"DEVIL BAT" Ή Ο ΜΠΕΛΑ ΛΟΥΓΚΟΖΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΠΙΑ

Εννοείται ότι σ' όλη την ιστορία του σινεμά υπήρχαν b-movies. Όχι όλα cult, όπως πιθανόν νομίζουν κάποιοι. Πολλά είναι πραγματικά κακά. Ο Μπέλα Λουγκόζι έπαιξε σε κάμποσα απ' αυτά (ας μη ξεχνάμε ότι το τελευταίο του φιλμ ήταν το ανεκδιήγητα "κλασικό" "Plan 9 from Outer Space"). Πίσω στα 1940 πάντως πρωταγωνιστούσε στο "Devil Bat" του μάλλον άγνωστου, πλην όμως παραγωγικότατου (από τα μέσα της δεκαετίας του 50 στην τηλεόραση πλέον) Jean Yarborough (1900-1975).
Όπου ένας ιδιοφυής "τρελός επιστήμονας" (ο Λουγκόζι φυσικά), ο οποίος δουλεύει για λογαριασμό μιας μεγάλης εταιρίας καλλυντικών, μεγενθύνει με ηλεκτρικά μέσα μια νυχτερίδα ώσπου αυτή γίνεται γιγάντια και, στη συνέχεια, την βάζει να σκοτώνει όποιους αυτός μισεί. Πώς το καταφέρνει;  Αυτό είναι το πιο αστείο: Δημιουργεί μια... after shave λοσιόν με ένα μυστηριώδες συστατικό (από το Θιβέτ) που αν το μυρίσει η νυχτερίδα γίνεται φονική. Χαρίζει λοιπόν τη λοσιόν στα υποψήφια θύματά του, που δεν είναι άλλα από τα πλούσια αφεντικά του, κι όταν αυτά απολαμβάνουν μια καλοκαιρινή νύχτα στον κήπο φορώντας το νέο τους άρωμα, εκείνη επιτίθεται. Κάποιος ρεπόρτερ όμως που στέλνεται εκεί για να καλύψει τους φόνους υποψιάζεται την αλήθεια...
ΟΚ, η ταινία είναι γελοία σε πολλά επίπεδα: Η ηθοποιίες, τα εφέ (όλα τα λεφτά η εμφανώς ψεύτικη νυχτερίδα), το κακό χιούμορ (που πηγάζει πάντοτε από τον "αστείο" φωτογράφο που συνοδεύει τον δημοσιογράφο), η ανέμπνευστη σκηνοθεσία... Πάνω απ' όλα όμως υπάρχει το αλλοπρόσαλλο σενάριο. Το οποίο δεν δίνει ουσιαστικά κίνητρα στον αδίστακτό, μοχθηρό δολοφόνο (αφού ο ίδιος αρνήθηκε στο παρελθόν να γίνει μέτοχος της νυν κραταιάς εταιρίας), το εύρημα με τη λοσιόν μπάζει (όταν σφίγγουν τα χέρια με έναν που μόλις έχει πασαλειφτεί μ' αυτήν, γιατί δεν μυρίζει και ο άλλος;), η απόλυτη ψυχραιμία της κοπέλας, της οποίας ο αδελφός και άλλα αγαπημένα προσωπα έχουν μολις δολοφονηθεί φριχτά, αλλά αυτή συμπεριφέρεται σαν να μη συμβαίνει σχεδον τίποτα - απλώς φορά μαύρα, οι επαναλαμβανόμενες πανομοιότυπα σχεδόν σκηνές των φόνων, οι οποίες συμβαίνουν περίπου στο ίδιο μέρος κλπ. κλπ.
Φυσικά σε αρκετά σημεία ο σύγχρονος θεατής πιάνει τον εαυτό του να γελά αντί να "παγώνει από τρόμο" (και, βεβαίως, αυτή δεν ήταν καθόλου η πρόθεση του σκηνοθέτη). Τώρα αν η παρουσία του Λουγκόζι και η στομφώδης ηθοποιία του κάνουν την ταινία cult δεν ξέρω. Ίσως κάποιοι βρουν παρόμοια στοιχεία στο φιλμ. Εγώ πάντως έμεινα με ένα πλατύ χαμόγελο, ενώ μόλις είχα δει ένα φιλμ τρόμου... Το οποίο, δυστυχώς, δεν βρήκα καν ατμοσφαιρικό.

ΤΡΑΓΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ 'FOXTROT"

