ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ "X-MEN"

 

Το είπαμε. Δεν συμπαθώ τις υπερηρωικές ταινίες. Ωστόσο τα διάφορα X-Men είναι από τα λίγα φιλμ του είδους προς τα οποία τρέφω μια κάποια συμπάθεια. Ο λόγος είναι αυτό το χαρακτηριστικό θέμα του φόβου της διαφορετικότητας που διαθέτει στη βάση του ο μύθος τους. Έτσι, όταν το 2000 ο Bryan Singer γύρισε τους πρώτους X-Men τους είδα με συμπάθεια και μετά, από κεκτημένη ταχύτητα, είδα και τους υπόλοιπους.

Σε έναν κόσμο που φοβάται και προσπαθεί να εξοντώσει τους μεταλλαγμένους (αυτούς με κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες δηλαδή), ένας ανάπηρος επιστήμονας με εξαιρετική διάνοια (μεταλλαγμένος και ο ίδιος) συγκεντρώνει γύρω του, σε ένα είδος σχολής, παιδιά με αποκλίσεις από το κανονικό. Για να τα προστατέψει, αλλά και για να τα εκπαιδεύσει. Εκεί καταφεύγει για να γλυτώσει η έφηβη Ρογκ, αλλά και ο παλαίμαχος, βασανισμένος Γουλβερίν (αυτός άθελά του). Η πάλη ενάντια στους ῾῾κακούς῾῾ μεταλλαγμένους δεν θα αργήσει να αρχίσει.

Εντάξει. Σας είπα ότι μ᾽αρέσει ο βασικός μύθος. Εξ άλλου τότε, το 2000, δεν είχαμε ακόμα πήξει τόσο πολύ στους υερήρωες, με το Χόλιγουντ να μας πετά στα μούτρα έναν τέτοιο κάθε μήνα. Οπότε το θέαμα, οι προεκτάσεις της ιστορίας (φοβόμαστε και διώκουμε κάθε διαφορετικό από εμάς, χαρακτηριστικό της σκληρής εποχής μας με θύματα κάθε είδους) και μερικές συγκινητικές ιστορίες γύρω από κάποιες περιπτώσεις μεταλλαγμένων, το κάνουν να βλέπεται ευχάριστα. Βέβαια, για να πούμε και τα κακά, δεν παύει σε καμία περίπτωση να ακολουθεί το τυπικό, βαρετό ῾῾πατρόν῾῾κάθε φιλμ του είδους: Το όποιο ενδιαφέρον μένει στο πρώτο μισό κι έπειτα ακολουθεί μια βαρετή, συνηθως βαβουριάρικη και εφετζίδικη κλωτσοπατινάδα (ναι, ξέρω, όχι ακριβώς, υπάρχουν ακτίνες, διανοητικές δυνάμεις, τηλεκινήσεις και χίλια δυο άλλα, ΟΚ) ανάμεσα στους καλούς και τους πολύ κακούς, με διακύβευμα την ίδια τη σωτηρία του κόσμου (του πλανήτη, του σύμπαντος κλπ.). Από αυτό το πατρόν λοιπόν δεν μπορεί να ξεφύγει το συγκεκριμένο φιλμ. Αλλά είπαμε: Τότε δεν είχαμε φάει ακόμα στη μάπα όλους αυτούς τους πράσινους, κόκκινους, με μαγικά σφυριά, ασπίδες, λάσα, με κολάν ή σούπερ μίνι... οπότε ας του το συγχωρήσουμε. Για το είδος είναι συμπαθητικό.

"BOHEMIAN RHAPSODY" ΚΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ QUEEN

