Ο "ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΜΑΡΛΟΟΥ" ΠΑΣΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΛΑΣΙΚΟ ΝΟΥΑΡ

 Ο Neil Jordan υπήρξε αγαπημένος δημιουργός στα 80ς και 90ς. Στη συνέχεια "το έχασε". Κάνει βέβαια κάποιες συμπαθητικές ταινίες, αλλά μέχρι εκεί. Η ιδιαιτερότητα των περασμένων εποχών έχει παρέλθει, ανεπιστρεπτί φοβάμαι. Το "Marlowe" (Ντετέκτιβ Μάρλοου) του 2022, με τους Λίαμ Νίσον, Νταϊάν Κρούγκερ και Τζέσικα Λανγκ το επιβεβαιώνει.

Το φιλμ έχει ως ήρωα τον γνωστότερο όλων των νουάρ ντετέκτιβ, τον Φίλιπ Μάρλοου - λογοτεχνικό δημιούργημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ βεβαίως - και διαδραματίζεται στα 30ς. Μια όμορφη και πλούσια κληρονόμος (φυσικά) προσεγγίζει τον βλοσυρό ντετέκτιβ Μάρλοου (επίσης φυσικά) και του αναθέτει να βρει τα ίχνη του εξαφανισμένου εραστή της. Σύντομα ο ντετέκτιβ ανακαλύπτει ότι ο τύπος είναι νεκρός. Όλο αυτό όμως είναι μόνο η αρχή...

ΟΚ, την είδα ευχάριστα. Αλλά τίποτα παραπάνω. Πρόκειται για απόλυτα τυπικό νουάρ, απ' αυτά που τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει, που οι ήρωες λένε ψέμματα, που αποκαλύπτονται παλιά, βρώμικα μυστικά, που ενίοτε ξεσκεπάζουν την κοινωνική σαπίλα κλπ. κλπ. Οι διάλογοι είναι γεμάτοι από έξυπνες / κυνικές / γεμάτες σεξουαλικά κυρίως υπονοούμενα ατάκες. Ο ντετέκτιβ είναι πάντοτε "υπεράνω" και μπορεί να αποκρούσει και την πιο δελεαστική προσφορά αν καταλάβει ότι βασίζεται σε ύποπτους σκοπούς ή αν απλώς έχει τις μαύρες του ή πενθεί. Και πολλά άλλα τέτοια. Γενικά αυτό που με ενόχλησε είναι το ότι όλα είναι εξ αρχής, επίτηδες, κομμένα και ραμμένα στα γνωστά πρότυπα ώστε το αποτέλεσμα να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με τα κλασικά νουάρ των 40ς (δίχως όμως την ασπρόμαυρη εικόνα). 

ΟΚ, πέρασα σχετικά ευχάριστα. Μου λείπει όμως ο παλιός καλός Jordan...