Ο ισραηλινός Samuel Maoz είχε γυρίσει το 2009 το αντιπολεμικό και κλειστοφοβικό "Lebanon". Το 2017 επανέρχεται με το εξ ίσου αντιπολεμικό και με άλλο τρόπο κλειστοφοβικό "Foxtrot". Το φιλμ ενόχλησε τον ισραηλινό στρατό (πολύ χαίρομαι γι' αυτό) και τελικά (πιθανόν μετά από ίντριγκες) δεν περιελήφθει στις 5 υποψήφιες για Όσκαρ Ξενογλωσσης Ταινίας.
Μια μέρα στρατιώτες ανακοινώνουν σε μεσήλικο ζεύγος τον θάνατο "στο καθήκον" του γιου τους, που υπηρετεί φαντάρος κάπου στα σύνορα. Η σύζυγος λιποθυμά. Εκείνος αντιμετωπίζει βουβά και οργισμένα το πένθος. Ξαφνικά η κατάσταση ανατρέπεται με τρόπο που δεν θα σας αποκαλύψω. Στη συνέχεια το φιλμ μας μεταφέρει στο απομονωμένο συνοριακό φυλάκιο όπου ο γιος υπηρετούσε με τρεις άλλους στρατιώτες και παρακολουθεί τη μίζερη και μελαγχολική καθημερινότητά τους. Και μετά επιστρέφουμε και πάλι στο ζεύγος και στο τι (του) έχει συμβεί. Κι όλα αυτά με διαρκείς ανατροπές και μικρά μπρος - πίσω στο χρόνο.
Κατ' αρχήν η ταινία είναι απόλυτα αντιπολεμική, δίχως να παίρνει κάποια συγκεκριμένη θέση. Ο πόλεμος είναι αρνητικός από μόνος του και κάνει κακό σε όλους οσους εμπλέκονται, νικητές ή ηττημένους. Σχεδόν όλα τα τραγικά που συμβαίνουν οφείλονται στη μόνιμη ουσιαστικά εμπόλεμη κατάσταση στη χώρα και στη βία που πλέον, έστω και ύπουλα, έστω και έμμεσα, εμφανίζεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Γενικά ο στρατός και οι μηχανισμοί του - καθαρά στρατιωτικοί ή γραφειοκρατικοί - είναι αντιπαθητικοί και "γκρίζοι", στενόχωροι. Όσο για τα εγκλήματα σε βάρος αθώων, έστω και ακούσια, είναι κι αυτά μέρος της ρουτίνας... Πέραν της αντιπολεμικότητας τώρα, υπάρχει ένας διαρκής στοχασμός πάνω στο θέμα της ευθύνης και της μοίρας. Παλιά λάθη μοιάζουν να κυνηγάνε τους ήρωες σ' όλη τους τη ζωή και τραγικές συμπτώσεις υπογραμμίζουν, νομίζω, το ρόλο της μοίρας. Για το τελευταίο προσωπικά διαφωνώ, μοιάζουν ολα σα να είναι "γραμμένα" από πριν και ό,τι γίνει δεν ξεγίνεται, μια άποψη που βρίσκω μοιρολατρική. Αυτό όμως δεν έχει τόση (κινηματογραφική) σημασία. Σημασία έχει η αντιμετώπιση του θέματος, που θυμίζει αρχαία τραγωδία.
Τα πορτρέτα των ηρώων είναι βαθιά, πολυεπίπεδα (όπως πολυεπίπεδο είναι και το φιλμ γενικότερα) και ενίοτε συγκλονιστικά, όπως και τα όσα συμβαινουν. Η σκηνοθεσία είναι υποβλητική, κάπως μυστηριώδης και δημιουργεί παράδοξη και ανησυχητική ατμόσφαιρα με συχνά παράξενες λήψεις. Κάτι διαρκώς "άβολο", ανησηχυτικό πλανιέται παντού. Γενικά πρόκειται για ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου ("μουντή" όμως και στενόχωρη, σας προειδοποιώ) ταινία - παρά κάποιες αντιρρήσεις μου σε ιδεολογικό επίπεδο.

ΕΝΑ "SWAMP THING" ΠΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΕΜΕΝΕ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ...

Το "Swamp Thing" έγινε πετυχημένο κόμικς εμπνευσμένο αρχικά από το εξαιρετικό διήγημα τρόμου "It!" του πολύ καλού Theodore Sturgeon (ψάξτε τον) του 1940. Στο κόμικς βασίστηκε ο γνωστός Wes Craven (1939-2015) για να γυρίσει την ομώνυμη ταινία το 1982. Νομίζω ότι είναι η χειρότερή του, απ΄ όσες έχω δει τουλάχιστον (που είναι αρκετές).
Ο Χόλαντ, ένας ιδιοφυής επιστήμονας, με την αδελφή του, κάνουν μυστικά πειράματα σε απομονωμένο εργαστήριο κάπου στους αχανείς βάλτους των νότιων ΗΠΑ. Προσπαθούν να φτιάξουν ένα νέο έμβιο είδος, συνδυασμό φυτού και ζώου. Ο κακός Αρκέιν ομως, με ένα στρατό κτηνωδών μισθοφόρων, επιβουλεύεται για δικούς του λόγους τα αποτελέσματα των ερευνών. Στον ασυνάρτητο χαμό που ακολουθεί ο δρ. Χόλαντ πέφτει θύμα της ίδιας του της φόρμουλας και μετατρέπεται στο φριχτό, αλλά πανίσχυρο Swamp Thing, το οποίο εμφανίζεται πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για να προστατέψει μια επιστήμονα με την οποία ήταν ερωτευμένος και να παλέψει με τους κακούς που τον κυνηγούν.
Σπάνια έχω δει τέτοιον αχταρμά σε όλα τα επίπεδα. Το σενάριο μπάζει από παντού. Από τη σχέση του Αρκέιν με όλα αυτά έως τις εμφανίσεις του τέρατος (αλλά και άλλες συνεχείς συμπτώσεις εμφανίσεων) πάντοτε την κατάλληλη στιγμή και από τους ανύπαρκτους χαρακτήρες έως την... ποικίλη επίδραση του περίφημου ελιξήριου, το οποίο, αιφνιδίως μας βγαίνει και ψυχο-τέτοιο.. Ας μη συζητήσω τις ηθοποιίες (πολύ κακός "κακός" ο Λουί Ζουρντάν και όλοι οι υπόλοιποι κακοί, ενώ η cult ηθοποιός τρόμου της εποχής Αντριέν Μπαρμπό βρίσκει την ευκαιρία άνευ ουδενός σεναριακού λόγου να δείξει τα βυζιά της έτσι, για να τα δείξει). Όσο για τα εφέ, είναι από τα χειρότερα που έχω δει, αγγίζοντας το όριο του γελοίου (γελοία με τα μέτρα της εποχής, για να μη νομίζετε ότι τα συγκρίνω με σημερινά). Εννοείται βεβαίως ότι δεν υπάρχει ίχνος τρόμου, ούτε κατά διάνοια. Μόνο απίστευτη αφέλεια.
Δεν ξέρω αν ο Κρέιβεν ήθελε συνειδητά να κάνει ένα απλοϊκό φιλμ που να σε κάνει να νοσταλγείς τα εξ ίσου απλοϊκά και αφελή κόμικς παλιότερων εποχών και που να απευθύνεται σε ηλικίες κάτω των 15. Προσωπικά πάντως έπληξα αφάνταστα (εντάξει, γέλασα και σε κάποια σημεία δίχως αυτό να είναι επιδίωξη του σκηνοθέτη) και κανενός είδους νοσταλγία δεν προέκυψε. Για να το ξαναπώ, τον θεωρώ τον χειρότερο Κρέιβεν, απ' όσους έχω δει τουλάχιστον. Εκτός αν επιθυμείτε σφόδρα να το δείτε λόγω της εμφάνισης τηςΜπαρμπό που λέγαμε. Μην παίρενετε πολύ θάρρος όμως. Κι αυτό ακόμα συμβαίνει σε μία μόνο σκηνή.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ "ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΑΡΑΝΤΑΪΝ"

Ο Alfred Hitchcock (1899-1980) γυρίζει την "Υπόθεση Παραντάιν" το 1947, με τον Γκρέγκορι Πεκ,  τον Τσαρλς Λότον, τον Λουί Ζουρντάν και την Αλίντα Βάλι στους βασικούς λόγους. Γενικά πρόκειται για μια από τις ταινίες του Χίτσκοκ που αρέσουν λιγότερο. Υποθέτω ότι ο λόγος είναι ότι εδώ δεν βλέπουμε ακριβώς αυτό που θα περιμέναμε από ένα τυπικό χιτσκοκικό φιλμ. Εδώ πρόκειται κυρίως για δικαστικό δράμα, για ιστορία καταστροφικού έρωτα... Εντάξει, υπάρχει και ο φόνος στο βάθος, αλλά, ξεναλέω, δεν είναι αυτό που ακριβώς περιμένει κανείς.
Ο ήρωας είναι ένας τολμηρός και πολύ πετυχημένος παντρεμένος δικηγόρος, που καλείται να υπερασπιστεί μια όμορφη, πλούσια λόγω συζύγου, αλλά ταπεινής καταγωγής και με αμφίβολο παρελθόν κυρία, η οποία κατηγορείται για τη δηλητηρίαση του συζύγου της. Ο ήρωάς μας πέφτει με τα μούτρα στην υπόθεση, όλοι όμως σύντομα αντιλαμβανόμαστε - καθώς και το περιβάλλον του στο φιλμ - ότι το κάνει λιγότερο για την δικαιοσύνη και περισσότερο για προσωπικούς λόγους: Έχει ερωτευτεί παράφορα την κατηγορούμενη και η ορθή του κρίση για τα γεγονότα είναι πλέον μάλλον θολή...
Η ταινία είναι νομίζω καλή. Όντως όμως αρχικά ξενίζει. Για Χίτσκοκ εννοώ. Λείπει το κλασικό χιτσκοκικό σασπένς, λείπει το συνηθισμένο του θέμα του αθώου που φορτώνεται "αμαρτίες" άλλων, λείπει το υποδόρειο χιούμορ και γενικά κάποια στοιχεία που έχουμε συνηθίσει στο έργο του μεγάλου δημιουργού. Γενικά δεν τον έχουμε μάθει να ασχολείται με ένα μοιραίο ερωτικό πάθος (με δύο μάλλον, όπως θα διαπιστώσει ο θεατής). Εδώ υπάρχει επίσης η μοιραία - γυναίκα - που - καταστρέφει - τον - άντρα των κλασικών νουάρ, μόνο που σ' αυτό το φιλμ δεν είναι ακριβώς σατανική ή/και αρπακτικό: Είναι και η ίδια θύμα του πάθους της. Οπότε έχουμε να κάνουμε με μια μελέτη πάνω στο καταστροφικό ερωτικό πάθος και την υποχώρηση της λογικής και της ορθής κρίσης (άρα και της δικαιοσύνης) όταν αυτό κυριαρχεί. Και, επίσης, για την τυπική σύγκρουση καθήκοντος και επιθυμίας (εδώ ως καθηκον νοείται η αντικειμενική ματιά με την οποία πρέπει να αποδίδεται δικαιοσύνη).
Έχοντας όλα αυτά υπ' όψη σας θα σας δώσω μια συμβουλή: Πριν ξεκινήσετε να το βλέπετε πέστε στον εαυτό σας ότι πρόκειται για μια παλιά, κλασική, ασπρόμαυρη ταινία με σπουδαίους ηθοποιούς και ξεχάστε το όνομα του Χίτσκοκ. Έτσι πιθανόν να την απολαύσετε.

"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ" ΩΣ ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Ομολογώ ότι αγνοούσα τον μέχρι σήμερα τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό (εκτός μίας ταινίας) σκωτσέζο (ιταλικής καταγωγής προφανώς) κωμικό Armando Iannucci. Το 2017 ωστόσο γυρίζει τη δεύτερη ταινία του, βασισμένη στο ομώνυμο γαλλικό κόμικς, "Ο Θάνατος του Στάλιν" των Νουρί και Ρομπέν με ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Ο Στάλιν βασιλεύει στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση ως απόλυτος δικτάτορας και μέσα σε απόλυτο (επίσης) τρόμο (μια σύντομη ματιά στο πόσους δολοφόνησε, φυλάκισε, εξόρισε κλπ. θα σας πείσει). Και ξαφνικά, απ' τη μια μέρα στην άλλη, πεθαίνει από εγκεφαλικό. Τότε θα αρχίσει ένας αμείλικτος, αδίστακτος και πάνω απ' όλα ύπουλος αγώνας ανάμεσα στα μέλη της "αυλής" του (τα οποία έως χτες τον έγλυφαν όσο δεν παίρνει) για τη διαδοχή. Ο "επίσημος διάδοχος" αναπληρωτής Γ.Γ. Μαλένκοφ, ο ύπουλος και πονηρός Χρουστσόφ, ο αιμοσταγής και σατανικός αρχηγός της εφιαλτικής μυστικής αστυνομίας Μπέρια κλπ. Ποιος θα επικρατήσει; Το ξέρουμε εξ αρχής βέβαια - ιστορία γαρ, αλλά είναι απολαυστικό να παρακολουθείς το πώς.
Γιατί είναι απολαυστικό; Διότι όλο το θέμα είναι δοσμένο με σατανικό μαύρο χιούμορ, με καρικατουρίστικη (ευπρόσδεκτη) υπερβολή, με ορισμένες ξεκαρδιστικές σκηνές, με έξυπνους και γρήγορους διαλόγους και κυρίως με φλεγματικό βρετανικό χιούμορ, το οποίο προσωπικά λατρεύω (ακόμα και οι Monty Python μας έρχονται στο νου κάποιες στιγμές). Και οι ηθοποιοί; Ο εξαιρετικός Στιβ Μπουσέμι, ο Τζέφρι Τάμπορ, ο Monty Python Μάικλ Πάλιν κλπ. Τι άλλο θέλετε;
Όλο αυτό το κωμικό ντελίριο βεβαίως στοχεύει κάπου ξεκάθαρα: Στην απόλυτα καυστική σάτιρα της εξουσίας, στην κατάδειξη της θανάσιμης γοητείας και τη μεταμόρφωση σε τέρατα που αυτή μπορεί να προκαλέσει σε όσους την ποθούν πολύ, στην εξουσιαστική διαστροφή τελικά. Και φυσικά όλος αυτός ο λυσσασμένος αγώνα για την απόλυτη καρέκλα αφήνει πίσω της εκατόμβες νεκρών (αθώους και μη) και εγκαθιδρύει ένα βασίλειο τρόμου όπου κάθε γνώμη απαγορεύεται και κυρίαρχη κατάσταση (από τις κεφαλές έως τους τελευταίους) είναι η απόλυτη υποκρισία, αλλιώς... δεν υπάρχει επιβίωση.
Δεν το βρήκα βέβαια αριστουργηματικό, ωστόσο και εύστοχο το βρήκα και απολαυστικό με την ακραία του σάτιρα για την εξουσιομανία, την οποία προσωπικά μισώ βαθύτατα. Οπότε πέτυχε διάνα!