Όπως θα ξέρετε φαντάζομαι, το "Bohemian Rhapsody" του 2018, η ιστορία δηλαδή του Freddie Mercury και των Queen, αποτέλεσε πραγματικά απρόσμενη παγκόσμια επιτυχία. Το γύρισε ο γνωστός Bryan Singer, ο οποίος ωστόσο φαίνεται ότι απολύθηκε πριν την ολοκλήρωση του φιλμ. Πάντως η ταινία καταχωρείται σ' αυτόν.
Βιογραφία ουσιαστικά του ινδικής καταγωγής βρετανού Freddie Mercury, τον παρακολουθεί από τα νεανικά του χρόνια και κυρίως από τη γνωριμία του με τους υπόλοιπους Queen, το σχηματισμό του γκρουπ, το δρόμο προς τη σταδιακή - και τελικά καταιγιστική - επιτυχία, την προσωρινή διάλυση του συγκροτήματος, την προσωπική παρακμή του Mercury και τελικά την επανένωση και τη θριαμβευτική τους εμφάνιση στο Live Aid το 1985.
Η σκηνοθεσία είναι γραμμική και προβλεπόμενη. Είναι μια κλασική ιστορία ροκ σούπερ σταρ: Σκληρή προσπάθεια και φιλοδοξίες αρχικά, ιλιγγιώδης άνοδος, διαμόρφωση της τελικής gay περσόνας του απέναντι στο κοινό, πλήθος καταχρήσεων και σχεδόν κατάρρευση. Στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει υπάρχει ο τελικός θρίαμβος, πλην όμως για τον Freddie ήταν μάλλον αργά: Είχε ήδη προσβληθεί από AIDS και πέθανε το 1991 στα 45 του. Φυσικά στο φιλμ η ομοφυλοφιλία του δεν αποκρύπτεται, δεν αποτελεί όμως και τον πυρήνα της αφήγησης, αν και η όλη ερωτική και συναισθηματική του πορεία εξετάζεται σαφώς.
Ο Ράμι Μάλεκ είναι πολύ καλός στο ρόλο του Mercury. Η προσωπικότητα του ήρωα είναι ένα κράμα εκκεντρικότητας και έντονης αυτοπεποίθησης, πλην όμως παρουσιάζεται ως ευάλωτος και συχνά πληγωμένος, ως ένας άνθρωπος που κατά βάθος υποφέρει από μοναξιά. Ως ταινία τώρα δεν έχει κάτι σπουδαίο να επιδείξει (και οι πολύ φανατικοί του γκρουπ λένε ότι αποκρύπτει ή αλλάζει κάποια γεγονότα). Ωστόσο η ξεσηκωτική μουσική τους αρκεί νομίζω για να παρασύρει τον θεατή. Τουλάχιστον εγώ το ευχαριστήθηκα αρκετά, ξανάκουσα τα κομμάτια τους και το διασκέδασα. Επαναλαμβάνω όμως ότι αυτό είναι ουσιαστικά εξωκινηματογραφικό. Δεν πρόκειται για μεγάλη ταινία, εύκολα όμως μπορεί κανείς να αφεθεί και να την απολαύσει. Ιδιαίτερα αν είναι φαν.
ΥΓ: Ευτυχώς τονίζεται αρκετά ο ρόλος του σημαντικού κιθαρίστα και ενίοτε συνθέτη του γκρουπ Brian May.

ΟΙ "ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

Οι "Συνήθεις Ύποπτοι" (1995), 2η ταινία του Bryan Singer (και η καλύτερή του κατά τη γνώμη μου), είναι ένα σεναριακό παζλ "για δυνατούς λύτες", και μάλιστα με πολλούς καλούς ηθοποιούς (Κέβιν Σπέισι, Γκάμπριελ Μπερν, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο κλπ.). Νομίζω ότι η ιστορία είναι λίγο - πολύ γνωστή σε όλους.
5 ύποπτοι για μια ληστεία σε φορτηγό που μετέφερε όπλα πάνε στην Ασφάλεια για εξακρίβωση. Κανένας τους όμως δεν είναι τυχαίος, όπως συνήθως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις. Έχουν συγκεντρωθεί επίτηδες εκεί από κάποιον για να γνωριστουν μεταξύ τους και να οργανώσουν μια πολύ μεγάλη δουλειά. Οι ετοιμασίες ξεκινάν, ενώ από πάνω τους πλανάται το "φάντασμα" ενός μυθικού εγκληματία, που ουδείς γνωρίζει με σιγουριά το αν είναι υπαρκτό πρόσωπο ή μύθος, του εφιαλτικού Κάιζερ Σόσε. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε από την ανάκριση του μοναδικού επιζώντος της "δουλειάς" που λέγαμε από την αστυνομία.
Με αφήγηση με συνεχή μπρος πίσω στο χρόνο, η ταινία συμπληρώνει μεθοδικά το πολύπλοκο παζλ της ιστορίας της και απαιτεί από τον θεατή ιδιαίτερη προσοχή για να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει έως το τελικό, εντελώς απροσδόκητο φινάλε που ανατρέπει τα πάντα. Στο είδος αυτό λοιπόν, των ταινιών με απροσδόκητη ανατροπή, νομίζω ότι το φιλμ είναι πραγματικά από τα καλύτερα και πιο έξυπνα. Από αυτά που σχηματίζουν το πορτρέτο ενός απόλυτα ιδιοφυούς εγκληματικού μυαλού. Και ένας ύμνος στη δυνατότητα αυτοσχεδιασμού κάποιων προικισμένων ανθρώπων...
Διάβασα κάπου - και συμφωνώ απόλυτα - ότι πρόκειται για μια από τις ταινίες που είναι ίσως ακόμα απολαυστικότερες στη δεύτερη θέαση. Ίσως μάλιστα και αυτή να είναι απαραίτητη για να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα και να μπουν στη θέση τους όλα τα κομμάτια του παζλ. Ούτως ή άλλως πρόκειται για απολαυστικό φιλμ - και οι ηθοποιίες βοηθούν επίσης σ' αυτό - οπότε, αν είστε από τους λίγους που δεν το έχουν δει (ή δεν ξέρουν τι αποκαλύπτεται στο τέλος) συνίσταται ανεπιφύλακτα.

