δυτικής γενικότερα) νεολαίας. Και κατορθώνει ταυτόχρονα να μιλήσει και για τον κυνισμό και τη σκληρότητα ενίοτε (σε αισθηματικό επίπεδο εννοώ) των παιδιών αυτών, αγοριών και κοριτσιών. Οι καταστάσεις είναι συχνά αστείες, αλλά και τραυματικές για μερικούς / ές.
Το θέμα είναι ότι πολύ λίγο γέλασα με όλο αυτό, παρά τα αρκετά ευτράπελα που περιείχε, και κάπου, παρά το ότι είναι καλύτερο από αντίστοιχα αμερικάνικα όπως είπαμε, δεν με ενδιέφερε και πολύ κιόλας. Και είναι και το θέμα του σεξ, γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλα, μα όλα. Όχι δηλαδή ότι δεν είναι περίπου έτσι όταν αρχίζουν οι ορμές της εφηβείας, αλλά εδώ μου φάνηκε ότι δεν υπήρχε τίποτα, μα τίποτα άλλο πέραν αυτού, και το γεγονός αυτό με κούρασε κάπως.
Εκτός αυτών πάντως, είναι κάπως τρομακτικό να βλέπεις το απόλυτο κενό, το απόλυτο τίποτα αυτών των εφήβων. Ελάχιστα ενδιαφέροντα, μια γενική βαρεμάρα, αρκετή ανοησία και ο κυνισμός και η σκληρότητα που λέγαμε πριν (σκληρότητα που κι αυτή είναι κάπως άσκεφτη - πρόκειται μάλλον για αποτέλεσμα της ανοησίας που προείπαμε). Ίσως τελικά αυτό να αποτελεί και την αξία του φιλμ: Η καταγραφή αυτού του απόλυτου τίποτα, του κενού, της μη ελπίδας. Αν τα πράγματα είναι έτσι, δεν ξέρω τι θα δούμε μεθαύριο. Διότι, αναρωτιέμαι, τι ελπίδες να έχει ένας κόσμος όπου το στοιχειώδες "όνειρο" (κι αυτό χλιαρό) ενός δεκαπεντάχρονου - εκτός του να πηδήσει φυσικά - είναι να γίνει γιάπης...
Ενδιαφέρον λοιπόν το σημείο αυτό, αλλά δεν με γλύτωσε από τη γενική βαρεμάρα. Και επειδή είχε τύχει πριν από κάμποσα χρόνια να δω και μια άλλη μεγάλη γαλική επιτυχία, τους "Επισκέπτες", και τη βρήκα περίπου άθλια, παρά το ότι τα πράγματα εδώ είναι νομίζω καλύτερα, θα το σκεφτώ πολύ να ξαναδώ "μεγάλη εμπορική γαλική επιτυχία".