ΟΝΤΩΣ "ΘΥΕΛΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ"...

Ο Douglas Trumbull είναι κυρίως γνωστός ως πρωτοπόρος των ειδικών εφέ στον κινηματογράφο. Έχει κάνει εφέ σε λίγες, αλλά σημαντικότατες ταινίες του φανταστικού. Αρκεί να αναφέρω μεταξύ άλλων την "Οδύσσεια του Διαστήματος", τις "Στενές Επαφές..." και το "Blade Runner"!!! Ωστόσο σε αραιά διαστήματα γύριζε και καμιά ταινία ως σκηνοθέτης. Το "Brainstorm" (Θύελλα στον Εγκέφαλο) του 1983 είναι μία απ' αυτές. Διαθέτει πλούσιο καστ (Νάταλι Γουντ, Κρίστοφερ Γουόκεν, Λουίζ Φλέτσερ, Κλιφ Ρόμπερτσον) και υπήρξε η τελευταία ταινία της πρώτης, λίγο πριν τον ξαφνικό θάνατό της (κάποιες σκηνές μάλιστα δεν είχαν προλάβει να ολοκληρωθούν και γυρίστηκαν με σωσία).
Ένα ζευγάρι στα πρόθυρα χωρισμού δουλεύει σε προχωρημένο επιστημονικό εργαστήριο μεγάλης εταιρίας. Εκεί εφευρίσκουν ένα είδος κράνους, το οποίο μπορεί να καταγράφει τέλεια το σύνολο των εμπειριών αυτού που το φορά, ώστε αν κάποιος παίξει, φορώντας παρόμοιο κράνος, την "ταινία" που έχει προκύψει, βιώνει τις ίδιες ακριβώς εμπειρίες με όλες του τις αισθήσεις. Ίσως όμως η εφεύρεση να έχει παρενέργειες ή κάποιοι να θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν για όχι και τόσο αθώους σκοπούς. Και τι ακριβώς θα σου συμβεί αν παίξεις μια ταινία που καταγράφει τον θάνατο κάποιου;
Η ταινία βασίζεται σε μια έξυπνη και πολύ πριν την εποχή της ιδέα (είναι περίπου η ίδια που χρησιμοποίησε χρόνια μετά η Μπίγκελόου στο "Strange Days"). Φοβάμαι όμως ότι τα καλά σταματούν εδώ. Όχι ότι το φιλμ δεν έχει το ενδιαφέρον του, αλλά νομίζω ότι σήμερα είναι αρκετά παρωχημένο. Φταίει ίσως το κακό σενάριο, με αρκετές τρύπες, με αρκετά ανολοκλήρωτα τα κίνητρα των χαρακτήρων (γιατί, π.χ., ο ήρωας έχει λυσάξει να δει την "απαγορευμένη" ταινία με τον θάνατο κάποιου αφού γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τους κινδύνους;), με ασύμβατα μεταξύ τους στοιχεία (τελικά σε εθίζει το μαραφέτι ή όχι;). Στο πρώτο μέρος επίσης βρήκα την ταινία αρκετά βαρετή. Τέλος φταίνε και οι ηθοποιίες τόσων σημαντικών ηθοποιών, οι οποίες είναι νομίζω, σχεδόν όλες τέλος πάντων, κακές. Και, κερασάκι στην τούρτα, έρχεται το μεταφυσικό και αφελές (αλλά και αφελώς δοσμένο) τέλος, με την πιθανή "άλλη ζωή" για να ολοκληρώσει τη γενικά μέτρια γνώμη μου για το φιλμ.
Κρίμα, γιατί είπαμε ότι η ιδέα είναι πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα, ενώ σε κάποια σημεία μπροστά από τη εποχή της (η χρήση προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών ήταν σίγουρα πλήρως ακατανόητη την εποχή εκείνη για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του κοινού). Και κρίμα επίσης και για το σεναριακό αλαλούμ, ενώ θα μπορούσε η ιστορία να είναι περισσότερο εστιασμένη και καθαρή, δίχως να μπλέκει ταυτόχρονα μεταφυσικές περί θανάτου, αισθηματικά προβλήματα χωρισμού ή μη, "κακές" εταιρίες ή κυβερνητικές υπηρεσίες, παρενέργειες μια συγκλονιστικής κατά τα άλλα εφεύρεσης κλπ. κλπ.