ΔΥΟ ΓΕΝΙΕΣ Χ-ΜΕΝ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ

Οι X-Men είναι από τις λίγες υπερ-ηρωικές σειρές που μου αρέσουν - σχετικά, όχι ότι τρελαίνομαι κιόλας. Το 2014 η σειρά επιστρέφει με το "X-Men: Μέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος" (προτιμώ το αμερικάνικο Days of Future Past με την αναφορά στον κλασικό δίσκο των Moody Blues), το οποίο σηματοδοτεί και την επιστροφή στη σκηνοθεσία του "πρώτου διδάξαντος" Bryan Singer.
Η πρώτη γενιά των μεταλλαγμένων υπερηρώων έδωσε ό,τι είχε να δώσει στην πρώτη τριλογία, η προηγούμενη ταινία εισήγαγε τη νέα γενιά των X-Men, οπότε τι μένει τώρα; Το πάντρεμα και των δύο γενιών. Πώς γίνεται αυτό; Με το ταξίδι στο χρόνο φυσικά. Ένα ταξίδι που θυμίζει σαν concept τον πρώτο "Εξολοθρευτή" του Κάμερον: Σε ένα δυστοπικό παρόν οι αδίστακτοι άνθρωποι - διώκτες των μεταλλαγμένων έχουν κατασκευάσει πανίσχυρα ρομπότ με ιδιαίτερες δυνάμεις, που μπορούν να εξολοθρεύσουν τους τελευταίους. Αυτό έχει ήδη γίνει και η εξόντωση και των τελευταίων επιζώντων μεταλλαγμένων είναι πλέον ζήτημα χρόνου. Ο καθηγητής Ξαβιέρ και ο Μαγκνέτο, σύμμαχοι πλέον, συλλαμβάνουν ένα παράτολμο σχέδιο: Να στείλουν στο παρελθόν - στο κομβικό χρονικά 1973 συγκεκριμένα - τον Γουλβερίν, τον μόνο που μπορεί να αντέξει ένα τέτοιο ταξίδι, με σκοπό αλλάζοντας το παρελθόν να αλλάξει και το εφιαλτικό παρόν. Με το τέχνασμα αυτό οι δύο γενιές συνυπάρχουν στην οθόνη, το μεγαλύτερο μέρος της δράσης διαδραματίζεται στο ψυχεδελικό (στα τελευταία του βέβαια) 1973 και το μπρος - πίσω στο χρόνο σενάριο καθίσταται αρκούντως πολύπλοκο.
Το θέαμα είναι δεδομένο, η δράση το ίδιο, τα εφέ επίσης. Ωστόσο το φιλμ προλαβαίνει να χωρέσει, πέραν της κλασικής σύγκρουσης καλού - κακού, και κάμποσα άλλα στοιχεία: Κριτική του εθνικισμού, κριτική του αφήματος στο τυφλό ένστικτο, ψυχολογικές συγκρούσεις - στην περίπτωση του νεαρού καθηγητή Ξαβιέρ κυρίως. Επίσης δίνει και μερικές "εξηγήσεις" για τραυματικές στιγμές της αμερικάνικης ιστορίας, όπως την περίπτωση Κένεντι ή τον πόλέμο του Βιετνάμ, οι οποίες έχουν πλάκα. Πάνω απ' όλα όμως κυριαρχεί, όπως και σε όλα τα κινηματογραφικά "επεισόδια" της σειράς, αλλά και στα ομώνυμα κόμικς, η έντονη κριτική ενάντια στο φόβο του διαφορετικού και την φασιστική άρνηση συνύπαρξης με το "νορμάλ" (ό,τι κι αν σημαίνουν τέλος πάντων αυτές οι έννοιες). Αυτό είναι άλλωστε το βασικό μοτίβο πάνω στο οποίο πατά όλόκληρος ο μύθος των X-Men κι ίσως γι' αυτό μ' αρέσει σχετικά η σειρά αυτή (με δεδομένη, όπως επανειλημμένα έχω γράψει, την γενική βαρεμάρα μου για το υπερηρωικό είδος).
Πέραν των προσωπικών απόψεων όμως, νομίζω ότι η ταινία θα ικανοποιήσει απόλυτα τους φίλους του είδους τουλάχιστον.

