Ο ΜΠΑΡΟΚ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΟΚΤΟΡΑ ΦΑΪΜΠΣ

Ο Robert Fuest (1927-2012) υπήρξε κυρίως τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Ωστόσο γύρισε και 7 ταινίες, κυρίως στη δεκαετία του 70. Οι περισσότερες κινούνται στο χώρο του φανταστικού και είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε camp. Αρκετά βαρυφορτωμένες, λίγο κιτς, συχνά με υποτυπώδες ή, αντίθετα, με κάπως αχταρμά σενάριο, αρκετά ενδιαφέρουσες όμως οπτικά τουλάχιστον ώστε να θεωρούνται κατά κάποια έννοια μικρά cult κομάτια.
Ο "Abominable Dr. Phibes" του 1971 αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα. Ταινία τρόμου (σήμερα βεβαίως ελάχιστα τρομάζουμε μ' αυτήν), φέρνει στο προσκήνιο την αξέχαστη φιγούρα του Βίνσεντ Πράις, ο οποίος βεβαίως ενσαρκώνει τον ομώνυμο δόκτορα, που θεωρείται απ' όλους νεκρός, πλην όμως ζει και βασιλεύει στο μυστικό του καταφύγιο με την όμορφη βοηθό του Βουλνάβια και καταστρώνει τα σατανικά του σχέδια, τα οποία συνοψίζονται στους τελετουργικούς φόνους επτά γιατρών που θεωρεί υπεύθυνους... αλλά ας μην αποκαλύψουμε περισσότερα.
Όχι ότι το σενάριο είναι κάτι φοβερό και θα σας χαλάσω το σασπένς αν σας αποκαλύψω κάτι. Η αφήγηση κυλά γραμμικά, στο ίδιο μοτίβο και κλίμα, και ουδείς νομίζω αγωνιά για το τι θα γίνει στο τέλος. Όλη η ουσία (αν υπάρχει) βρίσκεται στην μπαρόκ, βαρυφορτωμένη ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Φιούεστ και, βεβαίως, στους εξαιρετικά επινοητικούς φόνους. Οι φόνοι ακολουθούν τις γνωστές 7 πληγές του Φαραώ, από την Παλαιά Διαθήκη βεβαίως, αλλά και πάλι, αν και γνωρίζουμε από την αρχή σχεδόν αυτό το στοιχείο, είναι αδύνατο να φανταστούμε τι θα σκαρφιστεί κάθε φορά ο εφιαλτικός δόκτωρ για να τους πραγματοποιήσει. Οι σκηνές του Φάιμπς να παίζει το γιγάντιο αρμόνιό του, οι τελετουργικοί χοροί της Βουλνάβια - με εκκεντρικά ντυσίματα κάθε φορά -, η μπάντα με τους μουσικούς - κούκλες που συνοδεύουν τον Φάιμπς, το παλιομοδίτικο αυτοκίνητό του με τα χαρακτηριστικά κουρτινάκια, όλα συνάδουν για να δημιουργηθεί η παράδοξη ατμόσφαιρα που είναι σήμα κατατεθέν της ταινίας. Παράλληλα, ως καλός βρετανός, ο Φιούεστ διοχετεύει και λίγο υπόγειο χιούμορ στο όλο πράγμα. Λίγο με την αστυνομία που φτάνει πάντα τελευταία (και που αποτυγχάνει να προλάβει τους φόνους που κυριολεκτικά γίνονται κάτω από τη μύτη της), λίγο με την ίδια την υπερβολή του Φάιμπς, ανατρέπει ύπουλα το όλο βαρύ κλίμα. Εξ άλλου όσα συμβαίνουν είναι τόσο εξωπραγματικά, που το τελευταίο πράγμα που επιδιώκει είναι η εστω ελάχιστη αληθοφάνεια.
Μην το πάρετε στα σοβαρά. Αντιμετωπέίστε το μόνο ως cult ταινία τρόμου, που έχει πλάκα να τη δει κανείς για το γενικό κλίμα της. Και για τον Βίνσεντ Πράις βεβαίως. Τίποτα περισσόερο. Άλλωστε είναι έτσι δομημένη η ιστορία και τόσο γραμμικά δοσμένη (σαν να συμβαίνει το ένα επεισόδιο μετά το άλλο), που δεν υπάρχει χώρος για σασπένς ή αληθινό τρόμο.
ΥΓ: Τον επόμενο χρόνο ο Fuest και πάλι γύρισε και δεύτερο Δόκτορα Φάιμπς και μάλιστα σε μια εποπχή που τα νο 2 δεν ήταν τόσο της μόδας όπως σήμερα. Προφανώς η πρώτη ταινία είχε επιτυχία.