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ "LADY BIRD"

Εκτός από σταρ του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά (πρωταγωνίστρια π.χ. του "Francis Ha"), η Greta Gerwig γίνεται το 2017 και σκηνοθέτης με το "Lady Bird", μια γλυκόπικρη, ημιαυτοβιογραφική κομεντί, απόλυτα στο κλίμα της, όπως θα περίμενε κανείς.
Η έφηβη ηρωίδα ζει στο Σακραμέντο, το οποίο απεχθάνεται, έχει καλλιτεχνικές τάσεις, απαιτεί να τη φωνάζουν όχι με το όνομά της, αλλά Lady Bird, ονειρεύεται να φύγει από την πόλη και να σπουδάσει στη Νέα Υόρκη, αλλά οι γονείς της δεν μπορούν να τη στηρίξουν οικονομικά για να πάει σε καλό και ακριβό κολέγιο, μαλώνει συνεχώς με την καταπιεστική μητέρα της και, όπως όλες οι έφηβες, ερωτεύεται, γλεντά, αγωνιά, χαίρεται, πονά και απογοητεύεται. Είναι αρκετά ατίθαση και διαφορετική από τον μέσο όρο, προσπαθεί να κρύψει τη μικροαστική καταγωγή της και να μπει σε κάποια εύπορα σπίτια (πόσο ταξική φαντάζει ακόμα και η "χώρα των ευκαιριών" Αμερική!) και, πάνω απ' όλα, όπως είπαμε, θέλει να φύγει μακριά και να σπουδάσει σε καλό κολέγιο.
Όλα αυτά δίνονται με πολύ έξυπνο κατά τη γνώμη μου τρόπο. Τρυφερό, αστείο και πικρό ταυτόχρονα. Το φιλμ, ανάλαφρο αλλά και συγκινητικό συγχρόνως, καταφέρνει να μιλήσει για όλα σχεδόν τα προβλήματα ενός "ψαγμένου" νέου: Την αγωνία για το μέλλον, τους αδιέξοδους έρωτες (κι ας νόμισε για μια στιγμή ότι είναι  παντοτινοί), τη σύγκρουση γονέων - παιδιών, τα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν από μία βαθιά ταξική δομή (είπαμε, οι φτωχοί ουσιαστικά αποκλείονται από ένα καλό μέλλον), την αντίθεση στο συγκεκρμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Το χιούμορ είναι πανταχού παρόν, οι διάλογοι πολλοί και έξυπνοι, η κριτική του συστήματος υπάρχει, έστω κι αν δεν πάει πολύ βαθιά (θυμηθείτε την δήλωση της κοπέλας στην τάξη ότι είναι άθεη και τις αντιδράσεις, αλλά και εν γένει το συντηρητικό καθολικό σχολείο με τους παπάδες και τις καλόγριες και τις υποχρεωτικές προσευχές, την δυσκολία της να πραγματοποιήσει το όνειρό της λόγω μέτριας οικονομικής κατάστασης κλπ.), η Saoirse Ronan πολύ καλή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως και η Laurie Metcalf στο ρόλο της μητέρας... Πάνω απ' όλα όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι μια μικρή παραγωγή, που ασχολείται με την καθημερινότητα μιας έφηβης, με κράτησε από την αρχή ως το τέλος. Στο τέλος βέβαια η ενηλικίωση, η ωριμότητα, η αποδοχή της ζωής όπως είναι στην πραγματικότητα, η συμφιλίωση με κάποια πράγματα, έρχονται αναπόφευκτα. Ελπίζουμε μ' αυτά να μην έρθει και το τέλος των ονείρων...
Να λοιπόν που μερικές φορές (όχι πάντοτε βέβαια) το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά καταφέρνει να παραμένει έξυπνο, ευχάριστο και δροσερό, έστω και αν θίγει και κάποια σοβαρά προβλήματα. Από την άλλη είμαι περίεργος για το αν μπορεί να κάνει κάτι άλλο τόσο καλό η Gerwig όταν, αναπόφευκτα, "τελειώσει" το αυτοβιογραφικό στοιχείο.

ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΗ "ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ"

Αυτή τη φορά ο άνισος Guillermo del Toro πέτυχε μια χαρά: "Η Μορφή του Νερού" (The Shape f Water) του 2017 αποτελεί μια από τις καλές ταινίες του (κατά τη γνώμη μου πάντοτε), καθώς τα προσφιλή του σκοτεινά παραμύθια μπολιάζονται τέλεια με την ευαισθησία, την τρυφερότητα, τη συγκίνηση και τα σαφή "μηνύματα". Όλα αυτά, βεβαίως, στα πλαίσια πάντοτε του σινεμά του φανταστικού.
Στην ψυχροπολεμική Αμερική της δεκαετίας του 50 μια κωφάλαλη, μοναχική καθαριστρια δουλεύει σε κυβερνητικό εργαστήριο μυστικών πειραμάτων. Κάποια στιγμή θα αντιληφτεί ότι ένα αλλόκοτο αμφίβιο πλάσμα με αρκετά ανθρωπόμορφη εμφάνιση κρατείται αιχμάλωτο και μάλιστα υποφέρει φριχτά βασανιστήρια από έναν σαδιστή επικεφαλής πράκτορα. Παρά το "αδύνατο" του πράγματος, ένας έρωτας θα αναπτυχθεί ανάμεσα στο πλάσμα και την κοπέλα. Όλα όμως θα είναι εναντίον τους και κυρίως η απύθμενη μισσαλοδοξία του κοινωνικού περιβάλλοντος. Και, κερασάκι στην τούρτα, οι ρώσοι ενδιαφέρονται για το πλάσμα και τις μυστηριώδεις ικανότητές του...
Φυσικά πάνω απ' όλα ο del Toro μιλά εδώ για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Και στήνει έναν αληθινό χορό "διαφορετικών" χαρακτήρων, όλων αβάσταχτα μοναχικών: Το "πλάσμα" εννοείται, η ηρωίδα φυσικά, έγκλειστη σ' έναν κόσμο σιωπής, ο μοναδικός της φίλος, ένας ηλικιωμένος γκέι, η μοναδική της φίλη στη δουλειά, μια μαύρη, οπότε, εξ ορισμού βρίσκεται στο περιθώριο μιας ρατσιστικής κοινωνίας, ακόμα και ο ρώσος επιστήμονας, που είναι ο μόνος που συμπαθεί το τέρας και γι' αυτό διαφορετικός από τους άλλους ρώσους κατασκόπους... Όλοι τους μοναχικοί, αποκομμένοι από τους "κανονικούς ανθρώπους" για ποικίλους λόγους. Όσο για τους "κανονικούς ανθρώπους", χειρότεροι δεν γίνονται...
Φυσικά το φιλμ είναι και ρομαντικό και, σε αρκετά σημεία, συγκινητικό. Ταυτόχρονα όμως διατηρεί ατόφιο το σασπένς, τις βίαιες κορυφώσεις, την αγωνία. Όσο για τη σκηνοθεσία, σκοτεινή, ατμοσφαιρική, υποβλητική, προσθέτει πόντους στο τελικό αποτέλεσμα. Γι' αυτό σας είπα στην αρχή ότι ο del Toro πέτυχε να συνδυάσει πολλά σε ένα. Ουσιαστικά πρόκειται για λαϊκό σινεμά, με "καλούς" και "κακούς", με αναφορές και νοσταλγία των παλιών b-movies, με κάποιες απιθανότητες στην πλοκή... Κι όμως, εδώ νομίζω ότι όλα αυτά δένουν θαυμάσια. Και μας δίνουν μια αξιοπρόσεχτη ταινία, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα είδος "Αμελί" στο χώρο του φανταστικού. Προσωπικά την απόλαυσα.
ΥΓ: Πολλοί εθισμένοι στα multiplex και στα τρέχοντα (υπερηρωικά ως επί το πλείστον) αμερικάνικα μπλογκμπάστερ την βρήκαν αργή. Πρόβλημά τους.