Ο ΤΖΑΚ, ΤΑ ΦΑΣΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΦΕ

"Ο Τζακ και η Φασολιά" είναι βέβαια ένα πολύ γνωστό παραμύθι. Το "Τζακ ο φονιάς των Γιγάντων" πάλι είναι ένα μάλλον λιγότερο γνωστό βρετανικό παραμύθι. Οι υπέυθυνοι της ταινίας λοιπόν "πάντρεψαν" τα δύο παραμύθια και δημιούργησαν το υβρίδιο "Τζακ ο Κυνηγός Γιγάντων" (Jack the Giant Slayer) το 2013. Σκηνοθετης ο γνωστός μας Bryan Singer. Δημιουργός αρχικά του θαυμάσιου "Συνήθεις Ύποπτοι", απομακρύνθηκε αμέσως από το στιλ της πρώτης αυτής ταινίας του, μπήκε για τα καλά στο Χόλιγουντ και έκτοτε υπογράφει κυρίως μπλγκμπάστερ. Βρίσκω τα X-Men του συμπαθητικά, φοβάμαι όμως ότι ποτέ δεν θα με εντυπωσιάσει ξανά όπως έκανε με την πρώτη του ταινία.
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με κλασικό παραμύθι. Μάλλον για μεγάλους βέβαια, αφού και κάμποση βία έχει και τις τρομαχτικές μορφές των γιγάντων που θα στείλουν τα παιδάκια κατευθείαν στην αγκαλιά της αϋπνίας. Τα μαγικά φασόλια που βρίσκει το αγροτόπαιδο Τζακ φτιάχνουν βεβαίως την θρυλική φασολιά που φτάνει μέχρι τον ουρανό, αυτή όμως αποτελεί την μοιραία γέφυρα για να κατέβουν στη γη οι προαιώνιοι εχθροί των ανθρώπων, οι φριχτοί γίγαντες, με καταστροφικές συνέπειες. Και έτσι οι μάχες ξεκινούν. Και βέβαια και τα ηρωικά κατορθώματα και το απαραίτητο και βασικό για τον μύθο ρομαντικό στοιχείο και ο απαγορευμένος έρωτας πριγκήπισας - αγροτόπαιδου και όλα τα σχετικά.
Η ταινία είναι σίγουρα θεαματική. Άλλωστε στο θέαμα κυρίως, μέσω εντυπωσιακών εφέ, ποντάρει για να προσελκύσει θεατές. Οι φασολιές που ανεβαίνουν στον ουρανό, οι τρομακτικοί γίγαντες και η εντυπωσιακή σε τοπία χώρα τους, οι μάχες... Επίσης μάλλον δεν υπάρχουν κοιλιές, οπότε το φιλμ κυλά με δίχως να κάνει τον θεατή να βαρεθεί (όχι εμένα τουλάχιστον), αλλά και δίχως να διαθέτει ιδιαίτερο νεύρο. Από την άλλη όμως δεν κάνει καμιά προσπάθεια να αποφύγει πάμπολλα κλισέ του είδους (και όχι μόνο). Επίπεδοι, μάλλον μονοδιάστατοι χαρακτήρες (ιδιαίτερα ο κακός), απόλυτα προβλέψιμο τέλος, ο κλασικός έρωτας-με-την-πρώτη-ματιά, το επίσης κλασικό ξεπέρασμα των ανισοτήτων και των απαγορεύσεων στο αισθηματικό μέρος, αποτελούν μερικά μόνο από αυτά. Συν τις χιλιοειδωμένες σε κάθε λογής περιπετειώδεις ταινίες απιθανότητες (για εκατομμυριοστή φορά κάποιος θα πέσει από γκρεμό και θα πιαστεί την τελευταία στιγμή από το χέρι κάποιου σωτήρα ή από μια ανθυποσχισμή του βράχου, από την οποία θα κρατηθεί βεβαίως παρά τη φόρα που έχει, πράγμα που προφανώς δεν γίνεται, για να αναφέρουμε έτσι στην τύχη ένα από τα πιο πολυχρησιμοποιημένα).
 Τέλος πάντων, νομίζω ότι συνολικά η μαγεία του παραμυθιού μάλλον λείπει. Αν ωστόσο αρκείστε στο φαντασμαγορικό θέαμα και τα εντυπωσιακά εφέ μπορούν να σας κρατήσουν από μόνα τους, τότε νομίζω ότι θα ευχαριστηθέίτε την ταινία. Όπως ξαναείπα σε αρκετά σημεία είναι εντυπωσιακή οπτικά. Μέχρις εκεί όμως. Προσωπικά έχω προ πολλού πάψει να ικανοποιούμαι από τέτοια στοιχεία και μόνο. Χωρίς πάντως αυτό να σημαίνει ότι έπληξα βλέποντάς την. Απλώς δεν πρόσθεσα και τίποτα σπουδαίο στην κινηματογραφική μου παιδεία...