"FINAL PROGRAM" ΚΑΙ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΚΙΤΣ

Ο Robert Fuest υπήρξε ένας σκηνοθέτης που κυρίως δραστηριοποιήθηκε στη δεκαετία του 70 με 5- 6 ταινίες του φανταστικού (γνωστότεροι οι δύο Dr Phibes). Βλέποντάς τον μάλιστα σήμερα μπορούμε να πούμε ότι δεν στερείτο στιλ. Το 1973 διασκευάζει ένα από τα βιβλία του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Michael Moorcock από τη σειρά "The Cornelius Chrοnicles", φτιάχνοντας έτσι το "Final Program". Όπου ο ήρωας της σειράς, ο στιλάτος, glam πράκτορας Τζέρι Κορνέλιους μπλέκεται σε μια σειρά από περιπέτειες σε έναν ακαθόριστο μελλοντικό κόσμο και, τελικά, με μια μάλλον ναζί σέξι κυρία βρίσκεται σε ένα θάλαμο για το "τελικό" πείραμα, για το οποίο ας μη σας πω περισσότερα. Τελικά το φινάλε είναι κουφό και, για να είμαστε ακριβέστεροι, ξεκάρφωτο. Καημένε Κορνέλιους, τι σου έμελλε να πάθεις... Η αισθητική της εποχής είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Η μπαρόκ φαντασία του Μούρκοκ συναντά το οπτικό παραλήρημα του Φιούεστ και το αποτέλεσμα είναι ένα είδος αποθέωσης του κιτς. Το σενάριο είναι ελλειπτικό - και μ' αυτό εννοώ βέβαια ότι μάλλον δεν κατανοούμε κάμποσα πράγματα, οι γωνίες λήψης συχνά περίεργες, τα πρόσωπα παίζουν με τη γοητεία του ανδρόγυνου και άλλα τέτοια, οπτικά τουλάχιστον εντυπωσιακά. Γενικά νομίζω το αποτέλεσμα μπορεί να προκαλέσει ακόμα και γέλιο σε ορισμένα σημεία, εύκολα όμως το φιλμ μπορεί να καταταχθεί στην κατηγορία των cult ή (αν προτιμάτε) των "ένοχων απολαύσεων". Σκεφτείτε πάντως ότι βρισκόμαστε στην καρδιά της εποχής του glam rock, ενώ οι ψυχεδελικές 60ς εικόνες δεν έχουν ακόμα σβήσει (κάθε άλλο). Και ο Μούρκοκ άλλωστε παιδί των 60ς είναι (ο οποίος, όπως διάβασα, είχε μισήσει την ταινία). Οπότε είναι λογικό η κυρίαρχη, συχνά αστεία με τα σύγχρονα πρότυπα αισθητική της εποχής να διαπερνά το βρετανικό αυτό φιλμ. Δείτε το αν θέλετε ως κάτι μάλλον αξιοπερίεργο, διασκεδάστε κατά βούληση, αλλά σας συμβουλεύω να μην το πάρετε και πολύ στα σοβαρά. Απλώς για την πλάκα του όλου πράγματος.