ELVES, ORCS ΚΑΙ... ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ (ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ) ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟ "BRIGHT"

Ο David Ayer είναι εξειδικευμένος σε ταινίες δράσης, συχνά αστυνομικές. Η καριέρα του απογειώθηκε με το "Suicide Squad", οπότε μπήκε και στο χώρο του φανταστικού (των υπερηρώων για την ακρίβεια). Έτσι το 2017 γυρίζει το "Bright" με τον Γουίλ Σμιθ, παραμένοντας μεν στο χώρο του φανταστικού, συνδυάζοντάς το όμως και την προσφιλή του αστυνομική δράση. Πώς; Η ταινία στηρίζεται σε μια πολύ έξυπνη ιδέα, η οποία έχει μεν πολύ ψωμί, πλην όμως παραμένει δυστυχώς μια κλασική περιπέτεια δράσης, άντε και με κάποια συνηθισμένα "μηνύματα".
Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που μοιάζει με αυτόν της σύγχρονης εποχής, όπου η καθημερινότητα είναι περίπου όπως την ξέρουμε, αλλά... υπάρχει και η μαγεία. Είναι περίπου σα να εξελίχτηκε ο κόσμος του Τόλκιν σ' αυτόν της εποχής μας. Υπάρχουν Έλβς, οι οποίοι βέβαια αποτελούν την προνομιούχο, ανώτερη τάξη, άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται κάπου στη μέση και Ορκς, οι οποίοι αποτελούν την "πλέμπα", έχουν φτιάξει συμμορίες, ζουν σε υποβαθμισμένα προάστια κλπ. Ο ήρωας, ένας μπάτσος, υποχρεώνεται να έχει παρτενέρ στις περιπολίες έναν Ορκ, τον πρώτο μάλλον που μπαίνει στην αστυνομία. Φυσικά ο δύστυχος Ορκ υφίσταται τον απροκάλυπτο ρατσισμό των συναδέλφων του (κάποιοι από τους οποίους μάλιστα αποδεικνύονται στη συνεχεια και διεφθαρμένοι). Στο μεταξύ μια τεράστιας σημασίας υπόθεση που σχετίζεται άμεσα με το "μαγικό" παρελθόν του κόσμου προκύπτει, καθώς κάποιοι ψάχνουν ένα αντικείμενο δύναμης με τελικό στόχο την αναβίωση του Σκοτεινού Άρχοντα. Οι ήρωές μας θα αναλάβουν δράση και θα γίνει χαμός...
Καλή ιδέα κατά τη γνώμη μου και σαφή αντιρατσιστικά και υπέρ της διαφορετικότητας μηνύματα. Έξυπνη και η προβολή των κλασικών "φυλών" της fantasy (του Τόλκιν ακριβέστερα) στη σύγχρονη εποχή, ως ένα είδος τάξεων σε μια εντονότατα ταξική και ρατσιστική κοινωνία. Από εκεί και πέρα όμως... αυτό που έλεγα πριν: Χαμός. Κυνηγητά, πυροβολισμοί, ξύλο, μαγικά μαραφέτια κλπ. κλπ. Αυτά που πάντοτε βλέπουμε δηλαδή σε μια μέση αμερικάνικη ταινία δράσης. Τελικά την είδα ευχάριστα, πέρασα καλά την ώρα μου, όπως είπα, όμως ποτέ δεν μου έφυγε η σκέψη ότι, λόγω αυτής της τόσο πολυειδωμένης αντιμετώπισης, χάθηκε μια καλή ευκαιρία για κάτι πολύ πιο πρωτότυπο και σύνθετο.