ΑΝ Η "ΒΑΛΚΥΡΙΑ" ΠΕΤΥΧΑΙΝΕ...

Η "Επιχείρηση Βαλκυρία" (2008) του Bryan Singer είναι μια ιστορική περιπέτεια που αναφέρεται σε ένα πραγματικό γεγονός του Β' παγκοσμίου πολέμου: Την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ από μια ομάδα συνωμωτών με επικεφαλής τον συνταγματάρχη φον Στάουφενμπεργκ. Φυσικά η απόπειρα απέτυχε αν και έφτασε πολύ κοντά (αν είχε πετύχει θα το ξέραμε όλοι από την πρώτη δημοτικού). Εννοείται ότι αν πετύχαινε ίσως η ιστορία να άλλαζε εντελώς τροπή: Έγινε λίγους μήνες πριν το τέλος του πολέμου, η Γερμανία θα διαπραγματευόταν και θα προσπαθούσε να συνθηκολογήσει με τους συμμάχους πριν ακόμα ηττηθεί οριστικά (αυτός ήταν ο στόχος), πολλές χιλιάδες νεκροί θα είχαν ζήσει και ίσως ακόμα να μην έπεφτε η βόμβα στη Χιροσίμα. Δυστυχώς τα πράγματα έγιναν αλλιώς...
Η ταινία βρίσκει την ευκαιρία να στήσει μια απόλυτα πειστική ατμόσφαιρα εποχής (καλά, αυτό πια για το Χόλιγουντ είναι παιχνιδάκι), αλλά και να φορέσει στον Τομ Κρουζ γερμανική στολή, που ομολογώ ότι του πάει. Έχει αρκετό σασπένς, το είδα δίχως να κουραστώ και... μέχρις εκεί. Α, μαθαίνω επίσης από τους κατέχοντες καλά τα γεγονότα ότι είναι αρκετά πιστή στα αληθινά γεγονότα, κι αυτό βέβαια είναι πλεονέκτημα για ιστορική ταινία. Πέραν αυτών είναι νομίζω κλασικό, καλοφτιαγμένο Χόλιγουντ, με τέλος που όλοι γνωρίζουν απ' την αρχή και γι' αυτό χάνει κάπως το ενδιαφέρον του. Να πω επίσης ότι ο Κρουζ - Στάουφενμπεργκ παραείναι ηρωικός ("Ζήτω η ιερή Γερμανία" κραυγάζει την κρίσιμη στιγμή), αλλά είπαμε, Κρουζ είναι αυτός και με Χόλιγουντ έχουμε να κάνουμε.
ΟΚ, το βρήκα ικανοποιητικό, δίχως όμως τίποτα παραπάνω. Απλώς καλοφτιαγμένο. Φοβάμαι ότι δύσκολα ο κάποτε πολλά υποσχόμενος Σίνγκερ θα με ικανοποιήσει απόλυτα ξανά. Και, για να τελειώσω, πολύ καλή ήταν η κίνηση του συνταγματάρχη και μακάρι να πετύχαινε, μην τον παραθεωρούμε πρότυπο όμως. Ας μη ξεχνάμε (που συνήθως τέτοιες ταινίες το ξεχνάνε) ότι κάποια στιγμή μπορεί να διαφώνησε με τον Χίτλερ και το αιματοκύλισμα του πολέμου (ενατίον του πολέμου ήταν βασικά), αλλά δεν έπαυε, στην προηγούμενη περίοδο τουλάχιστον, να είναι ένας ναζί, σύμφωνος υποθέτω με τη ναζιστική ιδεολογία, που ήταν ξεκάθαρη από τις αρχές της δεκαετίας του 30. Τώρα καλό είναι αυτό;