"ΜΑΖΙ Ή ΤΙΠΟΤΑ"... ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΖΗΤΗΘΕΙ

Τελικά, μετά από κάποια κάμψη, να που ο τουρκογερμανός Fatih Akin εξακολουθεί να κάνει ενδιαφέρουσες ταινίες. Και μάλιστα ταινίες οι οποίες, σε ιδεολογικό επίπεδο, θα συζητηθούν αρκετά. Αυτό συμβαίνει με το πολιτικό "Μαζί ή Τίποτα" (Aus dem Nichts) του 2017, που ασχολείται με ένα καυτό και επίκαιρο θέμα : Αυτό της ανόδου της ακροδεξιάς και των νεοναζί στις μέρες μας. Και υποστηρίζεται μάλιστα στην ηθοποία από μια πολύ καλή Νταϊάν Κρούγκερ.
Η ηρωίδα είναι βέρα γερμανίδα, πλην όμως έχει παντρευτεί, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της, κούρδο, ο οποίος μάλιστα έχει εκτίσει ποινή για διακίνηση ναρκωτικών. Ωστόσο όλα πάνε άψογα μεταξύ τους και αποκτούν και ένα αγοράκι. Ώσπου ξαφνικά η ζωή της καταρέει, καθώς σύζυγος και παιδί σκοτώνονται σε βομβιστική επίθεση, η οποία, όπως σύντομα αποδεικνύεται, έχει γίνει από νεοναζί καθαρά για ρατσιστικούς λόγους. Όταν η δικαιοσύνη, στην οποία θα φτάσουν οι κατηγορούμενοι, αποδειχτεί... όχι και τόσο δίκαια, εκείνη αποφασίζει να πάρει την υπόθεση στα χέρια της.
Το φιλμ κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Ξεκινά σαν βαρύ, ψυχολογικό δράμα, που μιλά για τη φρίκη και το σοκ όχι απλώς της απώλειας, αλλά μιας τέτοιας, τόσο βαριάς και τόσο άδικης, διπλής απώλειας, μετατρέπεται σε δικαστικό θρίλερ και στη συνέχεια σε θρίλερ σκέτο. Η αφήγηση είναι στρωτή και καθαρή και η αντιφασιστική θέση του δημιουργού δεδομένη. Το αμφιλεγόμενο στοιχείο είναι βεβαίως το θέμα της αυτοδικίας (αν και η αυτοδικία εδώ έχει μια ιδιαίτερη παράμετρο και έναν ιδιαίτερο τρόπο, τον οποίο φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω εγώ). Συναισθηματικά είμαστε με την ηρωίδα. Οι δράστες είναι απεχθέστατοι και ατιμώρητοι συγχρόνως. Ηθικά όμως; Πού βρίσκονται τα όρια; Πόσο δικαιολογεί την προσωπική δράση μια κατάφωρη αδικία (ας σημειώσουμε μάλιστα ότι η μη καταδίκη οφείλεται σε ψευδορκία). Οι αποφάσεις και οι θέσεις πάνω στο δύσκολου και αμφιλεγόμενο αυτό θέμα δικές σας.
Εκτός αυτού τώρα η ταινία καταγγέλει - και πολύ σωστά - την εγκληματική δράση των φασιστοειδών συμμοριών, αλλά και την αδιαφορία, τον καλυμένο ρατσισμό και τα λάθη του συστήματος, που οδηγούν σε πλήρως άδικες αποφάσεις. Και έχει βεβαίως και ελληνικό ενδιαφέρον: Οι εγκληματίες νεοναζί βρίσκονται σε διαρκή επαφή με έλληνες χρυσαυγίτες (η εγκληματική οργάνωση κατονομάζεται σαφώς), μεγάλο μέρος του δεύτερου μέρους είναι γυρισμένο στην Ελλάδα και ένα γουρούνι - χρυσαυγίτης, πρόσωπο κλειδί στην εξέλιξη της ιστορίας, ερμηνεύεται πειστικότατα από το γνωστό σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη. Η συνεργασία και η αλληλοϋποστήριξη των ανά την Ευρώπη συνεργασία λοιπόν νεοφασιστικών οργανώσεων είναι ένα άλλο γεγονός που καταγγέλεται.
ΥΓ: Αυθόρμητα και συναισθηματικά είμαι απόλυτα σύμφωνος με το πνεύμα της ταινίας και αναρωτιέμαι αν κι εγώ, κάτω από τέτοιες συνθήκες, δεν θα δρούσα όπως η ηρωίδα. Τώρα αν σκεφτώ το πράγμα πιο ψύχραιμα, αναλογιστώ τις λογικές συνέπειες κλπ... δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν πρέπει να γίνονται έτσι τα πράγματα. Σίγουρα όμως η κοινωνία και το σύστημα φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης.

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΥΣ "MINDHUNTERS";

Στα 2004 ο εξειδικευμένος σε ταινίες δράσης, αλλά όχι και ιδιαίτερα συμπαθής σε μένα Reni Harlin γυρίζει ένα φιλμ τρόμου - δράσης, το "Mindhunters", με κάποιους γνωστούς ηθοποιούς όπως ο Κρίστιαν Σλέιτερ και ο Βαλ Κίλμερ σε μάλλον μικρούς ρόλους.
Όπου οι άνθρωποι του τίτλου είναι μια επίλεκτη μονάδα του FBI που, αν περάσουν τις δύσκολες εξετάσεις, θα γίνουν ψυχολόγοι της υπηρεσίας με εξειδίκευση στους σίριαλ κίλερς. Ως τελικό τεστ μια ομάδα απ' αυτούς, άντρες και γυναίκες, αφήνεται σε ένα εγκαταλειμένο και απομονωμένο νησί όπου θα συμβούν εικονικοί φόβοι κι εκείνοι πρέπει να βρουν τι συμβαίνει. Μόνο που τα όσα αρχίζουν να συμβαίνουν εκεί μόνο εικονικά δεν είναι. Ένας ένας οι υποψήφιοι θα αρχίσουν να δολοφονούνται με ανατριχιαστικούς στόχους, πάντα θα υπάρχει κάπου ένα ρολόι που θα τους ειδοποιεί για την ώρα του επόμενου φόνου, ενώ σύντομα θα αντιληφτούν ότι ένας από τους ίδιους είναι ο δολοφόνος. Περιτό να πούμε ότι όλοι τους είναι κάτι παραπάνω από ύποπτοι και η μεταξύ τους καχυποψία μεγαλώνει τον πανικό.
Θρίλερ τρόμου (όχι από τα μεταφυσικά του είδους) που ποντάρει στη διαρκώς αυξανόμενη αγωνία και την κλειστοφοβική αίσθηση, αφού ουδείς μπορεί να φύγει από το νησί. Και βέβαια στην κλασική περιέργεια του θεατή για το ποιος είναι ο δολοφόνος. Μόνο που εδώ οι φόνοι (μερικοί τουλάχιστον) είναι ιδιάιτερα σπλάτερ και το σενάριο βρίθει από αναληθοφάνειες και απιθανότητες. Βλέπετε ο δολοφόνος σκοτώνει με βάση την ψυχολογία του κάθε θύματος και μόνο κι αυτό βεβαίως λειτουργεί τέλεια, πράγμα μάλλον αδύνατο, όπως αντιλαμβάνεστε. Γι' αυτό λοιπόν θα σας δώσω μια συμβουλή: Ξεχάστε την διογκούμενη όσο προχωρά η ταινία απιθανότητα των καταστάσεων, ξεχάστε κάθε έννοια αληθοφάνειας και προσπαθείστε να απολαύσετε τα καθαρά  θρίλερ στοιχεία του φιλμ και να "διασκεδάσετε" με τους ευρηματικούς φόνους. Τώρα, για να σας πω την αλήθεια, προσωπικά δεν το κατάφερα και πολύ καλά διότι με ενοχλούσε η σεναριακή αναληθοφάνεια και το ότι έβλεπα ένα τυπικό και μόνο θρίλερ, που άτσαλα προσπαθεί να παίξει με την ψυχολογία των ηρώων, αλλά δεν πειράζει. Νομίζω ότι κάποιοι φίλοι του είδους θα το βρούν διασκεδαστικό (με την έννοια των θρίλερ τρόμου εννοώ).