Ο SUPERMAN ΠΕΤΑ... ΕΜΕΙΣ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ

Έτυχε να δω δύο blockbaster το ένα μετά το άλλο. Στους "Πειρατές" διασκέδασα. Στο Superman Returns κοιμήθηκα. Κρίμα, γιατί παραμένω θαυμαστής του Bryan Singer, του οποίου, κατά τη γνώμη μου, αυτός εδώ ο S. είναι η χειρότερη ταινία. Κατ' αρχάς μια ακόμα πτήση του - κατ' εμέ - πλέον ξενέρωτου σούπερ ήρωα, μόνο για οικονομικούς λόγους μπορεί να επιχειρηθεί (θα μου πείτε: μα καλά, όλα τα blockbasterς εκεί δεν αποβλέπουν; Βεβαίως. Αλλά αρκετά απ' αυτά είναι τουλάχιστον πρωτότυπα και όχι remake, prequel, sequel, μεταφορές από κόμικς και δεν συμμαζεύεται). Ούτε κι αυτός όμως είναι ο λόγος που αντιπάθησα τον S. Ακόμα και μέσα σ' όλα αυτά μπορεί να βρεθούν συμπαθητικά πράγματα. Αυτή εδώ όμως η ταινία δεν είχε τίποτα απολύτως να προσθέσει στον γνωστό μύθο.
Παλιομοδίτης όσο δεν παίρνει, με ηθοποιό (τον Brandon Routh) πιο ξενέρωτο από ποτέ, με χαζό σενάριο, γεμάτο χριστιανικές αναφορές (ο πατέρας που στέλνει τον σωτήρα - γιο στη γη και πλήθος άλλες - αφείστε πια και τη χιλιοειδωμένη "αγάπη που σώζει") και τελικά δίχως καν το απαιτούμενο νεύρο (στοιχείο απαραίτητο σε blockbaster). Ακόμα και τα εφφέ (το λιγότερο σημαντικό κριτήριο για μένα) ήταν αδιάφορα. Κάποιοι θεώρησαν αυτό το εμφανώς παλιομοδίτικο στοιχείο ως αρετή. Συγνώμη, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το θεωρώ απλώς άνευ λόγου. Όπως και το όλο εγχείρημα άλλωστε.
Ξέρω ότι τέτοιες ταινίες είναι λίγο άκυρο να κρίνονται ιδεολογικά. Είναι συνήθως ταινίες που στόχο έχουν την καθαρή διασκέδαση (στόχος που, όσον αφορά τουλάχιστον εμένα, δεν επετεύχθει σ' αυτήν εδώ) και όταν τις αναλύεις σε βάθος ίσως και να γίνεσαι αστείος. Ωστόσο, τελικά, για την τόσο αρνητική γνώμη μου ίσως κατά ένα (μικρό) μέρος να φταίει και η γενικότερη απέχθειά μου προς τον συγκεκριμένο ήρωα και για το γενικό μεσιανικό μήνυμα που κουβαλά: Ότι ο κόσμος χρειάζεται έναν σωτήρα, αλλιώς δεν... Ποτέ κάποιος άνθρωπος δεν έσωσε τον κόσμο. Τον έσωσαν (ή τον άλλαξαν) οι άνθρωποι, όχι Ο άνθρωπος.