Η "ΑΟΡΑΤΗ ΚΛΩΣΤΗ" ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ

Ο Paul Thomas Anderson έχει κάνει μέχρι σήμερα ταινίες που, αν μη τι άλλο, είναι αδύνατο να περάσουν απαρατήρητες. Συνήθως περιστρέφονται γύρω από έναν άντρα με πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα, άλλοτε ισχυρή ("Θα Χυθεί Αίμα", "The Master" κλπ.) και άλλοτε "χύμα" ("Έμφυτο Ελάττωμα"). Έτσι και στην "Αόρατη Κλωστή" (Phantom Thread) του 2017, ο βασικός πρωταγωνιστής είναι ο και πάλι περίεργος αντρικός χαρακτήρας που ενσαρκώνει θαυμάσια ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις.
Ο ήρωας είναι ένας διάσημος μόδιστρος στο Λονδίνο της δεκαετίας του 50. Ζει σ' ένα μεγάλο σπίτι όπου τα πάντα (εκτός απο τις καλλιτεχνικές του δημιουργίες φυσικά) ελέγχει η μεγαλύτερη αδελφή του, μια όχι ακριβώς κακιά, αλλά αυστηρή και πάντοτε καθώς πρέπει γυναίκα, από την οποία εκείνος είναι απόλυτα εξαρτημένος. Εκείνος αλλάζει συχνά ερωτικές συντρόφους, όλες όμως μοιάζουν να αποτελούν διακοσμητικά αντικείμενα στη ζωή του. Πάνω απ' όλα βρίσκεται η δουλειά του, αλλά και οι μικρές, καθημερινές και αυστηρότατες ρουτίνες. Αν δεν γίνουν όλα με την παραμικρή λεπτομέρεια (ίδια κάθε μέρα), η μέρα πάει χαμένη. Ώσπου ο στριφνός και μονόχνωτος ήρωας γνωρίζει και ερωτεύεται, για πρώτη φορά μ' αυτόν τον τρόπο, μια ταπεινής καταγωγής κοπέλα. Η πολύτιμη ρουτίνα του διαταράσσεται και ο κόσμος του παύει να είναι ο αποκλειστικά δικός του κόσμος, με τους δικούς του άτεγκτους κανόνες.
Φυσικά πάνω απ' όλα έχουμε να κάνουμε με περιγραφή χαρακτήρων. Δύσκολων και παράξενων χαρακτήρων. Του εμμονοληπτικού, περφεξιονίστα και σχετικά ακοινώνητου ήρωα, συχνά ενοχλητικού και καταπιεστικού στη συμπεριφορά του, της σαφώς πιο γήινης και ανθρώπινης κοπέλας και της παράδοξα υποταγμένης στα καπρίτσια του αδελφού, πλην όμως αυστηρότατης και μοναχικής ηλικιωμένης αδελφής. Οι μεταξύ τους σχεσεις θα αλλάξουν πολλές φορές μέχρι το τέλος. Ο κόσμος του ήρωα είναι βέβαια ένας ανδροκρατικός κόσμος, τι θα έχει όμως το πάνω χέρι; Η πολύτιμη ρουτίνα ή η γλυκύτητα του έρωτα και της συντροφικότητας; Η ταινία νομίζω ότι θίγει και το θέμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας: Ο απόλυτος καλλιτέχνης (πρέπει να) είναι εντελώς δοσμένος στο έργο του, απερίσπαστος από καθε τι άλλο. Έτσι όμως θα γίνει μονόχνωτος, αποκομμένος, στα όρια σχεδόν της μισανθρωπίας. Αν "βάλει νερό στο κρασί του" θα γίνει πιο ανθρώπινος, πιο ζεστός, θα απολαύσει περισσότερο τη ζωή, θα υπάρχουν όμως και επιπτώσεις στην τέχνη του...
Η ταινία διαθέτει άψογη φωτογραφία, κομψές, ψυχρές και εικαστικότατες εικόνες και, το είπαμε, πολύ καλές ερμηνείες. Και, προσέξτε, πίσω από το στιλ και την "ψυχρή" ατμόσφαιρα, κρύβεται ο ρομαντισμός. Αν λοιπόν δεν σας ενδιαφέρουν μόνο οι ταινίες ξέφρενης δράσης, αλλά και τα φιλμ χαρακτήρων, δείτε το. Εγώ θα έλεγα επίσης ότι αν η ταινία ήταν διαπραγματευμένη ως κωμωδία, θα έπρεπε να λέγεται "Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι".